Najaarsregen 1984

Het was een merkwaardige herfst in Utrecht. Alsof de weergoden opnieuw op decadente wijze hun twijfels vierden, met dagen zon en flarden regen. Gewone aardse stervelingen konden niets anders doen dan zich goed te kleden met een warme jas en als het nodig was kon een paraplu soelaas bieden, of simpelweg een pet, die hield ook de regen tegen op het hoofd. De echte slimmeriken hadden een regenpak. De donkerblonde Bjarne stapte flink door op weg naar zijn kamer.

Onderweg kwam hij iemand tegen die begreep waar hij naar op weg was. Het waren korte momenten van wederzijdse erkenning in het diepe donkere van de late herfstavond. Toen hij weer terug op mijn kamer, was schreef hij een gedicht over alles wat hij in zijn leven had gemist. Het werd geen lang gedicht.
Het was nu volop herfst in de stad in het midden van het land. Bladeren vielen van de bomen en het werd eerder donker, de avond viel vroeger over de stad.

Emma Petronella bloeide na haar nachtelijke dronkenschap overdag weer helemaal op als hospita en huiselijke diva. Bjarne Gosse probeerde haar nadrukkelijk te ontwijken, maar dat was onmogelijk. Ze nodigde hem uit voor de lunch. Ze had een nieuwe salade gemaakt naar een recept van Victoria Martin en de geur van verse kruiden was te verrukkelijk om te weerstaan. Ze was spraakzaam zoals altijd. Af en toe sprak ze met dubbele tong, alsof ze ieder moment weer wijn kon gaan drinken. Het hoorde bij haar gedrevenheid, ze had een speciale drive voor details en zaken die andere mensen over het hoofd zagen. Ze was nu zo los met de tong dat Bjarne het idee kreeg dat ze zich zou gaan verspreken.

Zijn vermoeden werd bevestigd. Tussen alles wat ze vertelde door meende Bjarne te moeten opmaken dat ze ook andere minnaars had en zich niet alleen met hem aangenaam liet verpozen. Toch was Bjarne blij dat ze zichzelf weer had hervonden en zichtbaar genoot van het leven. De herfst was er niet om melancholiek te worden. Ze was te belangrijk voor hem om haar iets te verwijten. Hij voelde weer de tijdelijkheid, die merkbaar was voor de tijd van het jaar.

Daags erna vertrok ze naar Duitsland, naar Berlijn. “Het is nu er op of er onder, Bjarne!” had ze gezegd. “Als ik nu niet naar Berlijn ga, loop ik belangrijke mensen mis. We hebben ook nog een appeltje te schillen met de mannen van de metaforen. Ik vertel je er wel over als ik weer terug ben.”
Het klonk alsof er in Berlijn een ruimteschip voor haar klaar zou staan om haar mee te nemen naar een belangrijke vergadering. Maar het kon ook zijn dat ze er een minnaar had in een luxe appartement in het rijke gedeelte van de Duitse stad.

liefde regen Berlijn Utrecht

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.8 met 17 stemmen 186