Vogelvrouw.
Tijdens mijn lange wandelingen door de bossen kuier ik bij tijd en wijle via de stad terug naar huis. Dan kom ik langs een oud rijtjeshuis waar de zon rozerood schijnt op een vijftal op de muur geschilderde vogels. In de open keuken staat in warm licht een grote houten tafel met een laptop, en daar zit een vrouw. Alleen.
Als volbloed huismus doe ik niets liever dan kijken in de huizen van anderen. In Nederland kan ik mijn hart met name in de winter helemaal ophalen. Bijna iedereen zet zijn etalage in het volle licht. Geen ervan haalt het bij de gezelligheid van mijn eigen huisje. Behalve zij. Zij duikelt nostalgische gevoelens in me op.
Er is een oud gedicht van mijn hand: Lieve Vogel. Een belijdenis van ontrouw aan mijzelf, het gemiste doel en de bereidheid op mijn eigen pad terug te keren. Ik riep die zelfgemaakte vogel aan en plots begon zij te leven in de laatste regel: Ik weet dat je zal komen.
Hoe weet ík dat nou?
Vroeger toen ik jong was en langs de huizen liep waar gezinnen samen gezellig waren, werd ik benauwd van die opeengestapelde mensen die hun welzijn afhankelijk maakten van elkaar. Nooit zou ik trouwen. Ik ben een vogelvrouw. Alleen. Met een tafel vol licht en warmte, pen, potlood en papier. Ik ben verliefd op papier. Op de eenzaamheid. Pennen en potloden. Op de bibliotheek. Op gedachten van mensen. Op brainstormen. Op vrienden die brainstormen.
Het liefst ontwaak ik voor het ochtendkrieken in een stille wereld zonder mensen. Totdat de eerste mensen terug zijn op de aarde. Dan draai ik mijn schrijforgel aan. Dan fietsen ze van links naar rechts en aan het eind van de dag van rechts naar links voor seks, afwasmachines, dure baby’s met financiële zegeningen, van hypotheken waar ik duizelig van word. In verwondering om wat de mensen willen opgeven voor een aangepast en normaal leven.
Mijn dochter, bemoei je niet met al te veel dingen!
Doe je te veel, dan blijf je niet vrij van schuld; wat je najaagt, bereik je niet en waar je voor vlucht, ontloop je niet.
Jezus Sirach 11: 10.
Maar onlangs was ik op een anarchistenbal. Daar was iedereen relaxed in kantig zwart met capuchon, op boots of blote voeten en veganist. Er heerste een ongeschreven wet waar niks mocht heersen. Ik kreeg zin om een truttig mantelpakje aan te trekken met pumps én in vlees.
Er zijn er die zwoegen en werken en rennen en des te meer achterop komen. Anderen zijn sukkels, om bijstand verlegen, met tekort aan kracht en te veel aan armoe, maar de ogen van de Eeuwige zien hen goedgunstig aan en Hij richt hen op uit hun armzaligheid. Hij heft hun hoofden op tot verbazing van velen.
Jezus Sirach 11: 12-13.
Ach, wat weten wij van elkaar; moeten we alles weten, alles begrijpen? We zullen 'de aparten' altijd onder ons houden. Mirjam had het beste gekozen, door stil aan zijn voeten te luisteren naar Hem.
Zou de vogelvrouw ook zo genieten van dit stil Al Een Zijn?
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid
vogel
454
Geef je reactie op deze inzending: