Heleen en Willem
Ik kom binnen, loop door naar de huiskamer en zet mijn rugzak met boodschappen even voor me op de grond. ‘Haai’, begroet ik joviaal de pluche speelgoedhaai die op de bank ligt. Er is verder niemand thuis. T. is naar zijn werk en ons kind is op school. Soms vraag ik me af of ik wel goed snik ben.
Laatst gaf ik de kapster uitgebreid een hand toen ik het pand verliet. Dit doe ik anders nooit. Ze moest er een beetje om grinniken. Ook praat ik regelmatig hardop tegen mezelf. Dan zet ik bijvoorbeeld mijn planning voor die dag even op een rijtje. (Es even kijken, wat ga ik nu doen..’’) of uit ik hardop verwensingen naar personen, die er op dat moment niet zijn.
Een week geleden knalde ik met mijn voorhoofd tegen de draaideur, in het winkelcentrum. Ik stapte ‘een halte te vroeg uit’. Sorry, riep ik hardop, tegen niemand in het bijzonder. Mijn hoofd tolde.
‘Raar is zo gek nog niet’, staat er op het shirt van T. Een geinige tekst van Loesje. Hij gaat dit shirt niet dragen. Het blijkt te klein. Is het niets voor jouw Moon? vroeg hij me gisteren. ‘Mmm, ik weet het niet, zei ik. ’Ik wil er niet mee te koop lopen’.
In de digitale krant valt mij een klein berichtje op: Heleen Mees, in de gevangenis voor het stalken van Hoofdeconoom Willem Buiter.
’Wat’ roep ik uit. Gretig lees ik verder. Willem Buiter, hoofdeconoom van de Amerikaanse bank Citigroup. Oh ja, Willem, hoe ziet hij er eigenlijk uit? Gauw. Googlen. Mijn hart klopt sneller, mijn speekseltoevoer neemt toe. Heerlijk, een schandaaltje.
Goh, een man van drieënzestig jaar. Wat een aardige, bescheiden uitstraling. Willem heeft het uiterlijk van een brave Hendrik.
Terug naar Heleen Mees. De zakelijke, verstandige, onafhankelijke, vrouwelijke voorbeeldvrouw. Voor sommigen dan. Boegbeeld van de Opzij. Econoom en publicist, Adjunct Associate Professor aan de New York University Wagner Graduate School of Public Service. Heerlijk die combinatie van totale controle, keiharde ambitie en een zweem van kwetsbare gekte. Oprichtster van Women on Top, en dan nu afgebeeld als een raar, geknakt meisje...
Hongerig google ik verder. Ik lees een van de pikante teksten van de sms-jes die Heleen aan Willem stuurde. Ik grijp een tissue om het kwijl van mijn kin te deppen. Dit is smullen.
Ben je bijna klaar? vraagt T. plotseling achter me. Wij delen de computer.
Ik voel me betrapt. Snel klik ik de foto’s van Heleen en Willem weg. Ik slaak een zucht. Ja hoor, zeg ik, ‘het is jouw beurt’. Ik loop naar de keuken en staar uit het raam.
De hele middag ben ik een beetje van slag. Ik zie ze steeds voor me. Willem, staand naast zijn bureau met zijn broek op zijn knieën. Heleen met haar hoofd halverwege zijn kruis. Naakt, zittend op haar knieën voor hem, billen naar achteren. Ze fluistert: Shall I lick your balls?
Inzender: Monique Louis, 10 juli 2013
gmail.comGeplaatst in de categorie: actualiteit
Heleen
359
Geef je reactie op deze inzending: