Een film spreekt in beelden

In een lange scène fietsen Staphorsters tussen hoog opgeschoten polieren richting hun kerk: de Grote Kerk. Het is een Italiaans decor: de verticale lijnen van de bomen doorsnijden de horizontale lijn van de weg waarop de stemmig zwart geklede fietsers zich traag voortbewegen. Ze liggen voorover gebogen op het stuur van hun fiets tegen de wind in, maar zetten stug door. Want men behoort op tijd te komen.
De diek of streek, de hoofdader van Staphorst, vult zich met fietsers en te voet gaande kerkgangers. Hier en daar een groepje, ieder zondag weer het gelijke beeld. Gespreksonderwerp: hej j’t al heurt? Er wordt nog klederdracht gedragen ook vrouwen die anders in burgergoed lopen, zijn nu in ’t pak, toefmuts en oorijzer op. Ik voeg me bij hen, loop op met de fractievoorzitter van de SGP en nog melkend boer. We lopen snel, bijbel in de hand. Je was er vorige week niet, vraagt de koster als ik de kerk binnenstap. Zeker, ik word in de gaten gehouden, net als ieder ander. De dienst begint exact op tijd. Ik heb het gevoel dat God tastbaar aanwezig is. En in de steeds aangroeiende menigte bereid ik me voor om weer te horen hoe de mens sinds de zondeval van Adam vanuit zichzelf niets is en dat men Gods genade leert kennen door het aanhoren van Zijn Woord. Elke zondag weer en dat van de kansel op onze hoofden neerdaalt, al of niet in slaap gevallen. Als de kerkdeuren worden gesloten om nieuwsgierige toeristen buiten te sluiten, bestijgt de predikant de kansel, als een groot uitgevallen vogelnest aan de spierwitte muur, maar niet nadat de dienstdoende ouderling hem Gods zegen heeft toegewenst. Ik sluit mijn ogen en zie in gedachten de predikant in zijn rol van SGP-voorzitter waarin hij met evenveel gemak het stemgedrag van de gelovigen beïnvloedt tégen de EU grondwet te stemmen of zijn toehoorders zijn pro-Israëlische standpunten uiteenzet. Of tegen Mugabe, nu nog president van Zimbabwe. Ik hoor zijn kanselboodschap waarin hij zich fel keert tegen overmatig drankmisbruik en tegen het alsmaar groeiend aantal keten. Hij waarschuwt de ouders voor te grote tolerantie in dit opzicht. Dan begint het orgel te spelen, niet altijd even zuiver, om de psalmen te begeleiden. Het gezang, uit volle borst meegezongen, zwelt aan, hele noten. Dat wel.

Schrijver: Benvenuto, 26 juni 2011

rouveroytiscali.nl

diek kerk zwaluwnest kerk zwaluwnest

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 202