Inloggen
voeg je column toe

Columns

ME AR OND

Het lukte de mensen maar niet mijn vriendin in een hokje te plaatsen, haar te bestempelen als zijnde zus of zo, of onder een noemer te brengen of te typeren. Hoewel dat laatste nog enige kans van slagen zou kunnen hebben. Als kind was ze al ouwelijk en wijsneuzig. Er was niet veel dat haar ontging. Volwassenen voelden zich altijd wat onbehagelijk in haar bijzijn. Ze kon er de raarste dingen uitflappen, dus het meeste van wat ze zei, viel niet in goede aarde. Ze was heel serieus. Op school schaamde ze zich diep als ze een inktvlek maakte. Gelukkig kon de juf die onzichtbaar maken, maar toch. In die tijd schreef ze nog keurig op en tussen de lijntjes en was in alle vakken de beste van de klas en dat hield ze vol tot het laatst. Rode krullen bij haar werk vond ze het einde en bij een stempeltje ging ze helemaal, zij het onhoorbaar, uit haar dak. Ze was een Pietje Precies en dat is ze lang gebleven. Op de middelbare school kwamen de problemen en vooral in de vorm van wiskunde. Ze begreep er werkelijk niets van en ik, haar vriendinnetje van de Lagere School, vond het geweldig, maar wilde het niet uitleggen. Leergierig als ik was, had ik alleen maar oog voor de docent en al het nieuwe. We werden gescheiden van elkaar toen mijn vriendin naar de MMS ging, waar talen hoog in het vaandel stonden. Daar had ze het beter naar haar zin, tot op een dag, na een lange zomervakantie, zich groepjes gingen vormen in de klas en zij zich bij niet een groepje thuis-voelde. Ze ging slordiger schrijven, haar puberbrein begon op te spelen, zouden we nu zeggen en alle structuur viel weg. Van huis uit geperst in een gereformeerd hokje, verliefde ze zich, verloofde ze zich, huwde en kreeg kroost. Alles leek koek en ei, tot ze op een dag begon te huilen, daarmee niet meer kon stoppen en hyperventilatie aanvallen kreeg in de kerk. Het was in de tijd van het liedje I Want To Break Free van Queen. Ze herkende zich in de clip met de stofzuigende Freddy Mercury die het, verkleed als huissloof, uitschreeuwde. Ze besefte opeens hoe gevangen ze zich voelde in haar rollen tot dan toe. Ze brak uit haar hokje en het duurde twintig jaar voordat ze haar wilde haren kwijt was. Eén ding zou echter nooit meer veranderen. Op elk formulier dat men haar ter invulling voorlegde, kwam ze ruimte tekort, zelfs als het naar gemiddelde maatstaven ‘ruim’ was opgezet. Nu zat het al in Adam om te benoemen, denk aan het naam geven aan de dieren in het Paradijs, je wilt toch allemaal orde in de chaos nietwaar? Dat wilde ook Aristoteles met zijn ‘ladder van het leven’, Linnaeus met zijn schema’s en daarmee statistiek en dat wilde ook Darwin. Natuurlijk had mijn vriendin ook behoefte aan orde in de chaos, maar met een doorsnee-manier kon zij gewoon niets. Het duurde dan ook lang voordat ze ontdekte dat schrijven, zo’n A-4 tuintje, zo’n braakliggend voor haar de manier was om de chaos enigszins te ordenen en alle drukte in haar hoofd daarop in te zaaien. Daarna kwam de ontkieming met als eindresultaat een geheel nieuwe soort bloem. De uitslag van een beroepskeuzetest ooit was nogal verrassend voor degene die hem bij haar afnam. Ze vormde een exceptie die men zelden zag, want was een combinatie van mensgericht, artistiek en onderzoekend, ze was kortom een Me Ar Ond. Ze was er trots op en het verklaarde veel. Uit een andere test was gebleken dat ze totaal geen ruimtelijk inzicht had. ‘Ruimte is zoveel meer dan plaats van handeling’, schreef ze me trots. ‘Je kunt het ruime sop kiezen of het luchtruim, je hebt persoonlijke en geestelijke ruimte, je kunt ruimdenkend of ruimhartig zijn, dromen dat je je lichaam verlaat en naar de hemel zweeft. Het lijkt soms van niet maar er is voor iedereen voldoende ruimte, kijk maar eens hoeveel ruimte er tussen jou en mij en de dingen om ons heen zit.’Mijn vriendin had natuurlijk gelijk. Ze was een doordenker. Ze noemde Etty Hillesum; een jonge, Joodse intellectuele vrouw, die uiteindelijk omkwam in een Duits vernietigingskamp. In haar dagboeken benoemde deze al de innerlijke ruimte die ze ervoer en die steeds groter werd, naarmate de persoonlijke ruimte buiten haar kleiner werd om uiteindelijk te reduceren tot- nul. Vergeleken bij Etty mocht mijn vriendin niet klagen vond ze, ze voelde zich zeer verwant met haar. Nee, bepaald geen hokjesgeest of vast patroon, mijn vriendin, maar wel een decoratieve tekening.

Schrijver: Anneke Haasnoot
18 april 2012


Geplaatst in de categorie: individu

4.0 met 4 stemmen 182



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Eelt
Datum:
20 april 2012
Email:
a.renselaarsimpc.nl
Bravo! Goed geschreven. Bovendien moeten er meer van zulke mensen komen als uw vriendin

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)