Weermannenleed
Toen ik als kind voor het eerst de weerman op tv zag wist ik het meteen: dat wil ik ook! Zoals hij daar voor die weerkaart stond en alle pijlen van deskundig commentaar voorzag, het was voor mij pure magie. Het weer fascineerde me namelijk al jaren.
Hoe het soms droog was en dan ineens ging regenen, de wind de ene keer van links kwam en de andere van rechts, hoe het de eerste helft van het jaar geleidelijk aan steeds warmer werd en in de tweede helft weer kouder, de seizoenen die zich altijd in dezelfde volgorde voordeden, ik vond het allemaal van een duizelingwekkende pracht en werd er zodanig in mee gezogen dat m'n huiswerk er dikwijls onder leed.
Maar ik had nooit me nooit gerealiseerd dat je met zo'n liefhebberij ook je brood kon verdienen. Aanvankelijk hadden wij thuis geen tv omdat m'n ouders er religieuze bezwaren tegen koesterden, maar toen die wegens ontkerstening kwamen te vervallen, schaften ze er een aan en werd de schittering van het weermannen-universum in zijn volle glorie voor me ontsloten.
Toen ik de juiste leeftijd bereikt had liet ik me inschrijven bij de Weermannenacademie en studeerde cum laude af. Ik had geluk, al spoedig kon ik bij een bekende commerciële omroep aan de slag en gelukkige jaren volgden.
Maar toen begon de ellende. Aanvankelijk was het nog onschuldig. Of ik niet eens naar een andere kapper kon gaan om me een 'vlotter' kapsel te laten aanmeten. Ik had niet de indruk dat mijn haardracht iemand aanstoot zou kunnen geven, maar ach, als ze dat nu graag wilden, waarom niet. Toen vroegen ze of ik me wat minder vaak wilde scheren, want de driedaagse stoppelbaard was in de mode gekomen en de kijkers zagen graag een weerman die met z'n tijd meeging. Dat stuitte al op méér weerstand want ik hield niet van stoppelbaarden, maar uiteindelijk zwichtte ik. Daarna begonnen ze over m'n stropdas, die was zo somber grijs. Kon het niet wat vrolijker, rood bijvoorbeeld.
Vanaf dat moment begon de bemoeizucht steeds groteskere vormen aan te nemen. Ik werd in een 'snel' Italiaanse pak gestoken en kreeg bijpassende 'elegante' schoenen aangemeten. Vervolgens begonnen ze over m'n gezichtsuitdrukking, want uit onderzoek was gebleken dat ik bij de kijkers wat nors overkwam. Nors? Geen sprake van, gewoon neutraal. Maar ze bleven er maar over door zeuren, kon ik niet een voorbeeld nemen aan Linda de Mol. Linda de Mol? Had die niet in een interview gezegd dat ze 's avonds vaak kramp in haar kaken had van al dat gegrijns en zich dan wel eens afvroeg waar ze eigenlijk mee bezig was? Waarom zou ik daar een voorbeeld aan moeten nemen? Vanwege de kijkers, want die zagen graag vrolijke mensen.
'Vrolijk', 'positief', 'optimistisch' en 'uitstraling', die woorden vlogen met grote regelmaat door de lucht. En er kwam maar geen einde aan. Op een gegeven moment werd me opgedragen het woord 'regen' minder vaak te gebruiken. Te negatief.
En dus stond ik uiteindelijk te verkondigen dat de zon de volgende dag voortdurend zou schijnen. Weliswaar verscholen achter een dik wolkendek waaruit de regen 24 uur achtereen met bakken zou neervallen, maar een kniesoor die daar op lette. Daarna werd ik gedwongen 'depressie' uit m'n vocabulaire te schrappen. Vanwege de nare associaties. Merkwaardig genoeg moest ook 'lagedrukgebied' het ontgelden, want de kijkers hielden van 'spanning' en die had je in een lagedrukgebied niet..
De druppel en emmer dienden zich aan tijdens het WK voetbal. Of ik niet een oranje stropdas wilde omdoen. Nu houd ik niet van voetbal, al vond ik dat niet zo'n probleem, maar die kleur! Oranje! De lelijkste kleur ter wereld, alleen in trek bij pooiers en kleurenblinden! En het doet je ook nog denken aan het koningshuis en als overtuigd republikein wilde ik daar geen reclame voor maken. Dus ik weigerde. Ze probeerden me natuurlijk om te praten, voerden aan dat 'de mensen in het land' erg meeleefden met 'onze' jongens die zo ijverig achter de bal aan draafden en dat ze me zonder tenminste één oranje kledingstuk een 'spelbreker' zouden vinden, of erger nog: 'ongezellig'. Maar ik hield voet bij stuk. En dus werd ik ontslagen. Wegens 'gebrek aan aanpassingsvermogen'.
Dat was een jaar geleden, sindsdien zit ik thuis, geplaagd door weemoedige herinneringen. Er zijn al heel wat sollicitatiebrieven de deur uitgegaan, maar niemand wil me hebben. Want iedereen kent mijn 'reputatie'. Niet dat ze daarover zullen reppen, o nee, het heet nu dat ik 'te oud' ben. Te oud, net 47 geworden.. Vroeger was je oud op je 80ste, nu schijnt de grens bij 40 te liggen. Want de kijkers houden niet van oude weermannen, van vergankelijkheid.. Soms vlamt de hoop nog even op, dan zie ik me in gedachten weer voor de weerkaart staan, maar ik zal me bij de feiten neer moeten leggen: ik ben uitgespuwd, uitgerangeerd, afgeschreven..
Morgen gaat het trouwens regenen. En niet zo zuinig ook. De héle dag!
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: algemeen
weerman
213
Geef je reactie op deze inzending: