Winterswijk - Arnhem
De trein doet er bijna een uur over van Zevenaar naar Winterswijk. Er wordt gestopt op een aantal plaatsen die ik in de nacht wederom zal aandoen. Er gaat even door me heen dat ik knettergek ben. Ik ben lang niet zo fit als in september vorig jaar. Mijn maatje, met wie ik toen mijn eerste Kennedy liep, is helaas geblesseerd. Vermoedens dat ik mezelf behoorlijk ga tegenkomen, komen met regelmaat voorbij. Ik probeer mezelf op te peppen. Het is niet anders.
Bij de start ontmoet ik mijn neef. Een zeer ervaren loper. Als vanzelf beginnen we samen onze tocht. Het tempo ligt hoog. Voor mijn doen althans. Ik ben bang dat ik mezelf opblaas maar ik blijf volharden in deze snelle tred. Hoewel hij iets harder zou kunnen, vindt hij ons tempo op dit moment hoog genoeg. Deze tocht leent zich niet om zijn tijden aan te scherpen. Het siert hem dat hij samen met mij deze Kennedy aangaat. Alleen is maar alleen. De volle maan schijnt een mooi licht over het Achterhoekse landschap. Een hele bijzondere ervaring. Hoewel vele vrouwen dit verschijnsel wel kunnen schieten. Voordat ik het besef zijn we alweer in Doetinchem. Op de helft. We hebben zeker 35 kilometer zes en een half per uur gelopen, geeft mijn neef aan. Ik verbaas hem maar vooral mezelf. Ongelooflijk. Ik deel mijn gedachte met hem dat snel lopen ook minder passen zetten betekent. Zo had hij het nog niet bekeken. En voor we er erg in hebben, lopen we alweer in het heldere ochtendlicht. Met grote regelmaat uit ik hem mijn dankbaarheid. Waar je tegenop ziet, valt vaak mee. Vrijdag keek ik nog de hele dag naar de buienradar. Het weerbericht waarschuwde voor 95% kans op neerslag. Het blijft de hele nacht gewoon droog. Wel waaien we op weg naar het pontje naar Dieren van de dijk af. Helemaal niet erg, de wind zorgt er goed voor dat je je niet op je pijn richt. Het valt me op dat ik helemaal niet de behoefte heb om steeds lang te rusten. Ik zit in een heuse flow.
Op de Posbank worden we aangesproken door twee mannen van De Gelderlander. Of ze ons mogen fotograferen voor de krant. Prachtig toch? De laatste kilometers stromen de berichten binnen en word ik veel gebeld. Ik ben helemaal euforisch. De heuvels zijn echter verraderlijk. Een flinke misselijkheid komt opzetten. Bij de laatste rust op vijf kilometer voor de finish wordt het zwart voor mijn ogen. Ik schrik. Ik eet een half pakje druivensuiker leeg. De laatste kilometers zijn lang. Waar ligt Ciko in godsnaam? Oriëntatie is nooit mijn sterkste eigenschap geweest. De laatste paar honderd meter worden we opgewacht door een vriend van mij. Het raakt me diep. Zo'n flinke tocht maakt dat je erg open gaat staan.
15 uur 23 minuten. Applaus in de kantine. De medaille. Een oorkonde. Een gele roos. Nog een vriend die naar Arnhem is gekomen. Vier bier. Schoenen uit. Trotse blikken. Meer sms'jes die binnenkomen. Ik moet flink slikken. Ontvangen is helemaal niet zo makkelijk.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: natuur
natuur
110
Geef je reactie op deze inzending: