het winterkoninkje

Wanneer de sneeuwklokjes krokussen zoenen, meiklokjes zich vormen, speelduiven geklokt neer strijken, dan komen wij bij de zomertijd in één van de vier seizoenen.
Vele jaren lang is het winterkoninkje als eerste buur aan onze achterdeur komen wonen in zijn klein huisje. Zorgzaam zoals het is bij het uitvliegen van zijn kinderen. Nu lijkt dat het winterkoninkje er niet meer is en we verweesd achter blijven.

Vanuit zijn solsleutels geschreven, zorgzaam voor de weesmeisjes, de violist Antonio Vivaldi toevertrouwd in het(Pio) Ospedale della Pietà of ("Gasthuis van Liefdadigheid"), waar de weesmeisjes steeds aan het zicht onttrokken volgens de regels van die tijd, doorheen de vier seizoenen, gecomponeerd door Antonio Vivaldi, een priester, zijn de noten van de bomen, gelaagd en ontsloten. De toonbalken doorheen de seizoenen, natuurvormen die als een eerste viool veelvuldig klankborden vormen,
in het ouderloos zijn en muzikale koren, musiceren van weesmeisjes, waar hun ouders ver weg, hen kunnen horen. Nu de Belgische regering "Vivaldi" wordt ontbonden en alle leven ontbinding ziet, dan zijn in het tonen van Vivaldi zijn weeskinderen en hun levenslied, dat de hoop niet uitgesloten is. Dat winter overleven is.
Rond onze perenboom is er veel beweging. Vogels die aan en af vliegen. De pitten in het opgehangen voederhuis naar hun nesten brengen. Het kleurenpalet van bekende en minder bekende soorten. Muzikale boven-en ondertonen.
Vlaamse vinken, Waalse vinken in vederdracht van vlasvinken, botvinken, groenlingen, bloedvinken.
Koolmezen, pimpelmezen, huismussen, heggenmussen, roodborstjes en andere diverse soorten die aan de tafel aanschuiven. De specht die het grootste deel voor zijn rekening neemt. Merels die de gevallen zonnebloempitten inslikken. Duiven die het opzoeken. De egel die bij de avondschemering nog even komt mee smullen.
Havikachtigen die een bedreiging vormen. Katten die op de loer liggen. Uitvliegende kinderen die opgepeuzeld worden. De peulvruchten die op de grond zonnebloemen worden.
Deze dagen is er een kanarie, wellicht ontsnapt uit een kooi als een gele vlag neder gedaald. De zuiderling, niet wintervast die zijn wijsjes zingt, luidruchtig en mooi. Samen met de andere vogelsoorten een nieuwe compositie toont. Zijn blijheid van vrijheid te voelen en ter zelvertijd zijn kwetsbaarheid in de wetenschap dat hij niet in de natuur is geboren, alleen het niet kan halen. Tenzij het wonder gebeurt en de andere vogels hem de natuurlijke weerstand leren kennen, antistoffen van ziek worden zich vormen. Gemeenschappelijke vrienden mag kennen. De klimaatopwarming hem in leven kan houden.
Het winterkoninkje in koude omstandigheden, bij angst, ziekte, eenzaamheid hem dan gezelschap wil houden. Koning winter een vriend wil worden.

Op weg met de wagen hebben we op de autosnelweg een aanrijding met een vrouwelijke patrijs ontweken. De wagen achter ons heeft het wellicht niet kunnen vermijden. Mijn dag is dan stuk. Tot het geluid er is.
Bij onze thuiskomt, bij avond, hoor ik de kanarie zingen. In de verte hoor ik de klanken van een winterkoninkje. Is het een kind van het koppeltje uit het nest, dat nu leeg is? Zijn het dus wezen zoals de meesten onder ons bij het ouderen, weeskinderen worden? De herinnering aan het zichtbare winterkoninkje, dat in zijn krachtige liederen, zijn rechtopstaand staartje de tekeningen en penseeltrekken kwastig hemels het stilleven voltooien, het schilderij afrondt.
De dagsluiting er aan komt. Sterren zullen opnieuw opstaan. Uit de nacht is licht ontstaan.