Maandag 10 juni 2024
Een donkere man met de capuchon van een hoodie over zijn hoofd liep door de vroege ochtendstraten van Amsterdam op zoek naar een openbare boekenkast. Het was een goedkope manier om aan nieuw leesvoer te komen. Oude schoolboeken met educatieve afbeeldingen hadden de voorkeur voor Bjarne. Die hoefde hij niet veel meer te lezen zodat hij zich op de afbeeldingen kon concentreren. Het was een korte ontsnapping uit het heden, een romantische vlucht naar het verleden.
“Zorg dat je wat meer eelt op jouw ziel krijgt en leer schepen achter je te verbranden!” Deze woorden van de bekende kunstenaar Christiaan Buurtveen hadden een jarenlange echo in de geest van Bjarne achtergelaten. Zo vaak had het allemaal voor niets geleken en ging hij toch weer verder met waar hij was gebleven. Nee, een bekende kunstenaar zou hij nooit worden en ook zijn rol als schrijver bleek te overzien. En toch bracht de creativiteit hem voldoening en had hij een waarachtig doel om na te streven.
De medicijnen hadden meer rust gegeven. Daardoor kon hij zich beter concentreren en had hij niet meer die ongeremde dadendrang die in het verleden zo vaak voor chaos had gezorgd. Maar nog altijd waren er de negatieve stemmingen bij stress en tegenslag. Hij kon er steeds beter mee omgaan. Hij hoorde niet tot de beroepsbevolking, dat maakte hem niet minder mens.
Bjarne probeerde het perspectief te begrijpen van mensen die iemand anders met een psychiatrische titel aanspraken. Waren zij zelf dan normaal? Had niet iedereen eigenaardigheden die op den duur verdacht leken? Het was soms moeilijk om in te zien in wat voor context hij de verhalen moest begrijpen. Iedere periode leek er een andere aandoening populair te zijn. En hij had een meervoudige diagnose door de jaren heen gekregen.
Het denken kon op zich vermoeiend zijn. Met een tentoonstelling in het buurthuis in de Indische buurt kon Bjarne wat ruimer denken dan voorheen. Het was een nieuwe stap naar de toekomst zonder het gewicht van zijn psychiatrische verleden. Rosa Konijn had de contacten gelegd. En Bjarne zelf had de rest van de organisatie op zich genomen. Vijf schilderwerken en een begeleidende tekst, ze hingen in het buurthuis te wachten op de openingsbijeenkomst van de expositie.
De begeleider van Rosa zou voor wat eenvoudige hapjes zorgen om de bijeenkomst gezellig te maken. Er waren wat mensen uit de buurt uitgenodigd en Bjarne had reclame gemaakt op zijn Facebookprofiel. Er waren duizenden mensen die van kunst hielden en wellicht nog meer die zelf kunst maakten op de wereld, maar er was er deze week maar één die een tentoonstelling had in een uniek buurthuis in Amsterdam Oost. Bjarne Gosse had zichzelf weer teruggevonden.
Op een van de plaatjes in een door Bjarne gevonden uit schoolboek was een tafereel uit het Wilde Westen van Amerika afgebeeld. Pioniers in huifkarren op weg naar het beloofde land. Bjarne herinnerde zich hoe hij vroeger van deze verhalen hield. “De laatste der Mohikanen” was een van de eerste boeken die hij als kind had gelezen.
Geplaatst in de categorie: individu
boeken
37
Geef je reactie op deze inzending: