Mijn rechtvaardige vader.

Naast mijn laptop staat een foto van mijn vader. Deze foto heb ik hier, meer dan een jaar geleden, neergezet. Het is de foto die wij, zijn nabestaanden, hebben gekregen na zijn dood. Hij kijkt alsof hij net weer een Ufo heeft gezien. Zo kon hij ook in vervoering raken van de natuurlijke moederliefde waarmee de dieren hun jongen verzorgden en beschermden. Al zijn kinderen waren godsgeschenken.
Hij was een man met een goed hart vol ondernemingslust, want hij was een succesvol zakenman met visie. En met die visie keek hij zijn gezin soms voorbij.
Zijn hobby's waren jagen en vliegen. Hij haalde het vliegbrevet op latere leeftijd, terwijl zijn kinderen met hun hoofden in de nek stonden te roepen: "Pa vliegt over ons huis!!!"

Wij waren een welgesteld gezin. Moeder beeldschoon en vader rijk, dus stil lief kind, niet huilen.

Omdat ik niet openlijk mag zeggen dat mijn moeder slecht is, laat ik haar dat zelf zeggen zoals ze dit letterlijk aan mij heeft bekend: "Ik bin'n slecht mêske."
Moeder kon dit gewoon hardop zeggen, wij lachten er maar een beetje om. Moeder had lef en een flinke mond vol stoerheid. Ik dacht nuchter: 'Het is goed dat je dit zelf weet.'
En vergat het.
Wie oh wie kon bevroeden door welk een kwade overtuiging deze succesvolle, hardwerkende huisvrouw geleid werd? Niemand! Ook vader niet. Want wij hebben sommige mensen tot onschendbare wezens verklaard. Zoiets als goden die geen zonden hebben. Hun reputatie wordt in stand gehouden door elke fout die ze maken, toe te dekken.

En zo kon het gebeuren dat ik op 26 juli 2010 de duivel binnen liet omdat ik dacht dat het mijn moeder was. Zij kwam mij bezoeken omdat zij haar misdaden betreurde. Althans dat zei ze en dat zei ze wel vaker. Deze keer had ze het groter aangepakt en was de hele familie rond geweest. In werkelijkheid kwam ze telkens het contact dat ik verbroken had, herstellen om me opnieuw te kunnen belazeren. Zoals ze ook haar man belazerde toen hij niets meer terug kon zeggen omdat hij dood was. Doch deze keer bekende ze fouten waarvan ik nog niet eerder had gehoord en ik was hier zo verrast over dat ik erin trapte. Vervolgens vertrapten haar leugens het laatste stukje van mijn hart dat haar telkens weer een kans had gegeven.

Maar al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaald haar wel.

Mijn vader, die eind vorige eeuw wist dat hij binnen enkele jaren zou overlijden, wilde dat al zijn kinderen alvast wat geld uit de erfenis kregen en regelde dat met legaten. Maar moeder wilde mij, zoals ze doorgaans deed, buitensluiten. Ze vond mij wilsonbekwaam. Daarvoor moest ze bewijs leveren. Helaas voor haar bestond dat bewijs alleen maar in haar eigen waanideeën over mij. Er zat voor haar niets anders op dan aanzien dat ik, samen met mijn zus en broers, door mijn vader werd gerechtigd om zijn erfenis te ontvangen drie maanden na zijn overlijden.
'Zo, dat staat vast', denkt een normaal mens dan.
Schijn bedriegt. De grootste nachtmerrie voor mijn moeder is gerechtigheid voor haar oudste kind. Nooit zou deze dochter erven! Niet van haar man en niet van haar. Daarom bedacht ze een plan om dit te voorkomen.

Na de dood van mijn vader hield moeder zijn testament verborgen voor haar goedgelovige kinderen. Zij gaf de legaten zonder bewijsbare formulieren aan mijn zus en broers en legde hen de zwijgplicht op. Ze leidde mij om de tuin met halve waarheden en ik geloofde haar omdat het mijn moeder was. Mijn zus en broers waren van kind af aan gewend hun moeder te gehoorzamen, want anders zou het met hen ook gaan zoals met mij, hun 'slechte opstandige' oudste zus waar 'onze arme moeder toch altijd zoveel last mee had'.

Jarenlang bleef deze misdaad onrust zaaien op het graf van mijn vader.
Zoals het bloed van Abel roept om gerechtigheid, vermoed ik dat het bloed van mijn vader heeft geroepen om de waarheid, net zolang tot God zijn klacht verhoorde. Zijn eigen vrouw had zijn laatste wilsbeschikking overtreden door zijn oudste dochter stiekem buiten te sluiten na zijn dood. En deze vrouw, door schuld beladen, geheel zonder berouw of maar een klein beetje spijt, kwam hem al twintig jaar regelmatig bezoeken om haar laatste overwinning te herdenken aan zijn graf: 'Nu ben ík de baas, nu heb ík de macht!'
Mijn vader is vernederd door zijn vrouw met eindeloze gesprekken over wie van hen de baas is. Hij werd psychisch onthoofd met krachtige en overtuigende woorden. Maar na twintig jaar haar theater van de 'rouwende weduwe' te hebben verdragen, kon geen trouwbelofte hem nog weerhouden, zelfs de dood niet, om het recht te herstellen voor zijn oudste dochter.

Op aarde was het precies zo onrustig gesteld. Nadat ik de ware moeder had ontmoet op 26 juli 2010, beet ik me verbijsterd over haar valsheid, zo vast als Job in mijn onschuld, om opheldering te krijgen over een erfenis die ik niet had gekregen en op had moeten geven in de gemeente. Ik werd ervan verdacht dat ik dit geld opzettelijk niet heb opgegeven - 'want zo zijn ze allemaal, die luie uitkeringstrekkers'.
Omdat dit niet de waarheid is, sprong ik in een duistere put van te laag opgeleide klantmanagers die niet snapten wat ze deden; van verstomde juristen wiens ogen uit hun kassen rolden omdat ze nog nooit van Moeder hadden gehoord en vele honende mensen die eerder mijn vrienden waren geweest, en verdronk bijna. Maar de waarheid móest boven tafel komen.
En dat gebeurde.

Twintig jaar na de dood van mijn vader en wel precies op zijn verjaardag drong ten volle tot mij door dat mijn vader de legaten had berekend naar de hoogte van het toegestane vermogen in de bijstand zodat ik ook kon erven, samen met mijn zoontje. Ik realiseerde me dat mijn vader heeft gewild dat ik zijn erfenis zonder problemen met de gemeente legaal kon ontvangen. Want ik had recht op elke cent schoon in de hand. Mijn rechtvaardige vader heeft eerst nagezocht hoe de regels in de bijstand luidden en hij heeft zijn erfenis berekend en gerekend met mijn situatie als bijstandsmoeder. Er had niets en niets hoeven te gebeuren van alle juridische en emotionele ellende die me overkomen is! Daar heeft mijn vader voor gezorgd.
Ik moest even gaan zitten om dit tot mij door te laten dringen, want mijn rechten bestonden tot op heden niet in deze familie. Zelfs mijn verdriet over zijn dood werd ontkend. Gehoond. Miskend. Ik had geen recht op rouw en niet op een vader. Zus en broers werden al jaren meegesleept in deze kromme overtuiging van moeder, bevestigd door de vele ruzies, als ze mij op de kast jaagde.

Juridisch wist ik inmiddels allang dat ik dit recht had op zijn erfenis, maar op dat moment ervoer ik het als een boodschap van mijn vader zelf. Voor mijn vader was ik een volwaardig erkend deel van dit gezin. Daar is geen wet voor nodig. En al helemaal geen advocaat. Hij respecteerde mij. Dat liet hij mij ook voelen toen hij nog leefde, op de momenten dat zijn vrouw niet toekeek.
Maar ik reageerde sceptisch op deze plotselinge boodschap die zomaar uit de lucht leek te vallen, omdat God niet wil dat ik praat met doden en ik meende toch echt een gesprek met mijn vader te voeren.
Daarom moet het een engel geweest zijn die namens God aan mij kwam vertellen dat mijn vader, alle ellende die mij is overkomen door mijn moeder, nooit heeft gewild. De engel zei: 'Dit is echt de boodschap van je vader, want vandaag zou hij zijn verjaardag vieren. Hij vindt het heel belangrijk dat jij weet dat hij zijn testament heeft geschreven, rekening houdend met jou, zijn oudste dochter en het kind van zijn kind.'

Jarenlang had ik hem stilletjes verweten dat hij niet voor mij is opgekomen. Blij dat ik zijn foto in mijn boosheid nooit heb weggegooid zette ik deze naast mijn laptop. Ik heb al die jaren geweten dat hij niet tegen zijn vrouw op kon. Daarom kon hij niet voor mij opkomen en nu is bewezen van hart tot hart dat hij dit wel degelijk heeft gedaan. Want mijn rechtvaardige vader kon mij onmogelijk onrechtvaardig bejegenen. Hij heeft zich wel zestien duizend keer omgedraaid in zijn graf, zo hoog als de onterechte boete die ik kreeg door deze misdaad van mijn moeder die op mijn kleine beurs rustte, terwijl de engelen in de hemel slaapliedjes zongen voor de ambtenaren, die deze onterechte boete al suffend lieten verjaren. Nul schuld voor mij! God zij geloofd! Met dank aan mijn tweede advocaat.
Mijn vader heeft nooit geweten dat zijn vrouw mij na zijn dood met de dood bedreigde, mijn begrafenis alvast had geregeld met het geld van zijn erfenis en mij ermee oplichtte. Hij weet evenmin dat de hele familie in de rechtbank is beland door mijn acties voor gerechtigheid en dat mijn zus aldaar openlijk haar spijt heeft betuigd dat zij heeft gezwegen, waarop ik haar excuus ook openlijk heb aanvaard door haar in het nawoord te bedanken.

"Het doel heiligt alle middelen, er moeten nu eenmaal dooien vallen, ook als jij dat bent." Dit zijn de woorden van mijn moeder gericht aan mij, waar twee advocaten zich over hebben gebogen om ze te ontleden. Ze zijn nu duidelijk.
Haar doel is mijn verlies, uitsluiting en wilsonbekwaamheid, om zichzelf daarna als een 'liefdevolle moeder' over mij, de 'mislukte dochter', te ontfermen. En het middel waarmee ze dat gedaan wilde krijgen is geld.
Zij heeft haar boekhouders met het gemak van 'de moederliefde' wijs kunnen maken dat ze het legaat wilde parkeren voor haar dochter in de bijstand op haar naam. Ze zei niet dat ze deze dochter een andere versie van hetzelfde verhaal had verteld.
"Ik vertrouwde mijn moeder", zei ik simpel tegen de ambtenaren en niemand van hen had een weerwoord omdat ik het geld net zo simpel niet had gekregen. Dus waar is de buit?

Veel mensen vinden dat ik schuldig moet zijn om deze misdaad te verdienen en naar de psycholoog moet. Maar ik ben onschuldig en goed bij verstand omdat ik weet dat mijn moeder slecht is en niet ik! De mensen vergeten dat er meer wordt geleden in deze wereld onder de zonden van anderen waar de arme gedupeerden niets aan kunnen veranderen door zelf te veranderen, want dat is dweilen met de kraan open. De dader pakt een ander en het kwaad blijft actief.
Fundamentele verandering kan alleen met een rechtvaardig rechtssysteem, waarin psychisch geweld ook meetelt zoals in de bijbel. [Mattheüs 5:22] Wie ten onrechte boos is op zijn broeder of zuster zal schuldig bevonden worden door de rechtbank en als je een broeder of zuster uitscheld, dan zul je schuldig bevonden worden aan het vuur van de hel.

Mijn vader kan nu rusten. Ik weet nu dat hij wel voor mij is opgekomen en dat zijn vrouw over zijn laatste wilsbeschikking is gegaan. Er zijn jaren van zijn aanwezigheid van mij gestolen. Dat voel ik aan de lege gaten waar de verhalen over mij hoorden, als ik naar zijn foto kijk. Ik zie ook dat hij niet heeft kunnen bevatten met welk een kwaaie vrouw hij was getrouwd. 'Dat kan niet, dat zie ik verkeerd', zo hebben wij allen steeds weer gedacht. Het ging ons verstand te boven. 'Het is mijn vrouw, de moeder van mijn kinderen; het is onze moeder.'

En laat nu het verwijt naar mij ook stoppen en het invullen hoe ik hierop moet reageren of dat ik gestoord zou zijn. Ik was slachtoffer en niet de schuldige.
De eerste huisarts die niet bleef liggen nadat ik hem mijn verhaal had verteld, ziet een vrouw die als een soldaat aan een vreselijk slagveld ontkomen is. Ik heb een paar wonden maar ik ben niet gek! Vraag mij hoe het met mij gaat. Ik kan er niets aan doen dat ik zo'n moeder heb, ik heb nooit een echte moeder gehad en ik ben er zelf wel een geworden omdat ik voor mijzelf donders goed wist dat ik een door en door slechte moeder had, wiens voorbeeld ik nooit zou opvolgen! Ik mocht dit alleen niet hardop zeggen. Want slecht denken over je moeder is een grotere misdaad dan al haar misdaden bij elkaar. Wat een dwaling!

Hang mij aan de eerste beste boom die je ziet, als ik met mijn zoon zo doe als zij met mij, want ik ben het moeder-zijn niet waard.

Toen ik dit zei tegen mijn huidige huisarts zei hij nog net geen 'amen'.

narcisme

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 178