Inloggen
voeg je beschouwing toe

Beschouwingen over ouders

overbezorgde ouders

Na schooltijd lever ik mijn zoon af bij zijn vriendje en spring weer op mijn fiets. Thuisgekomen pak ik de topzware Yucca uit de pot en sleep hem naar de tuin. Daar zaag ik de grote plant in stukken. T. heeft het niet zo op weggooien. Dit keer laat ik me niet kennen. Snel google ik naar een geschikte, nieuwe kamerplant. Ik ga voor de Kentiapalm. Hup weer op de fiets, nu naar de plantenman. Ik kom thuis, wikkel het papier er af, zet de pot die leeg achter is gebleven, op een andere plek en zet de sierlijke Palm er snel in.

Zielsblij ben ik, dat ik die halfdode joekel van een Yucca eindelijk in de kliko heb gedumpt. Dan zie ik mijn Samsung op tafel liggen. Vergeten mee te nemen. Er is vier keer gebeld. Snel bel ik de moeder van het vriendje. ‘Maarten is bijna in een zuurtje gestikt en ik kon jou niet bereiken’, is de boodschap. Schuldgevoel en schrik woelen diep in mij. Ze heeft zelfs haar huisarts gebeld en geprobeerd Maarten te laten braken. Totdat het zuurtje de goede kant was opgeschoten, richting zijn maag.

Ik spring op mijn fiets om hem op te halen. Beduusd zit hij op de bank. Als hij me ziet, trilt zijn lip. Snel trekt hij zijn schoenen aan. ‘Ik wilde het snoepje doormidden bijten, maar dit ging niet en toen schoot het in mijn keel’, zegt mijn zoon met een bibberstemmetje. Van zijn gebruikelijke bravoure geen spoor. Hoe graag hij ook wilde spelen, nu wil hij meteen naar huis. De moeder van zijn vriendje en ik slaken een zucht. Het is goed afgelopen, zeggen we tegen elkaar. Ik stap weer op de fiets met Maarten achterop. Het is bij een akkefietje gebleven. Thuisgekomen is hij nog steeds onder de indruk. Een uur later oefent hij de ‘moonwalk’ op zijn sloffen door de kamer. Het ligt weer achter ons.

Ouders zouden ongelukkiger zijn dan mensen die geen ouder zijn. Dit blijkt keer op keer uit onderzoek. De mythe van ‘de roze wolk’. Hier heb ik sowieso nooit in geloofd. Het heeft te maken met o.a. slapeloze nachten en het inleveren van vrijheid. Tja, ongetwijfeld.
Ik denk dat dit zogenaamde ‘ongelukkige gevoel’ voor een groot deel veroorzaakt wordt door de staat van voortdurende paraatheid als het om je kind gaat. Die enorme verantwoordelijkheid die je hebt en voelt. Hier leer je mee leven. Het blijft echter altijd in een hoekje van je bewustzijn hangen. En is dit een keertje niet het geval, dan gebeurt er prompt iets waar je van schrikt.
Het verkeer, de speeltuin, de ijsbaan, zelfs een snoepje, in principe kan er altijd iets gebeuren. Als ouder sluit je je hier het grootste deel van de tijd voor af, anders word je gek.

Het is best een grote opgave: hoe blijf je ontspannen en vrolijk en laat je je kinderen vrij om te worden wie ze zijn. Je eigen persoonlijkheid en aard blijken niet zo makkelijk te veranderen. Sterker, het lijkt wel of alles uitvergroot wordt, waarvan je dacht dat je het onder controle had. Het ouderschap is confronterend. Een grote spiegel waar je in kijkt.

Overbezorgde ouders die hun kinderen op de voet volgen en hen op alles en nog wat bekritiseren en dingen verbieden, creëren onzekere, ongelukkige volwassenen. Dat beweert de Britse professor Tanya Byron (onderzoek 2009). Zij is klinisch psycholoog, heeft tientallen jaren ervaring met het begeleiden van kinderen en pubers.
"Het is belangrijk voor de ouders om hun kinderen te leren loslaten. Dat moet al op jonge leeftijd gebeuren. Steeds meer kinderen groeien op in een gevangenis, waarbij ze elk klein ding aan hun ouders moeten vragen. Ze kunnen niet meer genieten van hun jeugd, en groeien op tot angstige onzekere volwassenen. Ouders lijken maar niet te beseffen dat ze de ontwikkeling van hun kind in gevaar brengen en dat ze eigenlijk erg zelfzuchtig en egoïstisch handelen. Kinderen moeten risicovolle situaties aangepast aan hun leeftijd ondergaan om vaardigheden te ontwikkelen die ze nodig hebben in hun latere leven", aldus Byron.

Volgens Byron moeten ouders dringend leren hun angsten voor zichzelf te houden en hun kind te steunen wanneer het iets wil ondernemen. "De angst van dergelijke ouders is enorm overdreven. Ze zouden zich niet de vraag moeten stellen wat er allemaal mis kan gaan, maar hoe ze hun kinderen kunnen steunen en hen tot normale volwassenen kunnen laten opgroeien!"

Bovenstaande klinkt zeer aannemelijk. Of ouders ongelukkiger zouden zijn, of niet: je kinderen zijn er al, en veruit de meeste ouders zouden dit voor geen goud willen terugdraaien.
Het besef dat je door te bezorgd te zijn, er teveel bovenop te zitten, je kind belemmert in zijn persoonlijke ontwikkeling en dat je hem daardoor ongelukkig maakt is geen fijn idee. Sterker, dat is een goede reden om je als ouder ongelukkig over te voelen. Als ouders probeer je alles zo goed mogelijk te organiseren. Veel gaat met haast gepaard wat een controlerende houding aanwakkert. Voordat je het weet maak je een punt van een trui die niet bij een broek zou passen of haren die niet gekamd zijn. Onder het mom van liefde en goede bedoelingen creëer je misschien geen monster, maar wel een neuroot. De weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen, zei mijn mentor op school al. Liefde wordt nogal eens vermengd met egoïsme, controledwang en gemakzucht.

Goed om te weten. Nu nog naar handelen. Als ouder ben je ook maar een mens. Maar als niet-ouder ben je in principe alleen zelf de dupe van je eigen stompzinnige gedrag. Dat besef brengt een enorme verantwoordelijkheid met zich mee. Zou dat niet vooral meespelen? ‘Je vrijheid kwijt zijn en niet aan jezelf toekomen’ is er een vertaling van.

Schrijver: Mohair
Inzender: Monique Louis, 1 februari 2014


Geplaatst in de categorie: ouders

4.8 met 6 stemmen 3.587



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
J.de Groot
Datum:
1 februari 2014
Er is maar één (volgens mij dan) woord voor deze afweging: ACHTERAF...achteraf ja, ja, dan.
Als je alles van te voren weet wat je te doen staat en wat goed is, of juist niet, was het makkelijk zat.
Een ding: het hebben van kinderen of dat nu altijd even leuk is?
Maar het hebben van kleinkinderen wel, dus we zullen wel moeten anders hebben we die ook niet.
Die laten we gaan, die hoeven we niet direct op te voeden, daar kunnen we dan ook meer van genieten!
Zou toch mooi zijn als we dat konden omwisselen.
Hé wat zeg ik nu weer...maar ik denk het toch, je kinderen zien als je kleinkinderen, er gewoon van genieten en je verwonderen!
Meestal komt het allemaal goed!
Naam:
Günter Schulz
Datum:
1 februari 2014
Goed geschreven en voorzien met de nodige diepgang en boeiende feiten. Voor mij, nu al overgrootvader, ook na zoveel jaren nog zeer herkenbaar. Graag gelezen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)