Inloggen
voeg je column toe

Columns

Is er nog wat op tv?

Zomaar een willekeurige doordeweekse avond. Dochter ligt op bed, studieboeken zijn gesloten. Even lekker ontspannen en tot jezelf komen met al het moois dat de Nederlandse televisie tegenwoordig heeft te bieden. Goed glas wijn erbij en de voeten op tafel. Hoe simpel kan puur geluk zijn? Dan gaat de televisie aan. Ik zie een jongedame met een onzeker lachje het podium oplopen. Daar staat een oude man met een ontbloot, rimpelig bovenlichaam. Langzaam gaat zijn arm omhoog en wordt het stukje ongerepte natuur onder zijn arm akelig goed zichtbaar. Het publiek begint te juichen. Nog vóór ik besef wat ik precies aan het kijken ben, begint de dame als een bezetene de oksel van de man te likken. De televisie gaat direct weer uit. Avond verpest. Zucht.

Nadat ik enigszins van de schrik ben bekomen, realiseer ik me dat ik zojuist één van de vele hoogtepunten van ‘The Pain Game’ heb mogen meemaken. Een programma waarin jongeren werkelijk alles doen voor wat geld. Het lijkt een beetje op het nostalgische ‘Over de rooie’ van SBS6 maar dan is de verkleedpartij in een drukke winkelstraat vervangen door het tongzoenen met een kale, dikke man genaamd ‘leatherboy.’ Lekker, met chips en borrelnootjes op tafel. En nu we het menselijk schoon toch bespreekbaar hebben gemaakt, kunnen we het programma ‘Gênante lijven’ ook wel even kort doornemen. Mensen lopen jarenlang rond met de meest uiteenlopende afwijkingen aan het lichaam. Beschimmelde tenen, een derde tepel, rotte tanden of haargroei waar je het liever niet hebt. Hun eigen vrienden of familie durven ze het niet te vertellen, maar een ingezoomd shot op primetime televisie is blijkbaar geen enkel probleem.

Wat is er toch aan de hand met het hedendaagse aanbod van vermakende televisie? Je moet je afstandsbediening wel bijzonder goed beheersen, wil je zonder al te veel manoeuvres langs alle talentenjachten kunnen zappen. Oké, Nederland heeft talent, dat is inmiddels wel bekend. Maar moet dat nou echt helemaal tot op het bot commercieel worden uitgemolken? Nee, dan kijk ik liever naar realityseries waar de ‘gewone mens’ centraal staat. Waar je bij wijze van spreken je buurman tegen kunt komen. En Barbie. Een zwangere, vloekende Barbie welteverstaan. Die blijkbaar nog nooit van een zwangerschapsmasker heeft gehoord, want elke aflevering lijkt haar plamuurlaag nog donkerder te zijn geworden. En dan hebben we haar verloofde natuurlijk nog, die tijdens een shot anabole steroïden in de kont zijn getuige voor de bruiloft vraagt. Nederland, dat is pas echte televisie.

Maar er kan er natuurlijk maar één de echte winnaar zijn. De absolute topper op het gebied van misselijkmakende televisie: ‘Echt scheiden.’ Dat het tegenwoordig de trend is om na zoveel jaar weer te gaan scheiden, is tot daar aan toe. Maar om dan met de first lady van feel-good televisie Natasja Froger aan te schuiven aan tafel om alle verwijten en ruzies publiekelijk door te nemen, is wat mij betreft een flinke stap te ver. Dat vervolgens ook de kinderen worden betrokken bij het leed dat de ouders elkaar aan doen, vind ik ronduit belachelijk. Wat zullen die kinderen op school vertellen? ‘Ik zie mijn vader nog maar één keer in de week, maar gelukkig kom ik wel op televisie.’ De ouders maken de eerste fout door het op de beeldbuis uit te willen vechten. Maar de reikende hand van RTL die staat te popelen om het uit te zenden, is minstens even fout.

Het lijkt een tendens te worden om televisie te maken over onderwerpen die we allemaal kennen, maar eigenlijk nooit van elkaar zien. En daar is een reden voor, lijkt me. Want het mooie van onze samenleving was tot voor kort dat je bepaalde zaken aan je verbeelding kon overlaten. Iets wat steeds moeilijker wordt als je ’s avonds regelmatig de televisie aan hebt staan. Als deze ontwikkeling zich voortzet, is het einde voorlopig nog niet in zicht. Wat kunnen we nog verwachten? ‘Jouw schuld, mijn schuld?’ ‘The Niks-factor?’ ‘Hoer zoekt man?’ Allemaal programma’s die perfect passen in het straatje van vermakende tv anno 2012. Wat mij betreft is dit een doodlopende weg en slaan we een ander straatje in. Een straatje dat misschien wat minder ‘echt’ is, en wat meer verbeelding heeft. Een straatje waar Barbie en leatherboy slechts in gedachte bestaan. Dan weet ik in ieder geval zeker dat ik weer met een gerust hart mijn televisie aan kan zetten.

Schrijver: Daan Naus, 8 juni 2012


Geplaatst in de categorie: actualiteit

5.0 met 4 stemmen 190



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Mariek
Datum:
8 juni 2012
Uit het hart gegrepen! Ben blij dat jij al die programma's een beetje bekeken hebt, hoef ik niet meer. Hoewel er ik weet niet hoeveel zenders zijn, is het aanbod beneden alle peil.
Er zijn gelukkig nog wel goede programma's, vaak 's avonds laat of 's morgens vroeg. Maar vind dat maar eens tussen alle pulp. Het lezen van een tv-gids kost immens veel tijd tegenwoordig, te veel zenders. Ik heb altijd geleerd dat overal waar 'te' voor staat niet goed is.
Ik stel voor dat jij en ik onze lezers elke maand een kijktip geven via deze site. Doe je mee? B.v. de eerste van de maand....hebben we nog even! Wie wil nog meer meedoen? bv. Mijn NL tvtip nr.1 etc.. van de maand. Kunnen we de tips bundelen en onze eigen tvgids samenstellen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)