Boulmane

Wat me van Marokko vooral is bijgebleven is de roodachtige aarde. Verspreid door het land lagen daarop de kazbah's als grote zandkastelen die bij mij een manie ontwikkelden; elk exemplaar moest uitgevlooid wat mijn vriendin opzadelde met kazbahmoeheid. Verder was er de verrukking van gekoeld vers sinaasappelsap verstrekt door verkopers die met een soort ijscokarretjes rondreden. En op weg naar Ouarzazate was er meer (rug)wind dan ik in Nederland ooit had meegemaakt en me naar mijn vriendin toekerend deed vragen of ze nog benzine in de tank had. We gingen lijzig trappend voor de wind als brommers.
Klauteren in het Atlasgebergte ging tot zodanige hoogte dat landarbeiders ons eenmaal boven verwelkomden met applaus. Zij reed op een tot in de puntjes verzorgde fiets met een karrenvracht aan ervaring waaronder het doorkruisen van de outback van Australië in haar uppie. Ik kon daar niet tegenop, maar mijn tweedehands Gazelle bracht me nog een heel eind en af en toe kon ik haar in een klim de loef afsteken.

Boulmane lag ook hoog. Na een simpel maal werd het tijd op zoek te gaan naar een onderkomen. Mijn vriendin kon tegenover een hoteleigenaar over een kamer de lof zingen alsof ze te doen had met een pasha. Ik had altijd wat moeite met die nederigheid. Het was ook niet praktisch, want leidde ertoe dat de mondhoeken van de hotelhouder bliksemsnel omhoog krulden: `kat in 't bakkie'.
Ik zag daarentegen het behang dat in de hoek omkrulde, schimmelplekken in de badkamer of die kakkerlak wegschieten onder een plint. Nadat we de kamer hadden geboekt met de deur eenmaal dicht en de pasha verdwenen schoven de blinde vlekjes opzij en keerde het kritisch vermogen terug in haar helder blauwe irissen. Dan was het gemopper vaak niet van de lucht en alles wat ik in eerste instantie al gezien had, werd onderschreven.

Daarom hebben we uiteindelijk afgesproken dat ik de bezichtiging van hotelkamers voor mijn rekening zou nemen. Maar zover was het nog niet en zaten we die avond in Boulmane in onze maag met een kamer die niet bleek te beschikken over warm water en moest er bakzeil gehaald worden.
Ik meldde bij de hoteleigenaren dat we toch maar van overnachting afzagen. Ze begeleidden ons naar buiten.
Ze leken wel weggelopen uit `Wachten op  Godot', zoals ze tegen de donkere nachtlucht van Boulmane tegen elkaar stonden aangeleund met ogen die doortrokken waren van zo'n intense teleurstelling dat ik met ze te doen kreeg wat me bijna mijn besluit had doen heroverwegen, maar het zweet van een bergetappe laat zich wel lekkerder van je rug spoelen met heet water.
We belandden even verderop in een kamer die dat wel had, maar sfeerloos was in vergelijking met het onderkomen van de twee. Misschien  hadden we daar toch moeten blijven, de koude douche voor lief nemend.

Zie ook: https://www.apartefact.nl

Schrijver: Albert Goudberg, 24 november 2025

othello2casema.nl

Biografie van deze schrijver

marokko boulmane

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 6