Digitaal
Mijn moeder was een schat, mijn vader niet onaardig, maar had driftbuien.
Ik denk dat ik volgens de erfelijkheidswetten beiden in me verenig, maar dat de automatisering vooral mijn vader in me naar boven haalt.
Gewerkte uren indienen, verlof aanvragen ging vroeger prima per post, was later nog steeds goed te doen via mail, maar moet inmiddels als het tegenzit langs twee portalen waarbij je om een vakantie in te plannen van het ene naar het andere dient te switchen, goochelend met gebruikersnamen, wachtwoorden, een AFAS- en JIP-app. Vooral dat `JIP' prikkelt de weerstand nu het de verwachting wekt van een dagje Disneyland waarbij Goofy zelf je een lolly komt brengen, maar bepaald niet altijd feestelijk opent en bij een even aflatend geheugen de zoektocht naar het ergens op een - waar o waar - briefje neergekrabbelde wachtwoord zomaar tot razernij leidt.
Eenmaal ingelogd zonder de intentie ooit nog uit te loggen, garandeert dat niet dat je de volgende keer niet opnieuw voor een gesloten deur komt waar je met het vroeger altijd bruikbare `Sesam open u' geen schijn van kans maakt.
Ik lijk op een kameel als het om vakantie per fiets gaat. Zoals die een overvloed aan water in zijn bulten opslaat om de woestijn te doorkruisen, zo bespaar ik niet op de inhoud van mijn fietstassen en twee plunjezakken achterop. Onderweg heb ik de uitstalling op mijn bagagedrager horen omschrijven als `een appartement'. Op verzoek verklaren dat ik `sans moto' (Frankrijk is favoriet vakantieland) de bergen oversteek, dwingt met uitzicht op die Toren van Babel extra respect af bij vragenstellers. Wat me met trots vervult!
Op de camping van Nantes zag ik een man met zijn blik op mij gericht iets tegen zijn vrouw mompelen wat bij de gezamenlijke koffie de volgende ochtend neerkwam op: `te zwaar beladen'.
De inhoud van mijn bepakking nalopend vind ik dat eigenlijk wel meevallen. Bijna alles wat ik mee heb wordt gebruikt. Het moet komen door het zelf opblazend luchtbed dat zijn naam niet alle eer meer aandoet en waar ik de lucht bij opvouwen ook niet meer helemaal uit krijg en dat me door het nog steeds wat opgeblazen uiterlijk groter en zwaarder doet lijken dan ik ben; een kameel met voor de helft met lucht gevulde bulten, maar niet noodzakelijk lichtvoetiger bewegend.
Desondanks ga ik elke vakantie onverdroten uitbundig bepakt op pad en neem de kritiek voor lief.
In Bretagne stond ik op het perron van Pontorson klaar om af te zakken naar Nantes via Rennes. Fietsend zou ik het qua tijd nooit redden tot aan Saumur, plaatsje aan de Loire, vanwaar mijn bus naar Nederland zou vertrekken. Ik was aangewezen op de trein.
In het volste vertrouwen dat mijn fiets gratis mee zou mogen, zoals voor de vakantie online meegekregen, stemde de lichaamstaal van de stationschef geenszins overeen met mijn relaxte aanname.
Met een groot montuur bril, een opvallende moedervlek die door de stress van het moment in mijn beleving blijkbaar mobiel is geworden, want in terugblik nu eens op zijn wang en dan weer boven zijn lip opduikt, zeiden zijn opwinding en het parelend zweet me dat het bestaan van een stationschef op het station van Pontorson geen eenvoudige opgave is. Althans niet voor hem. En ook al niet door mijn reisplan dat de regels niet volgde. Door zijn verwarrende onrust heen ervoer ik evenwel een aimabel mens.
Mijn fiets kon inderdaad gratis mee, maar er diende, zoals hij omstandig aangaf wel een reservering voor transport gemaakt te worden. Daar had ik niets over gelezen bij mijn voorbereiding en dat moest digitaal gebeuren. Aangewezen op WIFI kwam dat neer op een locatie opzoeken waar er in tegenstelling tot het station wel WIFI beschikbaar zou zijn, vervolgens naar een anderstalige website pendelen en daarop de weg zien te vinden. Daar had ik zin noch vertrouwen in.
Daar stond ik dan als digitaal bescheiden en zeker niet buitengewoon bijdehandje.
In mijn beste frans wist ik de chef zover te krijgen dat voor het eerste deel van het traject hij het op een akkoordje zou gooien met een employé op de trein en dat ik me dan vanaf Rennes tot aan Nantes zelf zou zien te redden.
Op het perron diende ik me af te zonderen van de andere fietsers die klaarstonden wat me een nogal excentriek gevoel gaf.
Eenmaal in Rennes belandde ik op het station bij het kantoor dat over de fietsreservering ging waar men het had kunnen regelen, ware het niet dat dat nog steeds digitaal moest inclusief de betaling voor de reservering, maar opnieuw geen WIFI beschikbaar dus mijn telefoon alweer buitenspel. WIFI was er, zo verklaarde men, wél bij SNCF, het kantoor van de Franse spoorwegen een verdieping hoger, maar daar verhinderde iets anders misschien weer reservering(?)
Ik had geen keus en met nog anderhalf uur tot de laatst vertrekkende trein ging ik met de fiets in de lift `en haut'.
Het was qua ongemak de vergrotende trap van het station van Pontorson waar alles zich tenminste buiten op het perron had afgespeeld. Hier binnen was het bij alle warmte extra drukkend door de vele mensen in de wacht. Ik sprak de beambte aan die bij de ingang van het SNCF-kantoor een oogje in het zeil hield en legde mijn probleem voor. Ik probeerde zo wellevend mogelijk te zijn wat hij spiegelde door met een denkbeeldige viool onder de kin met brede streken zoetgevooisde muziek voor te wenden. Mijn gefleem was hem niet ontgaan, maar hij toonde zich uiterst behulpzaam en deed me uiteindelijk belanden bij de redder in de nood, een jonge Fransman die het Engels (zeldzaam) machtig was en me naar de website bracht op mijn telefoon, daar de route uitstippelde en me vandaar weer naar de betaalomgeving van mijn bank loodste. Reservering kostte maar liefst €1! Wrang genoeg bleek er plek genoeg voor mijn fiets en ben ik door niemand gecontroleerd. Het was wat mij betreft wel goed voor twee duimen omhoog richting de medewerkers. Gelukt! Dankzij hen. Ook al leek het achteraf veel drukte om niks.
Waarom zetten ze in hemelsnaam niet een vriendelijke Francaise neer met een aangenaam rustige stem die van wanten weet of anders een niet minder aardige gepensioneerde wijnproever die er nog graag iets naast doet met voldoende kennis van zaken die de vragen vanzelfsprekend ordent en de uitkomst weet. Dat kost niet meer dan een paar minuten tijd in plaats van het uur dat ik bezig was en bovendien kan dan het gestrest de weg zoeken op een klamme hitte uitwasemend station, waarbij moeizaam hanteren van een vreemde taal je misschien nog net brengt waar je wilt, maar het digitale uitstapje je de das omdoet, achterwege blijven.
Oftewel een pleidooi voor het ouderwetse loket.
... n.a.v. reiservaring juni 2025 ...
Zie ook: http://www.apartefact.nl
Schrijver: Albert Goudberg, 12 juli 2025
casema.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: vakantie
digitalisering internet
230
Geef je reactie op deze inzending: