Het extravagante lef van Ingrid Baars
De kunstenares Ingrid Baars is geboren in 1969 in Dordrecht. Als kind hield zij veel van erg mooie poppen met duidelijke gelaatstrekken, maar vooral zoveel mogelijk levend, met een ziel. In de jaren negentig woonde zij samen met de mode-ontwerpster/fotografe Esther Quelle in een appartement in Milaan. Beiden zaten toen nog op de kunstacademie, maar Ingrid was al wel een ervaren illustratrice. In 1992 studeerde Ingrid af aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam. In 2010 stapte zij over naar de kunstfotografie. Zij ging zich specialiseren in de digitaal bewerkte kunstfotografie. Ze doet al haar kunstwerkelementen zelf. Ze staat in de traditie van artiesten als Picasso, Dali, Braque, Brancusi en Modigliani. Ze is een moderne, expressionistische surrealiste. In 1997 won zij de illustratie jaarprijs van de BNO en in 2005 was zij genomineerd voor een ADCN 'Lamp' in de categorie fotografie.
Ingrid's kunstwerken zijn heel up-to-date en zij gebruikt de modernste technieken, waarbij zij ook blijft schilderen. Ze manipuleert en bewerkt haar foto-shoots volop tot ze het eindbeeld heeft bereikt, waarin ook fragmenten van haar olieverfschilderijen te zien zijn. In 2007 verscheen haar fotobook 'Ingrid Baars' bij uitgeverij Artemis. De industrieel ontwerper Marcel Wanders zegt daarin: ''Het is natuurlijk een eeuwenoud onderwerp, maar tussen al die klassieke Madonna's is een sexy baars een echte verfrissing!', zei één van mijn vrienden, niet lang geleden.'. De internationaal succesvolle mode-ontwerpster Marlies Dekkers zegt in dit fotoboek: 'Het vrouwelijke lichaam is een zeer belangrijk thema voor Ingrid, net als voor mij. Soms zijn de beelden streng/hard en 'in het gezicht smijtend', al zijn ze in andere tijden zacht en poëtisch. Ingrid's werk balanceert tussen kunst en mode-illustratie en de vraag is: welke kant kiest Ingrid? Wordt het Vogue of het museum? Mijn gevoel zegt mij dat het beide kanten op zal gaan.'.
Enkele verwante artiesten van Ingrid Baars zijn: Marie Cecile Thijs, Isabelle Van Zeijl, Ruud Van Empel, Hellen van Meene, Viviane Sassen, Brigitte Spiegeler, Isabelle Menin, Jonas Leriche, Kim Boske, Brooke Shaden en Hendrik Kerstens. De originele foto 'Belladonna, 2010' van Viviane Sassen kost maar liefst 33.500 dollar. De originele foto 'Destiny, 2017' van Ingrid kost tussen de 9000 en 14000 dollar. 'Le Reine, 2011' van Ingrid kost 9000 dollar. Ingrid woonde en werkte in Rotterdam, maar ze woont en werkt inmiddels al enkele jaren in Antwerpen. Ze exposeerde in diverse galerieën in Nederland, bij V!P's, Spiegelgracht 8 te Amsterdam, in Frankrijk, Engeland, Spanje, België, Brussel, en Amerika, New York en Miami. Zij maakt ook illustraties en fashion-stories voor tijdschriften. In 2008 was zij de finaliste bij de Screening Awards in Berlijn en ze won de ADCN Award in de categorie voor fotografie. Ze hanteert fantastische bijzonderheden en een hoog opvlammende lyriek.
Haar eerste solo-expositie 'L'Afrique! - Part Two' was te zien van 16 maart tot 17 april 2013 in de galerie Pien Rademakers te Amsterdam. Ze voegt klassieke, Afrikaanse cultusobjecten samen met mode en echte vrouwen, waarmee ze het natuurlijke overstijgt en een uiterlijk, werelds wereldrijk vormt, dat dichtbij voelt. Toch is het bij nadere beschouwing ietwat verontrustend, de esthetiek en de romantiek zijn gevuld met een dieper bewustzijnsgevoel. Ze heeft een aangeboren gevoel voor een hogere vorm van schoonheid en een unieke stijl. Ze roept een fantasmagorisch universum op. Haar beelden zijn zowel koel en helder als mysterieus en poëtisch. Haar werk bevindt zich in het overgangsgebied tussen vrije en toegepaste kunst. De fotografie is een onderdeel van haar mixed-media techniek. De grootste rol is voor haar computer weggelegd.
In haar tweede solo-expostie 'ScreenSirenArtistLover' bezag zij de vrouw als een filmgodin, een geliefde en een model van de kunstenaar. Het resultaat is een vrouwbeeld, dat de dagelijkse realiteit is ontstegen, tijdloos en leeftijdloos. Ze was gefascineerd door de actrices uit de zwijgende filmperiode, deze meestal naamloze godinnen. Voor de geliefden koos ze vrouwen als Lee Miller, Françoise Gilot, Gala Dali, Dora Mare en Kiki de Montparnasse. Als droombeeld en als muze overstijgen deze vrouwen de beperkingen van het dagelijkse bestaan en krijgen ze een nieuwe, symbolistische identiteit. Ze worden door de fantasie van de toeschouwers herschapen. Ingrid's derde solo-expositie was 'Bloom!', die van 20 oktober tot 20 november 2016 in Galerie Pien Rademakers aan de KNSM-Laan 291 in A'dam te zien was. In 2018 exposeerde ze in: een soloshow in GAM, Kerchache/Pivaty, Parijs, in de Myconische collectie kunstshow, Mykonos in Griekenland, in de Seattle Art Market Fair in Seattle, in een soloshow in de Gallery Montagut te Barcelona en in Foto Fever te Parijs.
Ingrid zegt: 'Wat ik het meest interessant vind, is de combinatie van sterke expressie en de aanwezigheid van gevoeligheid en kwetsbaarheid. Hoe krachtig de beelden ook zijn, er is altijd een tedere component. Daar richt ik me ook op. Rimpels in de nek van een jonge vrouw, striemen, kippenvel, donzige haartjes... ik hou van dit bewijs van menselijkheid en geef het een belangrijke plek in mijn creaties.'.
Ingrid's kunstfoto "Scorpio, 2000' uit haar fotoboek 'Ingrid Baars, 2007', waarvan ik een gesigneerd exemplaar heb, toont een naakte, vrouwelijke torso met witte, rechte lijnen rondom de taille en de borsten. De lijnen bij de borsten tonen wat mij betreft twee drinkkommen, die naar de moedermelk verwijzen. De tepelhoven liggen exact binnen de lijnen van de drinkkommen. Het is simpel, maar zeer effectief gedaan. Aan de bovenkant van de linkerborst is een schorpioen geplaatst. Het lijkt op een tatoeage of het is het gewoon. Het levensgevaarlijke beest zit op de plek van het hart en hij lijkt aan te vallen of zelfs te bijten. Het is de vruchtbaarheid en het doodsgevaar of de doodsteek ineen. Haar kunstfoto 'Tied, 2007' toont een dramatisch ingesnoerde vrouw, al is het geen traditioneel korset wat haar pijnigt, maar een stuk textiel, dat zij zelf keihard rond haar middel aantrekt. Haar gezicht is verwrongen van de pijn, al kun je aan haar naar buiten gewerkte tong ook aan intens, seksueel genot denken. De zwart-wit gestreepte, strakke joggingbroek associeer ik met een wespelijf. De blote borsten zijn met de brede contouren van een BH-vorm omlijnd. Zo'n soort BH heeft echter totaal geen steunende functie. Het riekt naar SM-kledij. Overigens zijn het twee totaal verschillende borsten. Dus duidelijk gefotoshopt. Het meest rare zijn wel de onderbenen, die vanaf de knieën uit een stalen mechanisme bestaat, die op grote passers lijken. Daardoor zie je hoe slecht die vrouw geaard is.
Op haar kunstfoto 'Ophelia (series: Fairy tales), 2005' valt er veel rood te zien in de jurk en sjaal en op de lippen. Nu vind ik het schilderij, wat John Everett Millais van Ophelia maakte, het mooiste aller tijden en dat zal het voor mij altijd blijven, maar deze moderne weergave heeft zeker ook de nodige impact en bloedstollende schoonheid. Een bloedmooie vrouw, die zichzelf zingend verdrinkt tussen de waterbloemen, is natuurlijk altijd een zeer tragisch, onbegrijpelijk en waanzinnig gegeven. Het roept meteen een intens zielsverdriet bij mij op. Aan de gelaatsuitdrukking van Ingrid's model is meteen te zien, dat deze Ophelia zichzelf vanwege een intriest en zielsdiep lijden heeft verdronken. Ze drijft op het water en onder haar zie ik een suggestie van zeewier en een waterval. Er zit wel een hele vreemde kronkel in haar rug, alsof ze bij haar middel is omgedraaid en haar billen naar boven gekeerd zijn. Op de foto's 'Triptych', een hypermodern drieluik, staan drie keer dezelfde naakte vrouw, die haar armen achter haar hoofd heeft. Zij heeft rode netkousen aan, die inderdaad heel sexy haar keurig behaarde venusheuvel benadrukken. Op de eerste foto zit er een soort korset van doorzichtig plastic voor haar bovenlichaam, waardoor haar borsten vervaagd zijn. Rond haar nek draagt ze een zwarte band. Ze lijkt overigens meer op een opblaaspop of een robot uit de ruimte, dan van vlees en bloed. Op de tweede foto is het zicht van de kijker versmald en lopen er magische, doorzichtige, rode strepen aan beide kanten van haar lichaam. Op de derde foto is er sprake van een soort bevrijding en komt de vrouw bijna helemaal zichtbaar meer naar de kijker toe staan. De tepels zien er ineens wel levensecht uit, zij het nog een tikkeltje onscherp. De lippenstift is steeds erg slordig en bloedkorsterig aangebracht. Dit en het meeste van Ingrid's kunstwerken doen mij denken aan de stripkunsttekeningen, die vaak net zo extreem, grenzeloos en aangenaam provocerend kunnen zijn. Voor wie net als ik veel stripboeken heeft gelezen, kan het werk van Ingrid Baars absoluut niet chockerend of bizar vernieuwend zijn. De originaliteit en de mix-truc maken het allemaal wel erg fascinerend, maar soms ook overdreven potsierlijk en lachwekkend lelijk. Gelukkig varieert ze van thema's. Dus voor elk wat wils.
30 juli 2020
Geplaatst in de categorie: fotografie