Uitgedroogd
In de wachtkamer van de huisartsenpraktijk hangt Sammy tegen haar vader aan. Het tweejarige peutertje kreunt en reageert nauwelijks als de huisarts haar naam noemt. Terecht heeft de assistente besloten Sammy te laten komen, ze heeft de hele dag nauwelijks gedronken, heeft koorts en de luiers blijven droog. De andere patiënten moeten maar even wachten. De huisarts constateert een flinke uitdroging en stuurt haar naar het ziekenhuis.
De draagdoek spant rond haar borsten, haar zwangere buik zit in de weg. Haar ogen zijn rood, haar lippen schraal door het zoute water dat van haar voorhoofd loopt. Zodra de zon opkwam om vier uur is ze vertrokken om vroeg bij het ziekenhuis te zijn. Bantu, haar zoontje van anderhalf is ziek. Zijn ogen zijn droog en gezwollen, de tranen die hij gisteren liet lopen zijn op. Zijn lippen lijken verkreukeld papier. De bolle billetjes die zijn moeder vertederd nakijkt als hij achter de kippen aanrent, zijn ingevallen en schraal. Zijn voetjes die normaal zijn moeder omklemmen, hangen slap in de draagdoek.
Zieke en vermoeide mensen hebben zich verzameld voor de deur van het ziekenhuis, sommigen zitten er al een paar uur. Het vocht dat ze nog in hun lijf hadden verdampt in de middagzon. Een zuster brengt water langs. Liefdevol bevochtigt Shanti de lippen van haar zoontje, hij reageert nauwelijks.
De reis terug zal ze niet meer redden vandaag, het wordt al laat. Hopelijk kan ze vannacht bij haar familie in de stad terecht. Als ze ze kan vinden. Het maakt haar niet uit, als haar kindje maar beter wordt. Ze wacht.
‘We gaan dicht, allemaal weg, ga maar….morgen gaan we weer open.’, roept een zuster. Vermoeid staan de zieken kreunend op, vertrekken op het laatste beetje eigen kracht of worden opgehaald door familieleden. ‘Sorry sissy, jij moet ook.’, zegt ze tegen Shanti en raakt haar schouder aan. Shanti valt opzij. Het kind kreunt zodra zijn moeders armen hem laten gaan. De zuster tilt hem op en neemt hem mee, haar hart huilt. Om de moeder, het ongeboren kind, maar dit kind zal ze proberen te redden. Ze doet niets liever dan dat: kinderen laten leven, laten groeien!
Sammy zit op de balie, haar vader komt de ontslagbrief brengen. Ze straalt en kan nu ziekenhuis zeggen. Vader vertelt enthousiast over hoe dapper zijn dochter was, ze kreeg een infuus, ging na een dag alweer eten en drinken en knapte snel op. De assistente is blij dat ze een week geleden de goede keuze kon maken. Sammy en ook haar vader realiseren zich niet hoe anders het had kunnen zijn. Gelukkig maar!
En Bantu? Nog voordat de zuster hem naar binnen kan dragen, is hij overleden en sterft de zuster een stukje mee. Voor Bantu, zijn moeder en haar ongeboren kind, voor de zuster had het anders kunnen zijn.
Dit hoeft toch niet meer!? Mijn verzoek? Draag een steentje bij:
SERIOUS REQUEST 2013
Meer lezen? www.evataal.wordpress.com
Inzender: @EVATAALzaandam, 18 december 2013
gmail.comGeplaatst in de categorie: actualiteit
diarree
77
Geef je reactie op deze inzending: