Kaïn.

Opnieuw heb ik een stalker. Ik schat hem midden veertig. Hij heeft een donkere tint. Zwart haar. Kort en stevig postuur. Hij stalkt mij al jarenlang met niets doen. Hij kijkt. Hij zit. Hij zit op hoge stoelen aan zijn laptop. Dan is hij goed te zien. Voor veel mensen. En hij doet niets. Hij is er niet altijd. Vaak vergeet ik hem weer. Dat is het moment dat hij opnieuw opduikt. In de bewaakte fietsenstalling. Op de binnenwegen kom ik hem tegen. Een keer dicht bij mijn huis. Doorgaans zit hij hier. In de bieb. 

Inmiddels weet ik wat hij zoekt. Hij wil dat ik hem zie en ervan op kijk. Hij wil dat ik met hem bezig ben. Nu ik dit door heb kijk ik niet meer op. En dat irriteert hem. Hij gaat netjes - want hij is een nette man vindt hij zelf -  een paar stoelen verderop, naast mij zitten, zucht met diepe voldoening in en uit, pakt een pen en begint te klikken. Klik..klik.....klik..klik.

Deze man geniet met bijna zichtbaar genot van mijn ingehouden irritatie. Dat er zulke mensen bestaan weet ik. Mijn eigen moeder is zo. Ze geniet van het leed dat ze haar dochter kan aandoen. Een normaal mens met gezond verstand kan daar niet bij. Ik ook niet. Gelukkig.

Niet meer opkijken betekent dat ik een natuurlijk reflex moet onderdrukken. Hij wil dat ik ruzie met mezelf krijg als dat niet lukt en ik toch opkijk. Zo deed mijn narcistische moeder dat ook. Dit begon in de wieg en ging heel mijn hele leven zo door. Ik werd gestraft voor mijn natuurlijke behoeften. Anorexia kreeg ik ervan.
Heden word ik rechtstreeks terecht kwaad op de dader en leg ik de schuld waar het hoort. Omdat God dat ook doet. 

'Trek je er niks van aan', zegt mijn volwassen zoon als ik mijn ergernis uit dat sommige mensen zeggen dat ik stalkers aantrek. 'Dit soort mensen valt iedereen lastig, maar veel mensen laten het onverschillig van zich afglijden en dat geeft ze niet de gewenste voldoening.'
Maar ik ben niet zo goed opgevoed als hij! Hij zit stevig in zijn vel. Hij begrijpt mijn visie op dit dilemma, maar staat met beide benen in deze maatschappij die mij inmiddels vreemd is geworden. 

Narcisten merken dat ik sensitief ben en empathisch. Empathie en ook kwetsbaarheid zijn geen strafbare zaken. Iemand die er misbruik van maakt is strafbaar. En de mensen die zeggen 'zo is het nu eenmaal' omdat ze zich machteloos voelen. Het hoort niet zo te zijn, maar zij zijn inmiddels gewend dat recht krom is en krom recht. Ik kan en wil er niet aan wennen. 

Heel lang geleden heeft God de tweede narcist vrij laten lopen. Kaïn was zijn naam. Hij kon schulden opbouwen of schulden voorkomen. Want na de traumatische val kon de mens zelf, net als God, kiezen voor goed of kwaad. De eerste persoon in het bijbelse verhaal die geboren is uit een vrouw, was een narcist omdat hij de integriteit van zijn broer overheerste om zijn eigen wil door te drukken.

Adam en Eva kregen twee zonen nadat ze uit hun gelukzalige status waren verbannen. De eerste zoon heette Kain en de tweede Abel. En Abel deed goed in de ogen van de Heer. Kaïn niet. Dat maakte hem woedend. De Heer vroeg hem: "Waarom ben je zo kwaad, waarom kijk je zo donker? Handel je goed, dan kun je toch iedereen recht in de ogen kijken? Handel je slecht, dan ligt de zonde op de loer, begerig om jou in haar greep te krijgen; maar jij moet sterker zijn dan zij."
Kain luisterde niet en sloeg zijn broer dood. 
Toen vroeg de Heer aan Kaïn: "Waar is Abel je broer?"
"Dat weet ik niet," antwoordde Kaïn. "Moet ik soms waken over mijn broer?"
"Wat heb je gedaan?," zei de Heer. "Hoor toch hoe het bloed van je broer uit de aarde naar mij schreeuwt."
Daarom: vervloekt ben jij. Ga weg van deze plek, waar de aarde haar mond heeft opengesperd om het bloed van je broer te ontvangen, het bloed dat jij vergoten hebt.

God legt de schuld waar het hoort. Kain kreeg instructies. Abel niet, omdat Abel uit zichzelf het goede deed. Hij kreeg geen geweer en ook geen psycholoog of een workshop om sterker te worden. Helemaal niets.
Kain, de narcist moet weerstand bieden aan zijn verkeerde verlangens. Het einde van de narcistische misdaden ligt bij de narcist zelf.

Het is half vier. Ik sta op om te vertrekken en ga nog even naar de wc. Onderweg zie ik dat Kaïn staat te kijken naar de schakende kinderen. Schaterend schuiven ze met pionnen, soms bijna net zo hoog als zij zelf. Dit reuze schaakbord ligt er zelden werkloos bij. Volwassenen maken er ook gebruik van. 
Kain ziet in een kort ogenblik dat ik hem zie. Te kort. Hoe lang heeft hij hier achter me gestaan? Ik neem me voor om te doen alsof hij niet bestaat. Wijk geen strobreed van mijn pad door te doen wat ik altijd doe. En niet te bedenken wat hij zou denken. Zo hoort hij zich ook te gedragen. Dat weet hij. Hij wil geen weerstand bieden aan het kwaad. 

narcisme

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 12