Het is zondagochtend

Het is zondagochtend, kwart voor zes. Ik ben net wakker. Ik heb wat te schrijven. Het is niet veel, maar het zegt wel veel, geloof ik. Tijdens het wakker worden realiseerde ik me iets. Het gaat over mijn persoonlijkheid. Dat die niet zo groot is. En niet zo sterk. Dat ik me zeer kwetsbaar voel. En nietig. Dat ik niet opgewassen ben tegen alles wat de renovatie met zich meebrengt. Dat ik gehavend ben, en het leven me momenteel overweldigt.

Ik ben bang. Ik ben bang dat het niet goed komt. Bang dat mijn zwaktes aan het daglicht komen. Bang dat de zon te fel schijnt. Ik leef het liefst in de schaduw van iets, om dekking te zoeken. Dekking voor nieuwsgierige en vragende mensen. Ik ben niet wie ik dacht dat ik was. Mijn sprankeling is een pose. Ik wil niet onder mijn dekking vandaan komen. Het licht doet me pijn. Ik wil mijn ogen sluiten en zwerven in wat ik daar aantref. Ik wil mezelf voorgoed verliezen.

Context: Ik ben groot en sterk, maar voel me soms klein en zwak. En angstig. Met die gevoelens werd ik afgelopen zondag wakker.

angst

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.4 met 5 stemmen 80