Lezen

Iedere week zaten we met de hele klas op de koude stalen tafels van de schoolbibliotheek.
Benen languit. Gordijnen gesloten. Diep verzonken in een gekozen boek. Ik las geen letter. Ik droomde weg en ik zat mijn tijd uit. Na afloop overhoorde de meester of juf enkelen van ons. Ik ging iedere week door het oog van de naald. Een wonder dat ik er steeds mee weg kwam.

In de brugklas lazen we bij Nederlands klassikaal literatuur. Toen na enkele weken de plot van een verhaal werd uitgesproken, was ik wederom klaar met welk boek dan ook. De jeugdige hoofdrolspeler sloeg zijn hond dood met een zwaar voorwerp. De kenners onder jullie zullen vast weten welk verhaal ik bedoel. Ik kan nu nog steeds niet geloven dat een leraar een klas met zo’n verhaal tot lezen wilde aansporen. We waren twaalf.

Tien jaar later zag ik een bekende steeds een boek van Boudewijn Büch bij zich dragen. Ik las ‘Het Bedrog’ in één adem uit. En vervolgens pijlsnel zijn hele oeuvre. Nu ik dit schrijf, bedenk ik me dat deze titel alles zeggend is geweest. Ik ben in het onderwijs als het ware bedrogen. Ze hebben mij niet weten te inspireren. Boudewijn heeft me wakker gemaakt. Na hem zijn er stapels boeken langs mijn vingers gegleden.

Chris Zegers, de alleskunner, sprak in een interview lyrisch over ‘De eeuwige bron’ van Ayn Rand. Kluun inspireerde me Faber’s ‘Lelieblank scharlaken rood’ te lezen en ‘Joe Speedboat’ van Tommy Wieringa. Ik hoor Tommy spreken op een lezing over Isaak Babel en A.L. Snijders. Mijn brievenbus rammelt binnenkort vanwege de komst van een heuse Nescio, op advies van meneer Snijders.

Een reis van juweeltje naar juweeltje, zo had het op school ook kunnen gaan.

literatuur

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.7 met 7 stemmen 121