Inloggen
voeg je column toe

Columns

Ochtendrood

Trek had ik vanmorgen. Om vervolgens tot de ontdekking te komen dat er niets meer in huis was dan een plakje kipfilet en een half pak melk - beiden ver over de datum. Op naar de supermarkt dus. Op de fiets, door de regen en met de slaap nog in mijn ogen. Wie me tegen was gekomen had me niet herkend. Ik zou dan sowieso snel zijn weggedoken, want 's morgens om 8.00 uur ben ik niet op mijn best. Maar omdat ik wel vaker dingen impulsief doe waarom voor de verandering eens niet in de ochtend? De geur van versgebakken brood komt me bij aankomst tegemoet. En wat is het rustig. Heerlijk. Zou vaker vroeg in de ochtend boodschappen moeten doen, bedenk ik opgewekt, terwijl ik in mijn zeiknat geregende kleren naar de ingang waggel. Even mijn bril droogmaken en hup, een ontbijtje scoren. Tot mijn verbazing merk ik dat er een groot verschil zit tussen in de ochtend, of tegen de avond boodschappen doen - wat ik meestal doe. Er hangt eigenlijk een akelig stil sfeertje. Geen jongeren, kinderen of gezinnen die de supermarktvloer domineren. Nee, oudere mensen, en hier en daar een huismoeder die op haar gemak boodschappen doet nadat de kindertjes naar school gebracht zijn. Ik besluit de proviand voor de komende dagen ook maar in te slaan. 'Tis tenslotte bijna weekend. Bij het fruit knijp ik een keer in een avocado en keur de bananen. Naast me staat een oud vrouwtje. Ze heeft zo’n typisch plastic kapje over haar grijze watergolfje en leunt krom van de reuma over een rollator. Een beetje bibberend probeert ze een zakje open te maken om haar appels in te doen. Beleefd bied ik haar aan te helpen. Maar ze kijkt me verafschuwd aan, deinst achteruit, alsof ik haar wil overvallen, en keert me de rug toe. Nou moe! De sperziebonen vallen ook al tegen. En de voorverpakte zijn drie keer duurder. Broccoli dan misschien, of asperges - ze zijn in de reclame. Maar ik durf niet meer bij het mensje in de buurt te komen. Bang dat ze de manager roept of van schrik tussen de mandarijnen bezwijkt. Vlees dan maar. Maar de schappen zijn leeg. "Dat is niet geleverd," meldt de dame van de vleesafdeling. Hoezo niet geleverd? "Nou, gisteren hebben we een bord geplaatst dat er vandaag geen vlees bezorgd zou worden dus dat had u kunnen weten." En ze kijkt me aan of ik achterlijk ben. Ja maar ik was hier gisteren niet dus... Ach laat ook maar. Ik zie dat haar kleur lippenstift zuurstokroze is en vloekt bij haar oranje kapsel. Het schiet me opeens te binnen dat de kalkreiniger op is. Roze koeken lijken me trouwens ook lekker voor straks, na mijn zuurverdiende ontbijtje. Bij het koffieschap staat een man naar me te gluren. Hij was al een paar keer langsgelopen, tja dat valt op als het zo rustig is, maar ik besluit hem te negeren. Dat is echter onmogelijk want als hij met zijn karretje, zogenaamd per ongeluk expres tegen de mijne aanbotst zie ik dat zijn gulp openstaat. Gadverdamme, verse worst. Zal ik hem naar de vleesjuffrouw sturen? Als ik de blik zie waarmee hij me aankijkt weet ik zeker dat de man geestelijk niet helemaal in orde is. Tenslotte zie ik eruit als een bescheten ei. Oh, ja, scharreleieren. En roomboter. Wat krijg ik vervolgens bij de kassa te horen als ik mijn waren neerleg en mijn bananen aan de beurt zijn? Inderdaad: "Die moet u nog wel even wegen mevrouw." Sorry, ik ben nog niet helemaal wakker, stamel ik. De dame voor mij, die zes kratten bier afrekende (verder niks en dat zegt mij genoeg op dit vroege uur) kijkt me begrijpend aan. Als ik terugkom met een prijsstickertje op mijn Chiquita’s verontschuldig ik me voor het oponthoud naar de dames die zuchtend staan te wachten. Hun blikken spreken boekdelen. Als ik vervolgens de verkeerde bonuskaart in mijn portemonnee stop, omdat de mevrouw achter mij de hare al had neergelegd en ik dus dacht dat dat de mijne was lach ik nog steeds vriendelijk. Ook als ze me buiten hoofdschuddend nakijkt en tegen haar buurvrouw, met krulspelden en tas op wieltjes iets fluistert wat ik helaas niet kan horen. Op de terugweg knapt het hengsel van de plastic tas en regent het nog steeds. Maar gelukkig hadden ze wel broodjes. En ze waren nog warm.

Schrijver: Cathy
Inzender: Desiree Vos, 10 juli 2011


Geplaatst in de categorie: voedsel

4.2 met 6 stemmen 152



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)