Inloggen
voeg je column toe

Columns

Streekroman

Toen mijn leeftijdgenoten nog bezig waren met Ot en Sien las ik al de literaire gigant Emile Zola. De dame van de bibliotheek vond mij een schattig kereltje, dat laat je lezen wat hij wil. Hij begrijpt het toch allemaal niet en wil het boek lenen om indruk te maken. Voor een volwassen jongedame schonk ze mij veel aandacht en knuffelde mij frequent.
In een opzicht had de dame het mis. Ik begreep wel degelijk hoe erbarmelijk het lot van veel Zola's hoofdpersonen was. Als je in de verkeerde hoek zit moet je er uit zien te komen was mijn mening. Als kind, zonder stemrecht, was ik derhalve nogal links. Fout! Je moet zelf uit de rotzooi zien te komen. Dat kreeg ik al vlug door. Iedereen, van welke partij dan ook, laat je stikken als ze eenmaal uitverkoren zijn om je belangen te behartigen.
Lezen bleef ik echter als een bezetene. De bibliotheekdame werd steeds soepeler. Alles wat ik wilde mocht ik lenen.Tot ik op een dag een boek wilde meenemen dat zij zelf net uit had. Vol schrik trok zij het uit mijn handen. Volgens deze deskundige was dat boek veel te realistisch voor mij. Natuurlijk wist ik wat dat betekende. Vol verbazing vroeg ik me af of iemand verder kon gaan dan mijn geliefde Zola.
De sufferd bleek niet te weten wat Zola schreef, evenmin als van mijn andere favorieten had ze ooit zo'n boek open geslagen. Veel te saai en ik nam het alleen maar mee om interessant te doen.
De volwassen vrouw wees mij aan welke boeken, ik niet mee kreeg zolang ik nog maar een kind was. Het waren streekromans. Uiteraard wist ik dat het woord twee betekenissen had, maar door de reactie van de juffrouw dacht ik alleen maar aan rotstreken.
Vele pogingen deed ik nog om zo'n 'slecht' boek te mogen lezen, maar ook als mijn lievelingsdame er niet was, kreeg ik zo'n boek niet in handen.
Hoewel ik er nooit blij mee was, had ik een getrouwde zus, die het mooi vond om een paar boekenplanken in haar kamer te hebben. Ze was geabonneerd op een boekenreeks die haar om de paar maanden een boek bezorgde. Nooit wierp ze er een blik in, maar dat vreemde broertje mocht ze wel lezen, hij was netjes op de boeken.
Volgens mijn zus waren die boeken eigenlijk te realistisch voor mij, maar ik was toch al verpest.
Groot was mijn teleurstelling. Op de tweede bladzijde wist ik al hoe het ging aflopen. Het bleek bij al die pronkstukken het geval. In ieder geval waren er meestal twee geliefden, die elkaar pas in de armen vielen na vele moeilijkheden overwonnen te hebben. De afloop was altijd goed. Zelfs als een van de hoofdpersonen verzoop, ging hij volgens de schrijver naar huis. Het treurende meisje kwam er achter dat het zo beter was. Een gereformeerde kon niet trouwen met een hervormde. Ze ging op zoek naar een jongen van haar eigen kerk, hoewel niemand wist wat het verschil tussen die twee hersenschimmen was.
Lezen bleef ik maar geen streekromans meer.
Toen ik klaar was met geld verdienen, bleven mijn vrienden zeuren dat ik moest gaan schrijven. Uiteindelijk gaf ik toe. Geen streekroman was het resultaat, maar een strekenroman. Er waren veel familieleden en ikzelf die in de vijftiger jaren van de vorige eeuw genoeg uithaalden om een paar centen te verdienen om de lezer tranen te bezorgen, van het lachen natuurlijk.
Titel en pseudoniem mochten niet gangbaar zijn. Het boek heet: 'Als ik me ophang breekt het touw,' Uitgeverij De Brouwerij. Wie nu zegt dat ik reclame maak voor mijn boek heeft gelijk. Zolang Rutte en Samsom dreigen te gaan regeren, wil ik een poging doen om de mensen op te vrolijken en eindelijk goed aan dat boek te gaan verdienen. Mijn inkomen wordt ook voor het grootste gedeelte gestolen. Kom op mensen, als je weer niets in de Postcodeloterij hebt gewonnen of afgescheept wordt met een bak ijs, koop dan mijn boek, je zult het vaak herlezen. Het is tegengif tegen de depressie, die het gajes in Den Haag iedereen bezorgt.

Schrijver: Eelt, 7 november 2012


Geplaatst in de categorie: literatuur

3.1 met 7 stemmen 217



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Piet Los
Datum:
16 november 2012
Email:
ploscasema.nl
Je kan het niet laten reclame te maken voor je boek.Maar het bijzondere er van is de speelse wijze waarop je het doet.Overigens is je boek een aanrader voor al diegenen die in de put zitten en denken dat anderen hen er uit moeten helpen.Mooi niet. Eigen initiatief en doorzettingsvermogen dienen de basis te zijn om te overleven.
Naam:
Hendrik
Datum:
9 november 2012
Email:
klaassens38zonnet.nl
Speelse column waarin je herinneringen ophaalt aan de bibliotheek uit jouw jeugd. Ik kan me herinneren dat er vroeger ook kleine particuliere bibliotheekjes waren in bijv. boekhandels. Daar kon je voor een paar dubbeltjes een boek lenen. Wat eigenaardig trouwens dat de dame van de bibliotheek jou geen streekromans wilde uitlenen, want die zijn juist heel erg rolbevestigend.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)