Lou Bandy: overal de leukste behalve thuis

Hij werd geboren in een krot. Er waren vijf kinderen. Een broer kreeg degelijk werk. Zijn andere broer was Willy Derby, die het aangrijpende lied 'Hallo Bandoeng.' tot een hit van voor die tijd ongekende populariteit maakte. Voor de hedendaagse mens is het niet meer voorstelbaar wat het betekende om naar Indië te bellen. Een gewoon mens moest er ook jaren voor sparen. Moeders zagen hun kinderen bijna nooit meer terug als ze naar De Oost vertrokken.
Willy en Lou heten eigenlijk Dieben. Een artiestennaam was natuurlijk nodig. De beide zussen werden degelijke huismoeders.
Willy maakte nog meer liederen geweldig populair. Dit verhaal gaat echter over magische Lou. Toch moet ik nog even kwijt dat Willy op vrij jeugdige leeftijd stierf,volgens mij tijdens een buitenechtelijke escapade. Lou maakte tenminste tijdens de uitvaartplechtigheid de buitengewoon tactvolle opmerking: 'Wat een mooie dood in de doos van een vrouw, geweldig.'
Lou werd al spoedig de populairste artiest. Hij vertelde zijn moppen altijd wat chagrijnig. Hij had een bijzondere manier van doen, die Toon Hermans altijd is blijven imiteren, Het is hem nooit gelukt om even leuk als Lou te worden.
Lou verdiende na vrij korte tijd 250 gulden per optreden. Een voor die tijd, de jaren veertig en vijftig, een bedrag dat geen enkele Nederlandse artiest ooit verdiend had. Zijn liedjes en vaak ook grappen kocht hij voor een habbekrats van een jonge tekstschrijver.
Lou maakte van alles een succes. Het kwam grotendeels door zijn persoonlijkheid. Mensen die zijn repertoire al kenden, lagen iedere keer opnieuw dubbel van het lachen.
Buiten zijn werk was Lou een enorme patser. Hij misbruikte zijn populariteit door vaak vreemd te gaan. Als hij voor een tientje een hit had gekocht nodigde hij de jonge tekstschrijver nog wel eens uit voor een kop koffie. Als het op afrekenen aankwam verzocht hij vaak de tekstschrijver om even die twee kwartjes te betalen, hij had alleen maar een briefje van vijfentwintig. Toch bleef de man voor hem werken. Voor zover ik weet heette die schrijver Leo Ferro.
Als zeer jonge man heb ik Lou nog horen roepen: 'Pianist speel zoals je nog nooit gespeeld hebt. Speel goed!' Dit was tijdens een tv fragment.
Zijn moppen logen er ook niet om. Hij had, volgens Lou, een zuster die zo scheel
was dat de tranen over haar rug liepen als ze huilde en haar mond was zo groot dat ze asperges dwars kon eten.
Hij woonde in zijn glorietijd in een landhuis en bezat een auto met chauffeur.
Lou verloor zijn eerste vrouw jong. De liefde die hem nog een beetje opgevoed had. Van zijn tweede vrouw weet ik niets. Zijn derde echtgenote was vierenveertig jaar jonger. Spoedig werd het huwelijk hem fataal. Hij werd ouder, kreeg waarschijnlijk potentie problemen. Viagra bestond nog niet en zijn jonge eega ging er vandoor.
Ook zijn populariteit werd minder. De televisie zond toen nog wel eens wat leuks uit.
Wat achterbleef was een wanhopig eenzame man. Uiteindelijk stierf hij door zelfmoord te plegen. Hij werd maar 59 jaar.
Om niet te somber te eindigen noem ik de titels van onsterfelijke liederen:
'Zoek de zon op' en 'Schep vreugde in het leven.'
Als hij niet die wonderlijk boeiende persoonlijkheid had bezeten was hij waarschijnlijk een pathologisch geval geworden. Nu is hij de grootste entertainer, die Nederland ooit heeft voortgebracht.