Een feestelijke gelegenheid 2
'Nee, IK laat u uit.'
Ik blijf braaf zitten totdat Leonard om de auto gelopen is en met een zwaai het portier opent. 'Half 12' , zegt hij, 'dan sta ik weer op deze plek. Wordt het later dan graag een half uur van tevoren bellen.'
Het regent. Naast me duikt een man op die me onder zijn paraplu naar de rode loper en de ingang begeleidt. Kwiek neem ik de eerste treden in een poging de indruk te wekken of het bijwonen van premières en vernissages dagelijks werk is. Even krijg ik een snelle blik van de fotografen die hun harde schijf afzoeken of ik ze ergens bekend voorkom en dus een plaatje waard ben. De een na de ander haakt af en kijkt alweer over mijn schouder of er door de limoos soms een echte artiest, wannabee of soapie wordt uitgespuugd.
Leermomentje; Ook al ben je de vader van een Award winnaar, roddeltechnisch gezien blijf je een nobody!
De rest van mijn gezelschap staat nog vast in de file, dus eerst maar even een welkomstwijntje. Jongens wie hebben we daar allemaal. Het wemelt van de bekende landgenoten. En wat zijn ze allemaal een stuk kleiner dan je op TV zou vermoeden. En wat zijn ze kaler en wat hebben ze meer rimpels. En wat worden zij ook nat buiten.
Verdekt opgesteld zie ik een bonte verzameling silly walks voorbij komen. Sommigen imiteren een gewoon mens door nonchalant bewegend de ruimte te betreden. Bewust niet op willen vallen en daardoor extra de aandacht trekkend. Anderen zijn zich zo van hun aanwezigheid bewust dat ze een moment stilstaan voor ze de de drempel van de foyer overgaan, om iedereen de gelegenheid te geven hun entree live mee te maken.
En dan de dames. Die lijken vooral in functie. Vastgeklonken aan hun partner onderstrepen ze zijn belangrijkheid door rond te schrijden in de meeste adembenemend uitgesneden glittertoiletten.
Er zijn heren die hun gade als een boodschappentas achter zich aan sleuren. Anderen duwen haar als een pas verworven prooi voor zich uit. Zo van; 'Kijk eens wat ik buiten gevonden heb.'
Een derde houdt haar klemvast bij de leest, bevreesd zijn verovering in de mêlee aan de eerste de beste concurrent kwijt te raken.
Een dichte walm van testosteron hangt boven deze gezamenlijke exercitie in succes. Wat volgt zijn de onderlinge begroetingen het 'Hee en Hallo', de drie luchtzoenen en de kirrende lachjes. Het is voer voor cultureel antropologen die een hele kluif zouden hebben aan het analyseren van het gedrag en de gewoonten van deze bijzondere stam.
En daar is de zilverrug van de apenrots, Ome Joop. Ik bots bijna tegen hem op. Hij draagt zijn avondkleding alsof hij erin geboren is.
Ik zie ineens een heel klein van den Endentje voor me. In de wieg met een mini smokinkje en twee toefjes haar aan de zijkant van zijn bolletje.
Hij knijpt zijn oogjes samen en zegt met een zwaar stemmetje tegen mama dat hij in zijn luier een heel bijzonder bolusje heeft geproduceerd en dat hij daar ooit nog eens een prachtige succesvolle musical over gaat maken.
Life time achievement prijzen, Gouden harpen, awards in vele categorieën. Compilaties op de videowals en dankwoorden in alle toonaarden. Mijn vaderhart zwelt van trots als de mannen hun beeldje krijgen overhandigd. Overal flitsen de smartphones. Het is een feest der herkenning omkleed door amuses en hoofdgerechten, besproeid met wit en rood . En dan is er een intermezzo gevuld door Hans Liberg, de Lidl onder de cabaretiers die met oorverdovende pianoklanken de meest onwaarschijnlijke melodieën aan elkaar knutselt en daar de meest oubollige grappen bij maakt. Aan verschillende tafels springt het glazuur van tanden en bezwijken schoenzolen onder de de samengeknepen tenen.
Het programma loopt uit, de sfeer wordt losser en hier en daar klinkt al;
'En we gaan nog niet naar huis'..
Dan is het tijd voor het dessert, een Chocolade fantasie;
'Een speelse melange ondergedompeld in Armagnac, gemarineerd in een citrus wodka marmelade en besprenkeld met vanille mausseline', of iets in die strekking.
Ik zet juist de lepel in een tweede portie ( ..'Goh, dat jij dat niet lust'..), als mijn telefoon zoemt.
Het is Leonard; Bijna 12 uur, waar ik blijf want hij wil ook naar huis.
'Nog een kwartiertje Leonard, nog heel even..'
Het blijft stil aan de lijn..
Ik sta op, schuif de stoel aan, groet mijn disgenoten en begeef me
richting uitgang.
Als ik eenmaal zit vraagt Leonard;
'Was het gezellig?'
'Het was een ffestelijke gelegenheid maar nu hup naar huis, vvooruit met de geit!'
hotmail.comGeplaatst in de categorie: algemeen
BUMA
529
Geef je reactie op deze inzending: