Wat jammer nou
Er was een tijd dat alles mogelijk was. Achter de wolken schijnt de zon. Dit lijkt voor vele mensen tegenwoordig niet meer op te gaan. Zonneschijn lijkt net zo goed in crisis te zijn als de economie. Welvaart, levensgeluk is er wel net als de zon maar de blik vertroebelt door zorgen. Of door overmatig gebruik van middelen om de mineur van het leven te onderdrukken. Ik kan de zon gelukkig nog wel zien; heb hier vandaag ook heerlijk van genoten.
Mensen willen veel en het liefst meteen. Geduld is iets wat slechts een woord is in het woordenboek of dat irritatie opwekt bij velen. Bij mij idem dito. Hoewel het bij mij op het geestelijk vlak afspeelt en niet wat betreft het verkrijgen van materie. Het leven zie ik alsmaar meer als een schaakspel waarin wij mensen veelal de pionnen zijn. Op het bord zijn meerdere schaakstukken en soms ben je in situaties misschien eens de koning, koningin en andere keren het paard, de loper of de toren.
Momenten waarin je soms mag schitteren en mag oogsten en momenten waarin je het hoofd moet buigen en je aan moet passen. Maar er zijn ook momenten van strategie.
Het leven is een rare smeltkroes. Zoveel mensen, zoveel nationaliteiten. Ik vraag mij regelmatig af wie dit hele gebeuren op aarde bedacht heeft en waar het allemaal goed voor is. Vaak heb ik geen hand of stem in dingen en kan slechts aanschouwen wat er gaande is en het naast mij neerleggen of mij erin verdiepen. Ik heb een stap genomen om mij in iets te gaan verdiepen waarvan ik nooit gedacht zou hebben dat ik dit zou gaan doen; politiek. Na vanavond te hebben vergaderd ben ik geneigd om de handdoek al in de ring te gooien en mijn portie maar aan fikkie te geven. Dit gevoel heeft mede te maken met een aversie tegen een van de andere leden. Maar iets in mij zegt nog niet op te geven en het nog even uit te zitten. Het zich laten verder ontvouwen. De partij is nieuw, moet zich ontwikkelen en ik vermoed dat ik in een prachtig leerproces zit, dus wil ik het nog wel een kans geven.
Daar alleen kan liefde wonen, daar alleen is het leven goed, waar men vrij en ongedwongen, alles voor elkander doet. Een poëzieversje uit mijn kinderjaren. Ooit opgeschreven in mijn poëziealbum door mijn juffrouw van de tweede klas lagere school. Wat zou de wereld toch heerlijk simpel zijn en goed vertoeven als het poëzieversje werkelijkheid wordt. De maatschappij is bezig een front te worden van oordelen en veroordelen. Gedwongen arbeid, gedwongen sporten op plekken waar je zelf niet voor zou hebben gekozen maar waar geen ontkomen aan is.
Vandaag vertelde de moeder van een jongetje waar ik bij voorlees vanuit een project, dat zij betaald moet gaan werken. Zij heeft met behoud van uitkering in haar woonplaats kunnen werken. Nu wordt haar gezegd dat zij zo een twintig kilometer verderop moet gaan werken waar zij om zeven uur in de ochtend kan beginnen. Er gaat geen bus naar toe. Zij moet dan maar met de trein en de fiets er zien te komen. Zij is alleenstaande moeder en haar kind wordt met een busje gehaald. Ook heeft zij een oppas voor de tijden dat zij moet werken. Er zijn geen opa's en oma's waar op terug gevallen kan worden. Wat er van haar verlangt wordt is om haar kind om half zes in de ochtend bij de oppas te droppen, zorgen dat zij op tijd op haar werk komt, werken, naar huis, haar kind weer ophalen, koken, enz. De realiteit van degenen die dit verlangen is zo ver te zoeken. Het wordt al onmenselijker.
Met de Kerst wil zij een paar dagen naar familie in Polen mits zij goedkoop vervoer kan regelen. Zij heeft al eens laten vallen in verband met veel problematiek die de scheiding van haar Nederlandse man met zich meebrengt om naar Polen terug te keren want daar kan zij hulp krijgen van haar ouders. Haar kind spreekt geen Pools. Het zou zo maar kunnen zijn dat zij er wellicht voor kiest om maar niet meer terug te komen en alle indoctrinatie die zich in Nederland aan het ontwikkelen is achter zich laat en er voor kiest om in haar geboorteland te blijven waar de economische mogelijkheden zich blijven ontplooien en groeien.
Dus zie ik wel mogelijkheden voor haar in haar geboorteland waar zij waarschijnlijk met hulp van haar ouders beter af zal zijn dan hier in Nederland met al die druk van de overheid.
Zij heeft mij al eens gevraagd wat er gebeurd als zij niet meer terugkomt en haar schulden die ontstaan zijn uit de scheiding ontloopt. Ik zei dat ik het niet precies wist maar dat ze volgens mij nooit meer naar Nederland terug kan komen.
Het lijkt mij niet iets waar zij mee zal zitten. Zij moet meebetalen aan een schuld van het huis van haar ex-man en zijn nog ex-vrouw omdat zij in gemeenschap van goederen getrouwd was. Daar zij in de bijstand zit kan zij dit nooit terug betalen. Als zij gaat werken zal zij nooit volledig kunnen werken want zij heeft haar kind nog. Dus dit zal geen zoden aan de dijk zetten. Zij zal in de schuldsanering moeten voor drie jaar, onder toezicht staan en, en, en. Door de problematiek ontwikkelt haar Nederlands ook niet en is communiceren moeizaam. Haar kind krijgt niet de begeleiding die hij nodig heeft en kan zich hierdoor niet naar behoren ontwikkelen wat mede te maken heeft met perfectionisme en onzekerheid van moeders kant. Ik ben laatst heel boos op haar geworden omdat zij haar kind afviel. Zij maakt de jongen onzeker waardoor hij blokkeert terwijl hij behoorlijk slim is maar het komt er niet uit. Hierdoor is hij in bijzonder onderwijs belandt en wordt onderschat met zijn mogelijkheden.
hotmail.nlGeplaatst in de categorie: maatschappij
jammer
921
Geef je reactie op deze inzending: