augustus 2016
“In zijn vroegere jaren werkte mijn vader als vrachtwagenchauffeur. Tijdens zijn zware werk vervoerde hij allerlei vracht naar Letland. In Letland ontmoette hij mijn moeder. In de periode dat mijn vader in Letland was, kregen hij en mijn moeder gevoelens voor elkaar. Maar mijn vader kon niet in Letland blijven. Hij moest terugkeren naar Rusland om zijn werk te doen. Toen hij in Rusland aankwam, besefte mijn vader dat hij verliefd was op mijn moeder. Hij kon niet zonder haar leven. Hij liet alles achter en ging ter wille van zijn liefde naar Letland. En hij bleef bij mijn moeder in Letland wonen. Na enige tijd werd ik geboren. Maar helaas kan het leven wreed zijn en kost het de levens van mensen die je dierbaar zijn. Toen ik zes jaar oud was, stierf mijn moeder bij een auto-ongeluk. Na de dood van mijn moeder was het voor mijn vader erg moeilijk om in Letland te blijven wonen, omdat alles hem aan mijn moeder deed denken. Na een tijdje besloot hij terug te keren naar Rusland en mij mee te nemen, omdat zijn moeder, mijn grootmoeder, hier in Rusland op ons wachtte.
Op een dag besloot ik mijn vader en grootmoeder te vertellen dat ik homoseksueel was. Mijn vader had niet verwacht dit van mij te horen en hij reageerde heel slecht, waardoor een schandaal ontstond en het eindigde met de woorden dat ik niet langer zijn zoon was. Maar grootmoeder steunde mij en steunt mij tot op de dag van vandaag. Mijn vader praat niet meer met mij. Nu woon ik bij oma en help haar met alles.
In deze brief wil ik vertellen hoe ik onlangs mijn tijd doorbracht met mijn grootmoeder. Het was een vrije dag voor mij en ik besloot die bij mijn grootmoeder door te brengen. Het komt tenslotte niet vaak voor dat ik haar kan plezieren en tijd met haar kan doorbrengen. Ik besloot haar te verrassen door haar kaartjes te geven voor het theater dat ze in haar jeugd graag bezocht, voor een voorstelling gebaseerd op het verhaal van een romantische fantasie, geschreven door Alexander Poesjkin, genaamd ‘Blizzard’.
Toen ik 's ochtends wakker werd, belde mijn grootmoeder me voor het ontbijt; die dag maakte ze mijn favoriete pannenkoeken klaar. Oh, de pannenkoeken van mijn grootmoeder zijn het lekkerste wat ik ooit heb gegeten. Na het ontbijt vertelde ik mijn grootmoeder dat ik kaartjes voor het theater had gekocht en dat we naar de show gingen. Oma was verrast, want ze was al een hele tijd niet meer in het theater geweest. Glimlachend begon de grootmoeder zich klaar te maken. Ze droeg een donkerblauwe jurk en deed een witte hoed op.
Bij aankomst in het theater merkte mijn grootmoeder dat het theater sinds haar jeugd behoorlijk veranderd was en nog mooier was geworden. De uitvoering was geweldig, mijn grootmoeder en ik vonden alles leuk, de plot zelf was erg interessant en het acteerwerk was op het hoogste niveau. Aan het einde van de voorstelling gingen we naar het park waar we samen liepen toen ik jong was, we praatten, bespraken de voorstelling en meer. We praatten over van alles. Ik luisterde altijd graag naar de verhalen van mijn grootmoeder over haar jeugd. We herinnerden ons ook onze oude wandelingen en hoeveel plezier we samen hadden, we praatten veel en ik was blij om de glimlach op haar gezicht te zien. Onderweg besloot ik net als voorheen wat suikerspin voor ons te kopen. Ik wilde mijn grootmoeder herinneren aan haar jeugd.
Helaas liep de dag al ten einde, hij vloog zo snel voorbij en ik wilde niet dat er een einde aan kwam. Op weg naar huis stopten we bij een plaatselijke winkel en kocht ik een taart. Toen we thuiskwamen, gingen we aan tafel zitten, dronken thee, aten cake en bespraken vandaag. Oma bedankte me dat ik haar de kans had gegeven om weer oude tijden te beleven. “
Bjarne had het eerste hoofdstuk van de nieuwe roman van Violette in een adem gelezen.
In augustus 2016 realiseerde Bjarne zich dat hij niet biseksueel was, maar waarschijnlijk homoseksueel, met een biseksuele achtergrond. Een achtergrond van dominante oudere vrouwen. De liefde voor vrouwen was voornamelijk uit een verleden. De fantasie-indianen uit het wilgenwoud kwamen bijeen om de toekomst van Bjarne te bepalen. Het was een onbeholpen verlangen om tot een minderheidsgroepering te behoren, om een etiket op zijn voorhoofd te krijgen, een tatoeage op zijn schouderblad.
De liefde voor vrouwen beperkte zich tot de bewondering voor de rondingen van Astrid, die stevig in de heupen was geworden.
Bjarne kreeg meer en meer belangstelling voor de jonge heer die zich openbaarde in verwilderde jongemannen die aan de tand des tijds probeerden te ontsnappen. Het was een stompzinnig idee om aan de ouderdom te ontkomen, door de liefde met de adem van de jeugd.
Het was nu aan zijn ouderdom te danken dat zijn weemoedig denken volwassen vormen van melancholie begon te vertonen.
In augustus 2016 realiseerde Astrid zich, als beste vriendin van Bjarne, dat Bjarne naar de huisarts moest om over zijn sombere gevoelens en verwardheid te praten. Ondertussen probeerde Bjarne aan de benauwende werkelijkheid te ontsnappen door het lezen van de nieuwe roman van Violette, die weer een nieuwe misdaadroman op haar naam had staan.
Waar had hij het boek neergelegd? Onbegrijpelijk, hij kon het boek niet meer terugvinden.
Geplaatst in de categorie: individu
roman
138
Geef je reactie op deze inzending: