TAALARROGANTIE AUTOCHTONEN DESASTREUS VOOR EIGEN TAALONTWIKKELING

Als je sommige autochtone Nederlanders zou vragen waar die denken hun vermeende eclatante taalbeheersing aan te kunnen ontlenen, dan zullen die na een kleine bepeinzing voorzichtig eruit gooien dat zij tegenover vele allochtone taalgebruikers meer dan eens als een revisor/taalguru moeten optreden. Over dit onderwerp bestaan er van oudsher verschillende, hoewel in de particuliere denktank verankerde theorieën, of beter gezegd: dogma's die voor zich spreken.
Er zijn bijvoorbeeld Nederlanders die er heilig in geloven dat er een lineaire correlatie zou bestaan tussen de huidskleur en de mate van beheersing van het Nederlands. Dus hoe donkerder iemand is, des te slechter betrokkene het Nederlands machtig zou zijn.

Hoewel sociolinguisten al eerder hebben gewezen op het feit dat het Nederlands in verhouding tot andere Oost- en West-Europese talen niet eens draagvlak heeft onder de eigen native speakers,lopen er van die zelf ophemelende verdwaasde creaturen rond die zich enkel op grond van hun lidmaatschap van hun eigen etnische groep, taalvirtuozen wanen. Zij hebben er geen erg in dat ze zinnen formuleren waarin het onderwerp bijvoorbeeld in een krolse omhelzing met het meewerkend voorwerp ligt maar zijn enkel gepreoccupeerd door de opvatting dat het Nederlands hun eigen taal is die niemand hen kan afpakken en waar ze om die reden buitengewoon goed in hopen te zijn.

De praktijk heeft uitgewezen dat autochtone Nederlanders in het algemeen in het kader van taalcursus aan allochtonen er altijd als de kippen bij zijn om te wijzen op taalachterstand bij hen. Voor taalverval in eigen gelederen sluit men de ogen. Velen onder hen bedienen zich inmiddels van armoedig popcorn-Nederlands. Vanaf het prille begin dat volkeren uit andere windstreken op Nederlandse bodem neerstreken,zijn autochtonen ernstig gepreoccupeerd met hun taalachterstand. Autochtonen spreken al van achterstand als de taal van nieuwkomers fonetische en lexicale verschillen vertoont met de in Nederland geldende standaardtaal. Deze fixatie op vermeende achterstanden bij anderen is zo sterk, dat men blind is geraakt voor taalverval in eigen kring, De situatie is zo schrijnend, dat er met de doorsnee Nederlander thans niet meer valt te communiceren in een van enige belezenheid getuigend idioom. En wie zijn idioom versterkt door Vestdijk, Perron en Couperus te lezen, wordt buiten de samenleving geplaatst, ja, verstoten.

De Surinaamse schrijver en dichter, wijlen Edgar Cairo, die er na voltooiing van zijn studie Nederlandse taal- en letterkunde aan de universiteit van Amsterdam voor koos in zijn eigen idiolect te publiceren, speelde vooroordelen bij de Nederlander in de kaart. Daarmee haalde hij zich de toorn op de hals van Surinamers, die constant hun ‘taalzuiverheid’ moesten bewijzen. Enkele Surinaamse scribenten die zich beijverden om de bestaande vooringenomenheid te elimineren door letterkundige werken te publiceren in het Algemeen Beschaafd Nederlands, kregen meer dan eens van verbaasde autochtonen de vraag welke aardige blanke Nederlander bereid was geweest al die boeken voor hen te schrijven.

De overtuiging dat een allochtoon het Nederlands nooit echt zal beheersen is diepgeworteld, ook bij bedrijven die op zoek zijn naar een kandidaat voor een functie die enige taalbeheersing vereist. Zij laten wervers en selecteurs weten de aanstelling van een allochtone kandidaat als een te groot risico te beschouwen. Als je je afvraagt wie voor de echte taaldragers van het Nederlandse taalgebied mogen doorgaan, kom je niet verder dan een zichzelf cultiverende groep lezers en schrijvers van literaire en culturele periodieken, opinieweekbladen. romans, poëzie en essays. Na aftrek van dit segment houd je slechts lieden over die zich bedienen van snackbar- en cafévocabulaire. Mensen die zeker geen interesse hebben voor kwaliteitspublicaties als voornoemd.

Tegenwoordig is er een opmars van bedrijven en dienstverlenende instanties die naast een bedrijfscultuur ook nog een eigen taalcultuur opkweken. Het gaat bijvoorbeeld om gemeentelijke sociale diensten die hun - naar eigen oordeel - te gewichtige taalgebruik voor de cliënt pogen te vertalen in gemakkelijk te begrijpen zinnetjes. Het eindresultaat is een mengsel van log ambtelijk taalgebruik zonder stijl en humor en babygebrabbel. Ambtenaren bij departementen, gemeentelijke en semi-overheidsinstellingen beginnen uit alle gaten te roken en te stomen als zij voor een samengestelde zin met meer dan twee bijzinnen komen te staan. De taalsimpliciteit is wijdverbreid. Binnen het milieu van de sociale verzekeringsbanken hanteert men een soort popcorn-Nederlands dat sterk overeenkomt met het taalgebruik van de gemeentelijke sociale diensten. Bij de arbeidsvoorziening en in het bedrijfsleven hanteert men zogenaamd flitsend Nederlands, dat veel weg heeft van kookboek- en boodschappenbrieftaal. In de IT-sector en bij telecombedrijven is men al evenzeer aan het “flitsen “, met dit verschil dat men in deze branches geen enkel verschil meer maakt tussen spreektaal en schrijftaal.

Als deze actoren beschouwd moeten worden als pijlers van de Nederlandse taal, moet Nederland zich ernstig zorgen gaan maken dunkt mij. Het feit dat de vrouwelijke minister van onderwijs onlangs wapperend met haar rok alle scholen langs ging om druk uit te oefenen op het onderwijs ter bevordering van de taalbeheersing, is deze actie niet meer dan mosterd na de maaltijd. Het Nederlandse taalgebied is aan het eroderen. Naast het feit dat er taalreddende profeten zijn als Kuitenbouwer met diens publicatie over het door hem zelf bedachte Hedenlands,wordt de groei en ontwikkeling van het Nederlands toch sterk bepaald en beïnvloed door de modieuze taal-trendsetters c.q. de oprukkende jongeren met hun straattaal(zie in dit verband mijn betwiste column: Atlas van de Nederlandse straatschuimers).

Je vraagt je af welke positie de faculteiten der Neerlandistiek, c.q. hun vakgroepen taalbeheersing, nog innemen binnen de Nederlandse samenleving en of de uwe hooggeleerdheden zich nog op enigerlei wijze betrokken voelen bij de kleine taalafnemers. Er verscheen ergens begin jaren tachtig een wetenschappelijk rapport waaruit bleek dat de schriftelijke taalbeheersing van hooggeschoolde autochtonen belabberd was. Een vergelijkbaar onderzoek, ergens in het midden van de jaren negentig naar de schriftelijke communicatieve vaardigheid van autochtoon politiepersoneel had een vergelijkbare uitkomst.

Voor nieuwkomers is een speciale inburgeringswet ingevoerd, die hen “verplicht de Nederlandse taal te leren, maar taalarmoede onder de autochtone populatie laat de overheid voortbestaan. Het wordt hoog tijd dat Nederland erkent dat het een dubbele moraal hanteert, en tot inkeer komt. Autochtone Nederlanders moeten erkennen dat allochtonen mede-dragers zijn van de Nederlandse taal en hen als zodanig appreciëren. Ook is de erkenning op zijn plaats dat Suriname onderdeel uitmaakt van het Nederland taalgebied. In dit land heeft het Algemeen Beschaafd Nederlands zich zelfs door de oprukkende revolutie niet laten wegschieten. Met de klassieke kapsones is het tot op heden geen enkele Nederlander gelukt naar Stockholm af te reizen om daar de Nobelprijs voor literatuur in ontvangst te nemen.

Schrijver: rabin gangadin, 15 mei 2012

jvkc.stemacasema.nl

Biografie van deze schrijver

wijsheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.1 met 8 stemmen 272