Busongeluk
Hoe betrekkelijk het leven is, daar kwamen we deze week achter, met het bericht dat het vreselijke busongeluk het leven kostte aan een groot aantal kinderen, kinderen die een gezellige sneeuwvakantie achter de rug hadden. Kinderen die aan het begin van hun leven stonden, kinderen die onschuldig aan wat dan ook, het leven lieten.
Wie en wat de oorzaak ook is, of er sowieso een schuldige aan te wijzen is, doet eigenlijk op het moment dan niet eens ter zake, doet er niet toe, het maakt het immense verlies niet goed, het compenseert helemaal niks. Hoe betrekkelijk het leven is, blijkt maar weer eens, als er zo’n ramp plaatsvindt. Ouders die hun kind moeten identificeren, ouders die moeten aanhoren dat hun kind er niet meer is, ouders die te horen krijgen dat hun kind in kritieke toestand, in het ziekenhuis ligt, ouders die datzelfde kind eens droegen, baarden, verzorgden en opvoeden, moeten datzelfde kind nu begraven.
Hoe betrekkelijk het leven is, weten ook zij niet. Hoe onvoorspelbaar het leven is, dat is iets wat ze nu wel weten. Ze stuurden hun kinderen op een sneeuwvakantie, de kinderen genoten en die vakantie was het laatste wat ze meemaakten.
Hoe betrekkelijk het leven is, blijkt nu wel, want die kinderen komen dus na een leuke vakantie nooit meer op een gewone wijze thuis. Het mag nooit de bedoeling zijn, dat een ouder een kind naar een graf moet brengen, het mag nooit de bedoeling zijn, dat een ouder een kind overleefd, het mag nooit…het mag nooit…maar het gebeurd wel in dit leven, in dit betrekkelijke leven, waarin niemand kennis heeft van een scenario, waarin niemand zeggenschap heeft over het verloop van een uur, een dag een week een maand een busreis.
En natuurlijk zijn er niet alleen kinderen te betreuren, ook volwassenen zijn gestorven, ook zij, maar ik leg in deze toch de klemtoon op de kinderen, die nog aan hun leven moesten beginnen, waarin ik zeker niet bagatelliseer dat een volwassene eerder zou mogen overlijden, neen, zeer zeker niet, maar kinderen in de leeftijd van rond de twaalf jaar, hadden nog een heel leven voor zich, dat leven was in dit geval betrekkelijk, betrekkelijk te kort, te weinig en je kunt er veel worden aan wijden, maar de betrekkelijkheid van dit ongeluk met dergelijke desastreuze gevolgen laat de betrekkelijkheid van het leven ons mensen met deemoed het hoofd zinken.
We mogen niks bepalen, want alles wat je zelf denkt uit te maken, wordt met de grond gelijk gemaakt, net als met de betrekkelijkheid van het leven! Zinloos, zeker wel, maar niemand die er iets aan kan doen. Met een innige vorm van sterkte wensend voor de ouders!
casema.nlGeplaatst in de categorie: overlijden
Ongeluk
910
Geef je reactie op deze inzending:
maar mooi geschreven An!