Beestjes
Als een gereïncarneerde worm met een koptelefoon op, beschrijft T. het insect. ‘Dat zijn oorwurmen', Moon.
‘Dit waren kakkerlakken. geloof me nou’.
’s Avonds zit ik voor het beeldscherm. Met een lichte huiver klik ik op de site van ongedierte.
Mijn adem stokt. Ik kijk nog eens goed: de zwarte kakkerlak, de bruine kakkerlak uit Duitsland (lichtbruin met twee zwarte lengtestrepen) Ach so.
De oorwurm, de Boktor. De Gipskever, ach ja de pissebed en de springstaart (nooit van gehoord).
Zo wetenschappelijk mogelijk bekijk ik de beestjes. Ik vergelijk voelsprietjes, kijk naar schildjes en tel het aantal pootjes.
Ik kan mezelf niet meer stoppen en klik nog twee andere sites met ellende aan.
Zo keek ik vroeger ook naar horrorfilms. Verstijfd van schrik met een innerlijke stem die zegt: ‘het is niet eng, allemaal flauwekul’.
Vervolgens kon ik niets anders dan blijven kijken. Als een bevroren konijn in de koplampen van een snel naderende auto.
In ons vakantiehuis in België bleken we niet de enige gasten.
Op onverwachte plekken kroop er met enige regelmaat een minuscuul monstertje voor ons uit op de witte plavuizen vloer.
Zwart, met een dubbel lijfje en ogen op steeltjes. Koelbloedig pakte ik een stukje papier drukte ze dood en spoelde ze door het toilet .
Soms zag ik er een die T. nog niet had ontwaard. Dan ging ik er stiekem op staan, schoof hem snel weg en verwijderde hem kansloos.
Alles om irritatie en walging van mijn huisgenoten te voorkomen. T. was inmiddels al tandenknarsend aan het turven geslagen waar ik nog steeds deed alsof mijn neus bloedde.
Ik zie graag de zonnige zijde van dingen, zeker als ik op vakantie ben.
Toen ik de tweede week een in de wasbak aantrof, twee bij elkaar op de badkamervloer zag en een op de wc-bril, voelde ik ineens een prikje paniek. Heel kort en hevig maar. Heb dit direct de kop ingedrukt. Met ijzeren hand en stalen zenuwen maakte ik ze wederom plat en spoelde ze bevrijd door.
Totdat ik de dag voor ons vertrek er eentje spotte op de witte sportsok die in mijn koffer lag.
Toen kreeg ik het pas goed te pakken. Ik kon de realiteit niet langer van me afhouden en voelde het plotseling overal kriebelen. De koffer stond opengeslagen naast mijn bed op de grond. Ik keek er af en toe panisch naar. Dankbaar dat het nog slechts om een nachtje ging.
Die avond na mijn wetenschappelijk onderzoekje probeerde ik mezelf af te leiden met een vrolijk cabaretprogramma op tv. Ik durfde niet te gaan slapen.
Door walging en angst was mijn eetlust weg. Lekker snacken voor de buis was er ook niet meer bij. Uiteindelijk strompelde ik naar boven, waar T. al lag te pitten. Ik was er nog steeds niet zeker van.
Bij thuiskomst die middag, had ik de koffers in de tuin uitgepakt, gespitst op elk eventueel beestje. Een voorstel van T.
Ik had niets gezien en dit had mij opgelucht.
Op de ongedierte site had ik gelezen dat kakkerlakken ook eitjes achterlaten. Deze zin gaf mij de rillingen.
‘Ik weet het niet 100% zeker maar het waren toch oorwurmen volgens mij hoor’, fluisterde ik bezwerend naar T., en die zijn niet fijn maar wel onschuldig, dus’. Toen draaide ik me om.
Die nacht droomde ik dat ik werd aangevallen door grote zwarte torren.
Tot slot: als je wat kilo’s wilt afvallen kijk dan iedere dag even op de ongedierte site, succes verzekerd. Kom daar maar eens om bij Sonja Bakker.
Inzender: monique louis, 3 augustus 2011
planet.nlGeplaatst in de categorie: dieren
beestjes
345
Geef je reactie op deze inzending: