Inloggen
voeg je column toe

Columns

Loze beloftes

Soms wou ik dat ik er niet meer intrapte. In loze beloftes.
Een onbewaakt ogenblik en ik stink er weer in.

Nee, ik doel niet op loze beloftes van bazen die je salarisverhoging toezeggen en zich hier vervolgens niet aanhouden en ook niet op gouden beloftes van (ex)vrienden en –minnaars.
Daar heb ik inmiddels van geleerd.
Degene die het hardst roepen dat ze je leuk vinden en oud met je willen worden, bleken dit het minst te menen. Mijn huidige vriend heeft dit nog nooit geroepen en is nog steeds bij me. Geen woorden maar daden, dat is wat telt.
Hoewel, hij kan nog steeds op zijn daden terugkomen. Die kans is heel reëel. Maar dit besef houdt de relatie levendig.
Wat die bazen betreft: ik heb nog nooit een baas gehad die mij meer geld beloofde, dus niets dan lof voor mijn leidinggevenden.

Wat ik bedoel zijn de loze beloften van winkels en bedrijven. In dit geval Bol.Com.
Op het internet. Dat grote pakhuis met speelgoed, boeken, apparatuur, boeken, elektronica en boeken, waar je zo makkelijk vanaf de bank bestellingen kan doen. Thuis. Met je sloffen aan. Lekker bij de verwarming.

Al weken schreeuwen ze me digitaal toe dat als ik nu (nu, nu!) bestel dat ik het voor Sinterklaas in huis zal hebben.
Op deze onbewaakte dinsdag voor Sinterklaas ga ik eindelijk overstag.
Okee, Boldotkom, ik geef gehoor aan jullie dwingende roep tot het kopen van Boeken. Om er vanaf te zijn.
De hele dag heb ik, tussen de bedrijven door dat wel, getracht mijn zorgvuldig bij elkaar geschraapte bestelling boeken door de detectiepoortjes van de Bolsite te krijgen.
Niet gelukt. Eerst was ik mijn wachtwoord vergeten. Mijn laatste bestelling was een jaar geleden. Maar: ‘stuur een mail en binnen enkele minuten krijgt u een nieuw wachtwoord’. Is niet gebeurd. En mijn bestelling in de winkelwagen wachtte geduldig. Totdat: foetsie.

Na drie herhaalpogingen pak ik de telefoon. Ik voel een verbetenheid opkomen die ik van mezelf ken en die mij zelden iets goeds brengt. Ik had kunnen besluiten het hier bij te laten en even een dag te wachten. Of twee dagen. Of te aanvaarden dat het cadeau voor oma een kerstcadeau gaat worden en nog erger, dat de cadeautjes voor mezelf voor onbepaalde tijd op zich laten wachten.

Maar nee. Ik bel voor 15 cent per minuut en krijg na drie wachtenden voor me de toezegging dat mij een nieuw wachtwoord wordt toegestuurd. Ik stuur mijn mail. Ik ontvang niets. Ik bel nogmaals. ‘Dat van die ‘binnen enkele minuten’, dat klopt niet. Oh, is u dit niet door mijn collega verteld? Dit gaat enkele uren duren’.
Ik zucht diep en besluit eerst maar eens met mijn zoon de sneeuw in te stappen en boodschappen te gaan doen.
Bij terugkomst heb ik vier mails met een nieuw wachtwoord in mijn elektronische brievenbus.
De eerste twee geven uiteindelijk de boodschap dat de link in de mail niet meer geldig is.
De derde mail die ik open, wordt met een klap op het toetsenbord door zoontjelief verwijderd. (‘Mama, niet doen!’)
En in de vierde mail, het is nog niet te laat, blijkt de link naar het kiezen van mijn nieuwe wachtwoord nog wel geldig.

Ik klik langs de lijst boeken voor de zoveelste keer en stop vervolgens alles in mijn winkelmandje. Nieuw wachtwoord intoetsen. Goed zo, klik ik me opgewekt naar het volgende onderdeel. Toch mooi een stap verder gekomen dat mijn vorige pogingen. Totdat: Bam. Hekjes dicht. Versuft kijk ik naar de boodschap die in beeld verschijnt: u kunt niet betalen met Ideal van ABN-Amro.
Het enige alternatief is de betalingsmogelijkheid per acceptgiro. Boodschap:‘het spijt ons, het is niet mogelijk om per acceptgiro te betalen.’

Mijn inmiddels innerlijke agressie slaat om in een buitenproportionele moedeloosheid. En waarom?
Omdat ik er weer in gestonken ben.
Die heerlijke lijst boeken waar ik me zo op had verheugd die ik, leeshongerig als ik ben, me alleen bij het aanklikken ervan al een hebberig, watertandend gevoel had gegeven, gaat niet door.
Voorlopig niet althans. Tja.
Het valt ook niet mee om in rijk land te wonen en dit soort hevige teleurstellingen te moeten doorstaan.

Schrijver: Mohair
Inzender: Monique Louis, 1 december 2010


Geplaatst in de categorie: actualiteit

2.7 met 3 stemmen 542



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
An
Datum:
10 december 2010
Email:
an.terlouwcasema.nl
Hallo Monique het valt inderdaad niet mee om dit soort dingen niet alleen allemaal te onthouden, maar het valt al helemaal niet mee om tegengewerkt te worden, ik kan me bij je verhaal iets voorstellen.
Oplossing: ga dan gewoon naar de boekwinkel, die doen het in een handomdraai, of kijk even op Marktplaats, daar vind je ook veel!
Lezen, heerlijk in deze tijd, maar machteloos zijn is iets heel anders, ik heb je stukje graag gelezen, dus zou je in plaats van je te ergeren, misschien je hobby een draai kunnen geven en gewoon meer van je af schrijven, heb ik ook iets leuks - en met mij meerderen - om te lezen!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)