Vandaag weer Groot Breskens Dictee, de juiste versie!
Dag vrienden, taalfanatici!
Wie graag met taal speelt en met woorden jongleert moet het eens in z’n leven meemaken: het Groot Breskens Dictee. Enkele jaren geleden vroeg Rein Leentfaar, de initiatiefnemer van dit plaatselijke taalfestijn, mij of ik zin had om ook eens deel te nemen aan zijn Groot Breskens Dictee. Blij van zin en overmoedig zei ik meteen:
“Ja! Waarom niet? Voor een nieuwe uitdaging draai ik mijn hand niet om.”
“Er zijn drie categorieën: Specialisten, Liefhebbers en Beginners”, zei hij terloops. “Zal ik jou dan maar bij de beginners indelen?”
“Huh? Wat hoor ik nu toch?”, dacht ik geshockt.
“Nee hoor, deel mij maar in bij de Specialisten!”,bromde ik overmoedig.
“Weet je het wel zeker?”, vroeg hij fijntjes, maar met een onheilspellende grijns op zijn gezicht.
“Die man weet niet dat ik al meer dan vijfendertig jaar schrijf zeker? Dat ik op school voor Taal vrijwel altijd een tien haalde, zeker voor Stellen en Dictee? Dat ik al een tiental poëziebundels uitgegeven heb en dat ik een kwart eeuw boeken en bundels gerecenseerd heb?”, protesteerden mijn hersenen.
“Deel mij maar in bij de Specialisten!”, grijnsde ik terug.
“Het zij zo!”, zuchtte hij.
“Mag hij mij soms niet?”, vroeg ik mij ondertussen af. De grote dag kwam. Een zaterdagnamiddag. Het evenement vond toen nog plaats boven de Vismijn, in het Visserijmuseum. Heel gezellig, in het zaaltje waar de toeristen geleerd wordt hoe destijds tijdens de visafslag geklokt werd. Nostalgie troef! Iedereen nam plaats aan een van de vele tafels. Er werden pennen rondgedeeld. De gang van zaken werd uitgelegd. Dictees werden rondgedeeld. Specialisten moesten honderd woorden invullen, alle overige deelnemers vijftig. Wat mij als Belg meteen opviel was dat er in mijn dictee opvallend veel Franse woorden ingevuld moesten worden. Niet erg. Elke Belg is verplicht tweetalig, maar wel raar voor de Nederlandse deelnemers, dacht ik.
Tien zinnen per dictee. Per categorie werd door de echtgenote van de initiatiefnemer telkens een zin voorgelezen en zo nodig herhaald. Je kon een speld horen vallen. Af en toe twijfelde ik over de juiste spelling, soms veranderde ik wat. Klaar!
Na afloop mochten de deelnemers elkaars dictee nazien op fouten. Daarna keek de jury de resultaten na en werd er deskundige uitleg gegeven. Iedereen kreeg zijn eigen dictee terug. Ik geloofde mijn eigen ogen bijna niet! Dit kon toch niet waar zijn? Wat een gruwelijk resultaat! Vijfenzestig taalfouten! Wat nu? Wanhopig mij alle haren uit het hoofd rukken? Staat erg slordig met zoveel mannen in de omgeving! Luidruchtig beginnen jammeren dan maar?
Nee, van dat kinderachtige gedoe houd ik helemaal niet. Mezelf dood schamen? Bah! Dan zou ik het feest voor de anderen verpesten, want wie wil er na afloop van het Groot Breskens Dictee met een lijk uit eten gaan? Aha! Eureka! De slappe lach krijgen! Dat is dé oplossing! Ik proestte het uit. Zegt het spreekwoord niet, dat hoogmoed altijd ten val komt? Ik was gewaarschuwd! Maar nee, ik moest zo nodig mijn eigen grenzen verleggen. Uitproberen hoe taalkundig ik was en mij niet door een man de les laten lezen.
Nou, ik had dus meteen mijn lesje geleerd! Later begreep ik dat diegenen, die zich met recht Specialisten mogen noemen, elke dag met hun neus in de woordenboeken duiken. Taalpuristen pur sang zijn het! Deskundig tot en met wat betreft de nieuwste spelling en welk kleur boekje dan ook. Blunder de blunder!
Kijk indien Rein mij nou bij de Liefhebbers had willen indelen, dan had ik misschien meteen ja gezegd, want als er iemand van taal houdt ben ik het wel. We hebben er destijds tijdens ons etentje nog smakelijk om gelachen, zeg maar. Hij gaf een jaar later ridderlijk toe dat ik voortaan bij de Liefhebbers mocht ingedeeld worden. Mijn eer was gered. Nooit heb ik nog zo’n recordaantal fouten gemaakt. Ik won zelfs eens de luxe pennenset voor mijn categorie. Deze namiddag ga ik dus net zo blij van zin als die eerste keer deelnemen aan het ondertussen vermaarde Groot Breskens Dictee. Deze keer voor het eerst in: 'De Ontmoeting'. Een naam naar mijn hart! Niks moet, alles mag! Zelfs taalfouten maken!
Zie ook: http://Website: htpp://laurinevandepitte.wordpress.com
Schrijver: Laurine Vandepitte, 11 mei 2014
online.nlGeplaatst in de categorie: taal
dictee
108
Geef je reactie op deze inzending:
Ik begrijp uw bedenking bij alinea drie. Mijn bedoeling was om de lezers even te laten lachen. Indien ik foutloos gewonnen had dan zou ik daarover niet schrijven, want dat zou ik zelfverheerlijking vinden. Humor is dus het sleutelwoord.
Niet onaardig bedoeld hoor, maar ipv de opsomming in alinea drie is het misschien relevanter om te weten dat U een andere keer wél een dictee gewonnen had met maar zeer weinig fouten.