Help: ik heb kanker!
Soms komt een mens in situaties waar ie liever niet in zou komen, maar dat heb je nou eenmaal niet voor het zeggen. Zo ook in deze, ik heb kanker, borstkanker om juist te zijn en het heeft even geduurd, in tegenstelling tot veel bekende en onbekende Nederlanders, die te pas en te onpas het nieuws halen om te praten over kanker. Ik heb er ontzettend aan moeten wennen, dat mijn lijf tegen me gelogen heeft, want ziek? Nee hoor dat ben je niet, beroerd? Nee hoor, nog minder, die stadia komen allemaal later.
Ziek van kanker ben ik niet, hooguit moe, maar dat komt weer niet van de kanker, maar van de behandelingen, die liegen er niet om. Al zes weken wordt ik bestraald, elke dag in de fik machine zo ben ik hem gaan noemen, hij heeft een naam Neptunus, jawel die van de zee, nou de zee doet helemaal niet mee, water komt er niet aan te pas. Er staat gewoon een enorm apparaat, in de bunker van het ziekenhuis, en eigenlijk is het niet eens echt een ziekenhuis, maar den Hoed, heeft U ze allemaal zien lopen de afgelopen week?
Ineens hoor ik ook bij die club, de club van mensen die kanker hebben. Een aantal operaties vanaf februari tot april en dan een molen in die je niet wilt, geloof me die je echt niet wilt. En dan ga je vragen aan deze en gene hoe of het scenario is, welk traject je lopen moet, nou ik verzeker je, geen mens is eender, en geen traject hetzelfde. Maar dat het iedereen kan overkomen, dat is wel duidelijk, wat nou verse groente eten, wat nou fruit wat vaker pakken, wat nou gezond leven, op tijd naar bed, allemaal bull shit, die rot ziekte pakt je en vermorzeld je waar je bijstaat en dan heb ik het alleen nog maar ( jawel hoort u het me zeggen) alleen nog maar over borstkanker.
Want als je in dat ziekenhuis ook maar eventjes vertoeft, om welke reden dan ook, dan zie je allemaal mensen met of een kaal hoofd, of een sjaaltje, in een rolstoel, op een bed, aan een infuus, en we weten allemaal wat voor bocht daar in zit, kortom allemaal kankerpatiënten waar ik er eentje van ben, alhoewel, niet om er te blijven, want dat hoefde ik dan weer niet.
Nee ik kwam er voor bestralen en voor diverse logen, variërend van oncoloog tot radioloog, allemaal logen die weten waar ze het over hebben. Gelukkig wel. En dan de mensen van de afdeling waar die bestralingen plaatsvinden, ik mag op de schoot van Neptunus liggen in een niet zo’n charmante houding en als ik in de juiste positie lig, laten ze me alleen, tja die straling is niet voor iedereen goed natuurlijk, via camera’s houden ze me in de gaten, en als er iets is mag ik mijn hand opsteken, ze komen er dan meteen op af.
En zo heb ik de afgelopen weken de dagen doorgebracht, met elke dag een streepje minder op de kalender met een steeds roder wordende borst, althans wat er na de operatie dan van over is. Gevoelig en branderig pijnlijk en vervelend, maar toch zijn er ergere dingen. Je wordt op alle mogelijk manieren bijgestaan en alle vragen worden beantwoord, jawel dat zie je goed, alle vragen worden beantwoord.
En dan zit ik vanmiddag te wachten tot ik aan de beurt ben, zit te praten met een vrouw die aan het begin staat, en me vraagt: hoeveel heeft u er al gehad, en ik zeg, achtentwintig, ze schrikt en ik zeg, ik hoef er nog maar drie, als ik nu naar buiten kom, nog twee..het gesprek kabbelt verder en ik adviseer haar om vooral de talkpoeder bij de apotheek te halen + dat ze de homeopathische zalf moet halen die men adviseert, dat helpt echt.
Ze vraagt me, wat kost dat? En ik antwoord om en nabij de €9, oei, krijg ik als antwoord, dat kan ik niet missen, en dan hoor ik iets, waar mijn haren van gaan staan, haar man is er vandoor, een paar weken geleden, heeft rekeningen geplunderd en is er tussenuit geknepen. Ze zit op zwart zaad en is kankerpatiënt net als ik, neem snel een beslissing en zeg, ik laat morgen een tube voor je achter hier bij de balie, ze wil het niet, maar het zit me niet lekker en nu moet ik nog twee keer op de schoot van Neptunus, na morgen nog 1 keer, en als ik dan geroepen wordt en op de schoot van Neptunes lig, leg ik de zaak voor aan de dames van het echte werk, krijg dan te horen: nee hoor, dan krijgt ze dat gewoon van hier mee!
Jawel dat lees je goed, dat krijgt mevrouw gewoon van hier mee, in de wereld van kanker ben je nog steeds een mens, ik ga maandag voor het laatst op de schoot van Neptunus, in de wetenschap dat de wereld nog zo rot niet in elkaar steekt, moet nog heel wat hordes nemen, maar ik kan een tube aanschaffen, mijn eega, lijdt met mij, mijn kinderen, lijden mee, mijn kleinkinderen, eveneens, ik heb kanker, maar zal dankzij Neptunus overwinnen, en na maandag, als ik met gebak naar die te gekke mensen ga, die me de laatste zes weken hebben aangehoord en begeleidt, die me door de weken hebben getild, die me altijd de tijd gaven en die me niet als patiënt maar als mens, oké, met kanker dan, maar liefdevol opvingen, wat weer niet inhoudt dat ik gevallen ben, neen, ze waren er voor me maar god wat ben ik blij, dat het er bijna opzit, want de schoot van Neptunus mag leuk lijken, ik zit liever op de schoot van iemand anders, maar maandag, dan kan de vlag uit, die ik niet heb, maar meer tussen de oren zit.
casema.nlGeplaatst in de categorie: ziekte
Ziekte
601
Geef je reactie op deze inzending: