Zondag 21 juli 2024

Naast het internetcontact met Dimitri uit Vietnam waren er nog drie andere correspondentievrienden waar Bjarne contact mee had. Een paar keer per week nam Bjarne de tijd om een bericht te versturen. De ene keer was dat een lange zorgvuldig geschreven brief, de andere keer een kort bericht over het weer of over dagelijkse gebeurtenissen. Opvallend was het contact met Yuriy uit Bisjkek in Kirgizstan, een land in Centraal-Azië, begrensd door Oezbekistan, Kazachstan, China en Tadzjikistan.. Het was een attente jongeman die erg nieuwsgierig was naar het leven van Bjarne in Amsterdam. Hij vroeg naar de gedichten van Bjarne en hij voorzag die na het lezen van gevoelig commentaar vanuit de hoofdstad van zijn geboorteland.

Toen de zomeravond viel was er een feest gaande in de achtertuinen van de Oosterparkbuurt. Het feestgedruis steeg op tussen de bomen en struiken. Af en toe was er een luid lachen te horen van mensen, die vermoedelijk dronken waren, of van plan waren dat te worden. De geluiden van het feest klonken luider dan de muziek in de woonkamer van Bjarne, die de gezelligheid in zijn eentje vierde. Hij voelde zich eenzaam en hij liep naar de computer om zijn mailberichten te checken.

Geen bericht uit Bisjkek, maar wel een bericht uit Vietnam. Die zondag tijdens de zomermaand juli in het jaar 2024 ontving Bjarne via het internet een fantastische foto van een bijzondere bloem, die tijdens de bloeitijd in een slaapkamer in Vietnam verbleef. Het was geen bloem om zomaar te plukken. De bloem in kwestie was ook nergens te koop. Met gefronste wenkbrauwen staarde Bjarne naar de uitdagende bloem.

De snelheid van het internet was meedogenloos. Nog voordat Bjarne er goed over had nagedacht stuurde hij een heuse recensie over het verschijnen van de bloem via het internet naar een ver land ergens op aarde. Een land waar Bjarne nog nooit was geweest. En waar hij waarschijnlijk ook nooit naar toe zou gaan.

Het maakte de deceptie over de weggegooide rozen wat minder ongemakkelijk. Misschien had de Rus wel degelijk goede bedoelingen en voelde hij ware liefde voor Bjarne, die hem een zelfgeschreven gedicht had gestuurd over een bloem die maar niet wilde bloeien, totdat er een verstandig iemand de bloem een spiegel voorhield. Het was wat zweverig, maar dat kwam vaker bij dichters voor. Hij had er een menselijk antwoord op gekregen, en een menselijke foto.

Het bleef bij beleefdheden en aardige anekdotes. Het contact miste de spanning die voor een gezonde relatie zo noodzakelijk was.

Het feest leek tot een nieuw hoogtepunt te komen. Het gelach klonk nu zo luid dat er zelfs een echo hoorbaar was en daarna het geschreeuw van een boze buurman. Bjarne vroeg zich af hoe lang het nog zou duren totdat de rust was teruggekeerd.

Ruim een uur later was het zover. De muziek ging zachter, de stemmen warden minder luid en het lachen was zo goed als afgelopen. Bjarne viel in slaap.

feest achtertuinen Bjarne

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 45