Alleen en toch sociaal
Het is de vraag die ik mijzelf stelde: ‘Is het mogelijk een einzelgänger te zijn en toch een sociaal persoon?’
Diverse sites lieten mij zien dat dit mogelijk is middels artikelen en dat hier ook onderzoek naar gedaan is. In een aantal schrijfsels die ik las rept men over de eenling die afgleed naar isolement met daaruit voortkomend wantrouwen en verwijten naar de ander waardoor zij tot zeer gewelddadige acties kwamen. Dit zijn de extremen en een grote minderheid.
Er zijn mensen die uit verlegenheid liever op zichzelf zijn, mensen die geen behoefte hebben aan sociale interactie en dit vermijden en de eenling die liever op zichzelf is maar wel sociale omgangsvormen kent. Ik reken mijzelf tot de laatste hoewel mijn sociale contacten doorgaans functioneel zijn zoals ik het noem. Daarmee doel ik dan op activiteiten als deelnemen aan een kenniskring, in een koor zingen en vrijwilligerswerk doen. Daarnaast heb ik enige contacten die ik zo nu en dan alleen ontmoet.
Het woord vriendschap is iets waarmee ik worstel. Wanneer noem je iemand een vriend of vriendin? Sommigen zijn daar heel rap mee en anderen hebben een lange aanlooptijd nodig. Ik ben van de laatste categorie. Het is een keer in mijn leven voorgekomen dat ik een vrouw tijdens de aanvang van een tweejarige opleiding aankeek en zus noemde. Ik voelde een onverklaarbare vertrouwde verbinding met haar. Met deze vrouw ben ik nog steeds bevriend. Verder is het bij mij een komen en gaan geweest van vriendschappen. Toch zijn er mensen van wie ik houd die ik niet perse vriend of vriendin noem. Bijvoorbeeld een oud buurman en diverse andere mensen met wie ik door de jaren in contact ben gekomen. Zij voelen nabij.
Mijn bestaan voelt soms wat eenzaam maar geeft mij de ruimte om mijn creativiteit te laten stromen wat weer een plus is. Ik mag graag filosoferen over van alles en hierover ook dingen aan het papier toevertrouwen, fysiek of digitaal. Gedachten ordenen via schrijven, tot inzicht komen, gedichten, columns en dergelijke. Het is een mooie wereld om in te vertoeven, de schrijfwereld.
Alleen zijn is een individuele ervaring en hoeft niet slecht te zijn. Het kent zijn plussen en zijn minnen net als het vertoeven in een groep. Of je nu veel onder mensen vertoeft of niet, het een is niet goed of fout. Het is de keuze die je maakt die voor jou het beste lijkt te werken. Zelf ken ik niet veel mensen die wel groepsmensen zijn. De meeste contacten staan net als ik vrijwel allemaal anders in het leven dan de gemiddelde mens. Voor mij zijn het mensen die de wereld hard nodig heeft en deze een stukje mooier maken.
hotmail.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: individu
alleen
193
Geef je reactie op deze inzending: