november 1984 2

Het was een fraaie najaarsdag in de provinciestad Utrecht. De stad waarin Bjarne op kamers woonde bij zijn wispelturige hospita Emma Petronella. Hij was geslaagd voor de eerste herexamens. Dat was een opluchting.
Hij was verward over de liefde. De tanende gevoelens voor Emma, die steeds meer een schim van zichzelf werd en de onbeantwoorde gevoelens voor Kees Broodakker.

Het boek van Jan Boter had nog niet teleurgesteld. Maar Bjarne had alleen maar het eerste hoofdstuk gelezen. Hij wist nog niet dat er verderop in het boek een personage voorkwam die verdacht veel op hem leek.
Het najagen van de hersenschim van liefde die de jeugdige Bjarne Gosse in zijn dromen had gevonden had behalve nadelen ook voordelen.
Zo hoefde hij zich niet bezig te houden met de internationale politiek. Hij volgde het wel maar hij had er geen commentaar op. Het boeide hem zolang het hem niet van zijn bezigheden hield.
Met de nationale politiek was het niet anders gesteld. Hij liet zich op de hoogte brengen, er gingen geen momenten ongemerkt voorbij, maar Bjarne werd er niet warm of koud van, en hij deed er geen dingen door die hij anders niet had gedaan.

Bjarne Gosse had zijn eigen dromerige biotoop, met vogels die niet tam konden worden, wolven die achter muziek aan liepen en uilen die muizen vingen in de droomnacht. Er waren kleine restanten van het zuchtend landschap tussen zijn prullaria te vinden. Een paar woorden die hij op had geschreven toen hij van het nachtleven in Utrecht hield. Een pijnlijke gedachte die hij had toen hij de route langs het water fietste en de spreeuwen in de bomen zag. Notities die hij later kon gebruiken als aanleiding voor een gedicht.

De gesprekken met zijn vrienden Maarten en Gerard spookten door zijn hoofd. Hij moest denken aan het boek van Sander Trilstand en aan de boeken van Karel Krampool. Er waren inktzwarte duisterwolken die intense schaduw wierpen op het dansende verleden. Dan zag Bjarne de pijn op een manlijk gezicht met herinneringen van gestorven familieleden en huilende kinderen op de begraafplaats.

Het krassen van de kraaien zat ook in de muziek van zijn huurkamer. Het wisselde de korte verhalen af met een roep uit de natuur. Het nodigde uit om iets over zijn leven te vertellen onder de oppervlakte laag waarover iedereen al wist.

Maar Bjarne Gosse kwam weer in zijn eenzaamheid uit bij contacten die hij had verloren en die zich niet meer zouden herstellen omdat de emotie te hevig was geweest en nooit in een mildere vorm terug kon komen.
Bjarne Gosse hield zichzelf vast aan de daadkracht van zijn favoriete schrijvers. Zij lieten zich niet door stemmingen verstoren maar gingen stug door met de opdracht die ze hadden.

boeken herfst eenzaam dagboek

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 3 stemmen 157