De zaak Alzheimer / 1 aprilvis

Urgentie:Laag

Het is een vrouwke ”Fleur”, onze moederlijke 12 jarige Malthezer.
We spelen ”gastgezin”.
Binnen de formele deuren, waar ik zelf de naam moet lezen om niet in een andere kamer te verdwalen, vindt “Fleur” blindelings haar weg, heen en terug, in het woon-en zorgcentrum.
Zinsneden, klanken, een andere geboorte aankondigen, soms met een klagende roepstem.
Verdwalend in kamers. De geur van bloesems ontbreken. Geen vogels vind je er, medicatie genoeg.
De apartheid in wonen, Cubaanse Havanna, eeuwigdurend zuigreflex.

Gesloten deuren. De roepstem voor velen, het afscheid nemen, woorden ontberen.
Beperkte mogelijkheden in het ondersteunen, de nabijheid andere woorden beveelt.
Doolhoven in verschillende ketens, kreten. Het opdrogen van woorden, de eindeloze blik op zoek naar “Het Noorderlicht”.

Het zien van de compassie, knuffelende gebaren, verankerd in blijvende verhalen.
De zeilschepen, laat die uit de stilte wederkeren, liefkozingen die een nieuw lied willen zingen,
contactdozen, een springtij van poëtisch bewoorden, warme handen als herkenningspunt
waar eb en vloed zijn weg vindt, door weer en wind.

Horizon, als de avond valt, de ochtend in het gezichtsveld danst.
De echolalie van woorden stapsgewijs verloren, monologen die zich verslikken, U die het antwoord kan vinden.
Het herhalen van woorden. Titels die U willen bekoren. Woordzoekers in het spel. Uitbeelden van gevoelens, zoals kinderen, vaders, en moeders. Schijndrachtig in ieders eicel, lichaamscel. Vernieuwend blijspel.

De oversteek in woelig water. Veel handen maken licht werk, een rotsblok die opgelicht wordt,
een vuurtoren, een warme haard verwacht, slaap pijn verzacht.

Lichaamswarmte, knuffelgebaar, vrijgesproken koopwaar. De Harzer(kanarie) zingend met R klanken,
“Liefde” die de rede wil verzachten. Mensenkind geboren zonder woorden, het zuigreflex herboren.
De zindelijkheid verbroken.
Veel handen maken licht werk. Tenzij u wordt geknecht. Verwarde knopen, waar is “De Zuidertoren”?
Westenwind, lichaamsvocht, gematigd zonlicht opgezocht. Nevelslierten die angst aanjagen.
Die warme hand die het wil wegdragen, verbindende woorden die rust brengen.
Eenzaamheid verbannen, alleen zijn in het samen zijn. Een autostrade overgestoken,
de uitgang van een doolhof gevonden. In uw aanschijn Het zelf terug gevonden….
“Samen de liefde bezongen.”

Telkens is er het geldgebrek.. De onderbezetting. Het beproeven. De smaakpapillen,
aan één of ander strand. Te weinig handen, te veel pampers, weerbarstig als de verwarde struiken.
Ergens buiten gesloten deuren is er een opening, in vernieuwende woorden, een omnibus-trein.
Stapvoets, op zoek naar de vrije lucht, zeelucht. De rede ondergeschikt, uitgelicht.

Koordje springen lukt niet meer. De voetbal die het scheenbeen sleept. Vlekken op de hersenschors. Het netwerk van neuronen onderbroken. De weerborstel verliest haar kracht, het afpellen in het aftellen. De eerste levensjaren in het herbeleven. Op dat vlak is het niet vergeten. De boekentas wordt geopend. De kleurpotloden lijken verloren. Her en der hoort men oude namen. Vergeelde “verkleurde“ levensjaren. De grensovergangen zijn verstoord. Coronamoeheid en het alleen sterven. Wie kan een reddingsboei werpen? Het eenzaam sterven. De wreedheid in een schilderij te verven. Welke mens kan daarbij helpen de wit-zwartbeelden te bewerken.
De eenzaamheid uit te stellen. Kinderliedjes op te wekken.

“De waterslager” (kanarie) die met een uitroep spreekt. Alleen kan een mens niet voort.... Bronwater dat ontgift... Fruitsalade en een glas wijn. Roesgedichten in tongen. Het warme vuur in een verlichte geest die elke mist wil laten herbronnen. Nieuwe klanken wil kennen. Opnieuw als een baby wil lispelen, elkaar wel-bevinden, terug vinden. In ieders heil. Veilig zijn in een nieuw refrein.
Solsleutels in ieders nopjes. Boontjes die als nootjes u warm omarmen. Levens verzachten. Uw eigen wiegelied laat herontdekken. De schommel de toonladder laat neuriën. Klapzoenen die beginnen te spreken, woordeloos helen, onvergeten.

... Dankbaar maak ik gebruik van deze website. De redactie vervult mij met ontzag. Hun dagelijkse inspanning om de vele inzendingen te behandelen is indrukwekkend. Vergeten speelt ook eeen rol in mijn eigen beleven. De vele jaren dat ik niet heb geschreven. Zinsontleding en spelling soms vergeten. ...

Schrijver: Erembrecht Niemandsland, 5 oktober 2023