Inloggen
voeg je column toe

Columns

Berteling en zijn junkies

Ik was een van zijn grootste fans toen hij bij ons debuteerde als bondsdirecteur. Niet uit te vlakken gestalte, de forse broer van Emile Schelvis. Een tikje Tom Egbers, maar met een moeilijk te ontdekken hardheid, weggestopt achter een aarzelende glimlach. Een beetje Paul de Krom, met dezelfde korte blonde lokken.

De naam Frank Berteling klonk degelijk en vertrouwd. Hij kende de opstellingen van alle kampioenteams van het New Yorkse basketbal uit zijn hoofd en hij had opdrachten gedaan bij Compaq en Hewlett-Packard. Zijn open shirts gaven echter nog steeds de high collar van Hema-onderhemden prijs. Hetgeen wees op imago-vervreemding en loopbaantwijfel.

Voor zo iemand is het tafeltennisdirecteurschap geen eindstation. Het is een bedaarde warming-up waarin de laatste sporen van kwetsbaarheid kunnen worden weggewerkt. Het opvallende gestrijk over zijn kin past nog net bij een nonprofit sportbond, voordat het echt tijd wordt voor iets winstgevend-commercieels. Wat Frank Berteling in zijn huidige functie noodgedwongen najaagt, is experimentenkruidenier spelen in het laboratorium van de Werkgeversorganisatie in de Sport.

Wablief, Berteling en zijn junkies? Wablief, Berteling, kruidenier? Niet echt zijn stiel.

Bij het hand ophouden van subsidie-junkies valt geen passend karwei voor hem te ontdekken. Berteling drukt hooguit een stempel, onberispelijk en met een priemende blik die zakelijkheid onderstreept.

Het dragen van werkgeversverantwoordelijkheid was in 2008 nog de belangrijkste nieuwe drijfveer. Die opwinding was snel uitgewerkt, daarvoor is zijn capaciteitenpalet te divers. Vier jaar later geeft hij leiding aan een doorzonwoning, volgestouwd met contactmanagers. Frank heeft gegarandeerd zijn langste tijd in de pingpongspeeltuin gehad. Zijn beste vriend zegt te wachten op de dag dat hij het signaal geeft van het strikken van de Arrow Executive die thuis in Abbenes ligt te wachten.

Hoe lang dus nog, Berteling? In de rijstebrijberg van personeelsleden loopt een opvolger zich al warm. Paralleldirecteur Borst ligt erg voor de hand, mevrouw Koppelman is een open boek voor wat betreft ambities en maakt-nooit-fouten-kandidaat Frijhoff oefent glimlachen, aangenaam converseren, opzitten, pootje geven, handen schudden voor de spiegel. Wie had dat ooit kunnen denken?

Voordat er nare vragen gesteld worden over houdbaarheid, zal Franciscus Albertus Maria Berteling de sterfhuisconstructie van zijn werkorganisatie de rug toekeren. Jammer voor al zijn "adequaat", "effectief" en "overzichtelijk" en andere reparaties

(wordt vervolgd)

Schrijver: Ton Mantoua, 29 januari 2012

3.7 met 3 stemmen 495



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)