Melancholisch
Het einde van het jaar nadert, het voelt wat unheimisch. Mijn gevoelswereld is van de leg alsof het zich van iets moet ontdoen. Ik tel de dagen af, nog vijftien, dan is het jaar om. Dan kunnen we weer terug naar normaal, weer gewoon doen.
Geen boom voor mij, geen tierelantijnen. Hoe meer de commercie zie opdringt, hoe meer recalcitrant ik mij voel. Ik zet bewust niets neer. Ik draag het kerstgevoel in mijn hart en het licht dat ben ik, dat straal ik uit. Heb gister een vriend gemaild of hij al volgeboekt was met de kerst.
Gepland om met hem het Westfrieslandspel, dat al twee jaar in de verpakking staat, te gaan spelen. Hoogste tijd, doe ik ook nog wat kennis van mijn omgeving op wat helaas miserabel tekort schiet.
Mijn energieniveau wisselt; sommige dagen barst ik van de energie en andere dagen is het wat minder. Rond deze tijd slaap ik minder door, dit is al jaren gaande. Wordt vaak na een paar uur wakker, ga er dan een paar uur uit, er weer in en kom later in de ochtend er uit. Mij maakt het niet zoveel uit, ik kan het mij permitteren, maar de dagstructuur is anders. Het voelt allemaal anders.
Soms kan ik bijna niet wachten tot het jaar om is; wordt ik ongeduldig. Mijn hart klopt vol verwachting voor wat er allemaal komen gaat. Wat voor uitdagingen liggen er in het verschiet, wat mag ik bijdragen vanuit mijn wezen in het leven; in deze maatschappij; in mijn omgeving?
Het is op dit moment voor mij totaal blank. Eigenlijk wel prettig, niets om mij druk over te maken en toch weet ik dat er dingen liggen te broeden maar ik kan er niet bij. Dat geeft enerzijds een bepaalde onrust.
Om niet tegen de wand op te vliegen omdat het nog niet zo ver is maar ik blijkbaar al wel van alles wil gaan doen waarvan ik nog niet weet wat het is; verdamp ik etherische oliën, steek een kaarsje aan en brandt wierook. Meditatie is wat mij al meer trekt en daar geef ik gehoor aan. Het helpt kalmeren; mijn ademhaling wordt dieper, mijn geest meer helder, zaken kan ik beter verwoorden en bezien.
Het voordeel van de onrust is anderzijds dat ik fysiek heel sportief kan zijn; tweemaal per week joggen en twee maal tai chi. Verder veel wandelen, schrijven, lezen en me geestelijk voorbereiden op wat er ook maar mag komen. Ik merk dat ik al meer behoefte krijg aan stilte, zodat ik kan luisteren naar mijn innerlijke roepstem. Want die kan mij vertellen wat ik moet gaan doen. Ik zet de tv uit, draai geen muziek. Soms denk ik, ach het moet kunnen maar het wil niet. Het geluid kan ik niet absorberen, het is een storende factor. Mijn innerlijk vindt het niet goed, dus zet ik het weer uit. Film kijken vindt ik soms wel leuk dus besloot ik om dit eens zonder geluid te doen. Ik bedacht mij dat het gelijk een mogelijkheid biedt om eens te ervaren hoe doven naar een film kijken. Het is alsof je een boek leest met bewegende plaatjes. Personages hebben allemaal dezelfde stem, de mijne. Ik vond het niet raar om het eens te ervaren, meer een soort openbaring. Ik heb natuurlijk wel andere geluiden om mij heen zoals het tikken van de klok die resoneert met mijn hartslag, wat ik een kalmerende geruststellende ervaring vind.
Ik heb mij aangemeld bij een plaatselijke politieke partij om daar mee te kijken en te denken. Volgend jaar zijn de gemeenteraadsverkiezingen en de bedoeling is dat ik ook op de kandidatenlijst kom te staan. Ik wil eens bij het 'vuur' gaan zitten en kijken wat ik kan en mag betekenen. Ik zal het niet met alles eens zijn en heb de schurft aan het geldsysteem. Maar omdat ik het er nu eenmaal mee moet doen in het leven en er geen ontkomen aan is, kan ik er maar beter in springen om te zien wat er allemaal gebeurd en wat ik er aan kan bijdragen om het leven te veraangenamen.
Ik heb geen idee hoeveel ik er van kan gaan verhapstukken maar ik ga het mijn best geven. Onze gemeente verpauperd, verdord. Het wordt tijd voor vernieuwing, ten goede voor de bevolking en haar bezoekers. Vernieuwing betekent soms eerst dingen afbreken om ze vervolgens weer op te kunnen bouwen met nieuwe fundamenten en vernieuwde energie.
Dit kan met zich meebrengen dat het een nieuwe boost geeft aan de leefomgeving waarin een ieder wordt meegenomen. Zodat mensen het leven weer de moeite waard gaan vinden, verantwoording willen nemen voor hun eigen bijdrage aan de maatschappij en hun leefomgeving. En dan praat ik niet perse over een baan of iets dergelijks maar gewoon een humanistisch aandeel.
We moeten het samen doen in de wereld om het leefbaar te maken.
En met een icoon als Mandela die ons het goede voorbeeld gegeven heeft is het goed als wij het stokje van hem over nemen om dit ook uit te dragen. Hij was gefrustreerd dat hij niet genoeg heeft kunnen doen aan de allerarmsten in Afrika maar hij heeft wel veel in beweging gezet. Wellicht duurt het nog generaties voordat zijn droom verwezenlijkt wordt maar hij heeft wel de aanzet gegeven. Alles heeft een tijd en een plaats in het leven.
Iets diep van binnen in mij weet dat een ieder diep van binnen weet wat goed is voor hem, zijn omgeving en de aarde. We moeten het ons alleen weer leren herinneren.
Wellicht is dit de melancholie die ik in mij voel ontwaken; het diep innerlijk weten.
hotmail.nlGeplaatst in de categorie: overig
Melancholisch
248
Geef je reactie op deze inzending: