Inloggen
voeg je column toe

Columns

Kanariepietjes, kabouters en thee

“Wie zou je willen zijn?“ vraagt de vrouw.
Ik vertel haar dat ik een vogel word en het ga opschrijven. Een kanariepietje met elke dag een andere kleur. Of misschien een sprinkhaan zonder voelsprieten?
Ze noemt me lief haar paradijsvogel en stuurt dan een liedje.
“Soms is Nederlands praten best moeilijk,” zeg ik tegen haar. “En zeker onder schrijvers. “"Voor je het weet raak je verzeild in tien dubbele bodems en vergeet je door welk zwart gat jij erin vloog."

Als ik nu zeg dat de kanarie wegvliegt dan denkt een zekere persoon dat ik het over hem heb. Oké, we laten het beestje zitten in zijn kooi.
Ik voer het wat maanzaad. Nu, kijk ik weer bedenkelijk.
De dichters die me lezen, gaan vast en zeker denken dat ik me zomaar laat opsluiten?
Ik weet niet, maar als je met schrijvers te maken hebt hoef je nooit meer naar de dokter. Van vele kanten schrijft ieder zo zijn eigen verklaring over jouw innerlijk wezen. Ik dacht dat wij daar een leven lang over mochten doen om die te leren kennen?

Biografieën worden op de taal kapot geschreven. Iedereen snapt je plots en denkt jou te kennen. Ik persoonlijk ben nog nooit een schrijver tegengekomen die aan zijn woorden voldeed.
Gelukkig, is dat een hele opluchting dan krijg je zo mooi moment waar je allebei menselijk doet. Geen hoogdravende paarden door mijn huiskamer.
Niet een man die naakt over je tafel gaat liggen en met zijn vingers in de thee roert omdat jij daar een verhaal over schreef. Of eentje die de deur vergeet open te houden terwijl hij in zijn zinnen het galante heertje is en uit alle hoeken van de kamer bloemen tevoorschijn tovert. En ook geen vreemde vrouw die mijn bed inspringt. Maar goed we dwalen af, ik zou over vogels praten.

Het beestje mag niet wegvliegen, de kooi schaffen we af. Ik kan het vogeltje op reis laten gaan?
Oh, nee dan moet ik zelf aan iemand denken.
Goed, geen reis?
Misschien moet ik de kanariepiet maar weggummen van dit blad?
Het ziet er toch al niet uit, tekenen is niet een van mijn talenten en als ik ga fluiten klinkt het vals. Ik loop lekker naar buiten en wil heel hard tegen de wind in gillen. En als u daar een beetje geel of blauw van gaat zien: "Sorry, het spijt me oprecht."

Ik was gewoon even mijzelf. En wat die kabouter in de titel doet?
In de tuin zijn ze allemaal omgewaaid en ik dacht, het is wel leuk als er een rechtop staat vandaag. Puntmutsjes zijn grappig.
Mocht u ooit op de thee komen dan zal ik er een van rood papier voor u maken. Wij kopen een grote slagroomtaart, zingen kinderliedjes en dansen om elkaar heen. Als u ze dan nog ziet vliegen is het niet mijn schuld.

Schrijver: amanda malinka, 16 december 2010


Geplaatst in de categorie: algemeen

4.0 met 6 stemmen 272



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Wee
Datum:
16 december 2010
Heel graag gelezen! Ik wilde dat ik ímmer mezelf kon en mocht zijn.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)