Arteria
In mijn grote passpiegel waarin ik opgewonden een nieuwe jurk keur, concludeer ik naar tevredenheid; hij staat. Maar dan, terwijl ik een zwierige draai op de bijpassende pumps wil maken valt mijn oog op iets verschrikkelijks. Zie ik het goed… zit daar… zie ik daar werkelijk, nee toch? Ik kijk nog eens goed in de hoop dat er een onfortuinlijke speling van het licht of een vuiltje op mijn brilglazen gaande is. Maar niets van dit alles.
Grote God!
Vanaf mijn knieholte tot aan mijn kuit loopt tot mijn verbijstering een spatader! Mijn mond valt open van en mijn benen worden slap.
Een spat-a-der!
Die zat daar de vorige keer nog niet, ik zweer het! Het moet als een alian bezit hebben genomen van mijn lichaam en het is me nog niet eerder opgevallen dat ik misschien al weet ik hoe lang met dit wormvormig monster rondloop. Laat het niet waar zijn?
Afgrijzen overmant me, tranen springen in mijn ogen. In een flits zie ik mijn leven aan me voorbij gaan en besef: vanaf hier gaat het alleen nog maar verder down hill. Gaandeweg ben ik van een sappige rijpe druif aan het transformeren tot een rimpelige droge krent. En er is niets wat ik er tegen kan doen.
Kijk, dat mijn ooit zo parmantige borsten in de loop der jaren van een C naar een A-cub zijn geslonken heb ik nog min of meer leren accepteren – al kost me dat soms nog steeds moeite. Er drie prachtige kinderen mee te hebben gevoed is een troostend offer dat ik met een mengeling van trots en teleurstelling dapper draag. Bovendien zijn er geweldige bh’ s en niet te vergeten de alom geprezen ‘kipfilets’ op de markt verkrijgbaar. Maar dit - deze volgende stap naar de aftakeling stemt mij diep, diep triest.
De afgrijselijke aanblik van de benen van mijn moeder waarover zich een grillig patroon van grijze 'wortels' heeft getekend doemt voor me op. Zij heeft ook nog eens van die spierwitte benen waardoor ze nog meer opvallen. En mij staat hetzelfde lot te wachten? In ieder geval heb ik geen striae (heil), dat schijnt niet in onze genen te zitten want die klap zou ik niet onbeschadigd te boven zijn gekomen.
Ik besluit er niets over te gaan googelen. Over spat-a-ders. Ik wil het niet weten. Want voor ik de afgrijselijke voorbeelden die hoogstwaarschijnlijk tot in details te aanschouwen zijn onder ogen durf te zien moet ik deze schok eerst even verwerken.
Mocht je me in de nabije toekomst tegen komen doe me dan een lol, want er staan vriendschappen zo niet levens op het spel… kijk niet naar beneden en zwijg als het graf.
I will overcome.
Inzender: Cathy, 10 juli 2011
hotmail.comGeplaatst in de categorie: vrouwen
spatader
253
Geef je reactie op deze inzending: