Hagelslag

Mijn elleboog beweegt zich langzaam naar boven. De vingers wijzen naar de tafel. Vanuit het kartonnen pak valt de hagel naar beneden. Het geluid van regen. Ik schud het feest over de gesmeerde boterham. Dit tafereel lijkt een eeuwigheid geleden.

De simpele aanleiding is dat het woord 'hagelslag' oplicht in een stuk tekst dat ik lees. De hagelslag brengt me terug naar toen. Naar toen bij mijn tante. Brood snijden met de snijmachine. Het grote blok keiharde halvarine. De donkere harde korsten. Die mijn broertje en ik moesten eten van mijn neef. Omdat we anders nooit zouden kunnen fluiten. En dan een flinke berg pure lange chocolade korrels over het verse brood. Nou ja, eigenlijk overal overheen. Naar ‘toen was geluk heel gewoon!’

Ik bekijk mijn bord. Ruim dertig jaar later. We zijn zo nietig als de chocolade hagel. Het wijst alle kanten op. We hebben tenslotte allen een andere weg te gaan. Van dichtbij bekeken, zien we er allemaal net even anders uit. En toch - op de boterham gezien - zijn we allemaal met elkaar verbonden. Vormen we samen een geheel.

Ik mijmer. Het leven is als een boterham met hagelslag waar vooral ook van genoten mag worden.

algemeen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.7 met 6 stemmen 213