hondenliefhebbers: teckels zijn geen honden
Een teckel is volkomen anders. Als de baas thuiskomt betekent dit voor een gewone viervoeter dat God binnenkomt. Voor een teckel is het zijn knecht die eindelijk weer beschikbaar is, maar wel een dienstbare waar dit fraaie dier veel van houdt.
Als je iets zoekt dat elk bevel opvolgt, zich nederig aan je voeten legt, ook al heb je hem net een grote mond gegeven. Neem dan een hond. Je hebt behoefte aan een slaaf. Zelf moet je waarschijnlijk de hele dag doen wat een ander zegt. Op je hond neem je revanche.
Bij een teckel liggen deze dingen heel anders. Hij zal je tot zijn eigen dood verdedigen. Je bent van hem.
Zelf hebben wij het grote genoegen gehad om dertien jaar in dienst te staan van zo'n edel wezen.
Wat hebben we gelachen. Hij had natuurlijk zijn eigen voer maar om de een of andere reden vond hij dat nasi goreng ook voor hem was, als hij niet als eerste een paar lepels nasi in zijn bak kreeg kon je hem huizen ver horen blaffen. Wij voldeden aan dit vriendelijke verzoek. Toen een barbaar een keer opmerkte dat je dat beest gewoon een tik moest geven. Verklaarde mijn vrouw dat als ik zoiets deed, ik er veel meer last van kreeg dan onze heer en meester.
Deze ontbrekende schakel tussen aap en mens was een bijzonder fraai exemplaar. Zijn roodbruine glanzende haar hing tot op de grond. Menigeen bleef staan om hem na te kijken. Hij moest dus regelmatig in bad. Het was niet om aan te zien. Zo zielig dat je hem er zo vlug mogelijk uithaalde en het water met een badlaken zo goed als het kon van hem afhaalde. Als ik ging zitten wilde hij nat en wel op mijn schoot zitten. Mijn vrouw legde dan een droge doek op mijn broek, daar wilde hij niet op zitten. Vervolgens ging hij me ontzettend zielig aankijken. Altijd bezweek ik er voor en werd dus zelf ook een beetje nat.
Als ik thuis was mocht niemand anders hem uitlaten. Als mijn vrouw met zijn riem aan kwam ging hij op zijn rug liggen met alle vier die korte pootjes in de lucht. Daar kun je niets tegen doen. Je kunt zo'n dier moeilijk op zijn rug liggend over straat slepen.
Als de heerser vond dat het bedtijd was kwam hij met zijn deken aan, wij legden hem dan op een speciaal matrasje op de bank met een deken over zich heen. Als wij nog even bleven zitten was hij zeer misnoegd en stootte af en toe een korte blaf uit. Tot we ook maar naar bed gingen. We wilden niet al te weerspannig zijn, anders bekeek hij ons de volgende dag niet.
Buiten ons mocht niemand hem aanraken. Ondanks onze waarschuwingen wilden velen dat heerschap toch aaien en moesten dit bekopen met een bloedende hand.
Aan visite had hij ook een hekel. Ik, zijn mobiele hondenmand, was dan teveel in beweging. Er waren speciale mensen waar hij een echte hekel aan had. Zo langzamerhand wisten wij wel wie dat waren. Als deze aardige vrienden waren geweest vonden wij gegarandeerd de volgende dag een fikse drol in de kamer.
In de auto lag hij altijd rustig te soezen. Als we echter naar een bepaalde oom en tante gingen, die in een andere gemeente woonden, werd hij ogenblikkelijk wakker als we de afslag namen naar de plaats waar deze mensen woonden was hij ogenblikkelijk wakker en toonde blijdschap. Oom en tante mochten hem ook niet aanraken, maar wel schandalig verwennen met de lekkerste hapjes. Hetgeen zij enthousiast deden.
Toen de ellendige dag kwam dat hij te ziek was om verder te leven. Reed mijn vrouw ons naar de dierenarts. Ik zat naast haar krampachtig bezig de teckel, onze lieve tiran, niet te laten merken hoe erg ik van streek was, met zijn laatste krachten was hij gaan uitkijken naar de oorzaak van mijn verdriet. Hij zelf kon het niet zijn want de baas had hem op schoot genomen, dat deed hij nooit in de auto.
Toen de dierenarts zijn werk had gedaan zag mijn vrouw tranen in de ogen van de man. Verbaasd vroeg zij hoe dit kon, hij moest het toch zo vaak doen.
De dokter wees op mij en verklaarde dat ik in erbarmelijke toestand verkeerde. Hij had nog wel een kalmeringsmiddel.
Ik was vierenveertig jaar en het was de verschrikkelijkste dag uit mijn leven.
Dat bleef zo tot de dag dat mijn vrouw stierf. Toen leerde ik het echte verdriet, wanhoop en eenzaamheid kennen en verbaasde me dat ik ooit zo'n drukte om een teckel had gemaakt.
Nu ik oud en eenzaam ben dringen mijn vrienden er op aan dat ik weer een teckel neem. Nooit van mijn leven neem ik echter nog een huisdier.
Zonder mijn vrouw lachen om de streken van zo'n beest maakt mij nog eenzamer.
De plaatsen waar ik ooit met mijn vrouw op vakantie ben geweest wil ik ook niet meer bezoeken.
Eelt is even nostalgisch en week geweest vandaag, maar de volgende keer wordt het weer een harde. Als de redactie hem wil plaatsen.
simpc.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: dieren
Teckel
588
Geef je reactie op deze inzending: