Inloggen
voeg je column toe

Columns

Over lijken

Geboeid kijk ik naar de advocaten aan het woord over hun vak.
Vragen over strafrecht, geweten, beroepsgeheim.

Kijken in de ziel is vooral een goed concept. De maker en interviewer van dit programma is kennelijk de eerste die het ten uitvoer heeft gebracht. Ik weet niet of hij de beste vragensteller is, maar je krijgt een kijkje achter de schermen van een beroep waar je dat normaal gesproken niet zo makkelijk krijgt.

Zijn serie waarin hij eerder al psychiaters aan de tand voelde vond ik interessant omdat het een beroep is wat tot mijn verbeelding spreekt. De wereld van de advocaten spreekt ook tot mijn verbeelding.
De wereld van de voetbaltrainers niet. (Maar misschien juist een aanrader om een kijkje te nemen in een wereld wat op het eerste gezicht niet interessant lijkt.)

Terug naar de strafpleiters.
Wat me treft zijn de keuzes die advocaten maken op de rand van het zorgvuldig uitoefenen van hun vak en het willen behouden van hun geheimhouding naar de cliënt.

De interviewer vraagt haar wat ze zal doen als haar cliënt vertelt dat er morgen een bom gaat ontploffen in de straat waar haar tante woont.
Advocate Lucy Oldenburg blijft even stil en zegt: ‘Nee, geheimhouding is voor mij zo van belang dat ik niets met deze informatie zal doen’.
Het ergste vond ik dat ze aangaf dat ze dan wel ‘haar tante een dagje mee uit winkelen zou nemen’. Dus dan zou haar tante ongedeerd blijven en de rest van de mensen uit de straat omkomen.
Geheimhouding is toch geen plicht maar een recht. Als je duidelijk bent naar je cliënten toe, waar bij jou de grens ligt wat betreft geheimhouding, waarom zou je er dan voor kiezen om een groot aantal mensen te laten doodgaan als je door te handelen dit zou kunnen voorkomen?

Het stuk van George Knottnerus met de titel Sander V. vind ik heel scherp. De vragen die hij stelt in zijn column zijn terecht.
Nederland is een rechtstaat. Ieder mens verdient een eerlijke verdediging, maar wat maakt dat je als advocaat mensen verdedigt waarvan al bewezen is dat ze de moord hebben gepleegd en ook nog onder welke meedogenloze omstandigheden. Waar zijn ze mee bezig om iemand die bewezen een gruwelijke moord heeft gepleegd toch nog strafvermindering te laten krijgen.

Is dat de uitdaging? Of ben je als advocaat van mening dat het aan jou is om slechts je vak zo goed mogelijk uit te oefenen en dat de Rechter en het Openbaar Ministerie ervoor zijn om recht te spreken? Zou Moskowicz dit in zijn afweging meegenomen hebben? De wetenschap dat het o.m. dit hoger beroep van Sander V. ook weer aan zal vechten, bedoel ik.
Ik hoop van wel.

Ik begrijp dat antipathie of sympathie voor een cliënt er niet toe doet. Ik begrijp dat objectief, juridisch verdedigen altijd bovenaan staat, wie je ook voor je hebt. Dit schept vertrouwen. Dat is je professionaliteit. Maar waar ligt de grens?

Er wordt nog een deel uitgezonden. Ik hoop maar dat de interviewer deze gewetensvraag nog verder uitdiept, want dit is wat je als leek wilt weten. Waarom?
Dat je de verdediging van een moordenaar op je neemt is voor een leek niet te begrijpen maar dat is het vak. Maar dat je ervoor kiest om al je vertrouwen aan deze moordenaar te schenken en hieraan geen grenzen stelt, dat vat ik niet.
De blonde advocate gaat letterlijk over lijken. Is dat niet strafbaar?

Schrijver: Mohair
Inzender: Monique Louis, 9 december 2010


Geplaatst in de categorie: maatschappij

4.0 met 3 stemmen 490



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)