De decembermaand van het jaar 2013
Waarom dat oude poppenhuis bij de vuilnis stond was voor Astrid D. een raadsel. De vader en de moeder en drie kinderen zaten aan de keukentafel alsof ze er altijd hadden gezeten, afgestoft en niet versleten door de tijd. Astrid twijfelde, zou ze alleen het gezin meenemen voor onder de kerstboom, of zou ze het hele poppenhuis meenemen en er met behulp van wat mos, engelenharen en kunstsneeuw een soort van kerststal van maken,. Een kerststal voor het hele gezin, met kunststof ganzen, een geit van vilt en porseleinen paarden, houten schapen en een Jezus kindje van geurige frambozenzeep.
Het was gezellig in de Amsterdamse Oosterparkbuurt waar Bjarne nu reeds twee jaar woonde. Met een goed lopende kringloopwinkel en een mengelmoes van verschillende culturen was het een gewilde buurt om in te wonen geworden. Dat de genomen moeite om via de huisarts weer naar een therapie te zoeken afgelopen zomer op een aandachtsshow voor goede vriend Berend was uitgelopen kon Bjarne niet echt boeien. Hij had geen zin in een weken durende opname in een behandelingsplek waar hij toch niet zichzelf kon zijn. En waar hij met allerlei geforceerde aanpassingen weer wereldburger zou worden. Hij moest met zijn onvolkomenheden zien om te gaan. De vriendschap met Berend stond al langer onder spanning door diens gezondheidsproblemen en de moeizame communicatie.
Het contact met Astrid Duivelsbloed was in de decembermaanden altijd intenser. Omdat de feestdagen er aan kwamen. Astrid vertelde enthousiast over het gevonden poppenhuis. Bjarne keek haar aan alsof ze bezeten was. Hij had alleen belangstelling voor de frambozenzeep. Het was nu zaak om zijn creativiteit weer aan het werk te zetten. Drie maagdelijke doeken verlangden naar een ontsnapping naar de werkelijkheid. Het werd een spanningsveld tussen figuratie en abstractie. De laatste stuiptrekkingen van een schilder die allang over zijn artistieke hoogtepunt heen was.
In het schrijversdorp op internet, gelegen aan een rivier van gedachten, timmerde Jeroen Splinterman flink aan de weg met zijn intieme gevoelsgedichten. Meerdere malen werden gedichten gekozen tot het gedicht van de dag, wat er voor zorgde dat ze vaker werden gelezen. Een interessant kort verhaal over het zijn ervaringen als privédetective trok de speciale aandacht van Bjarne.
Hij kende Jeroen vaag omdat hij nogal eens in de boekenwinkel waar hij werkte kwam. Bjarne wilde Jeroen vragen of hij er achter kon komen of de Russische spion uit de verhalen van Violette echt bestond of dat het een verzonnen personage was, slechts aanwezig in de gedachten van Violette, die als auteur moest zorgen dat er brood op de plank kwam.
Het was de tweede woensdag in december 2013 toen Bjarne naar de boekenwinkel ging om er het verzamelde werk van de dichter Herman Gorter te kopen. Hij moest proberen met Jeroen een praatje aan te knopen, maar toen hij in de boekenwinkel was bleek Jeroen er die dag niet te werken, hij werkte er slechts drie dagen per week, en dus niet op woensdag, helaas.
Het boek met de gedichten van Herman Gorter werd wel gevonden. Bjarne schreef er in de avond eentje over voor in het Havermout schrift.
IK BEN ALLEEN IN HET LAMPLICHT,
de dingen kijken met een glad gezicht,
om me in ‘t licht.
De dingen staan om me zo stil
te luisteren wat de stilte wil,
vertellen wil.
En een verleden komt me aan de oren
die stil opkijken en die stil ophoren,
dingen verloren.
Herman Gorter.
Bjarne legde het boek bij de andere gedichtenbundels.
De dag erna kwam Violette koffie drinken. Ze had een zelfgemaakte appeltaart meegenomen. Omdat het bijna kerstmis was zei ze met haar befaamde glimlach.
Geplaatst in de categorie: maatschappij
december
8
Geef je reactie op deze inzending: