Melderslo

Vorig jaar dacht ik nog dat ik het nooit zou kunnen. Vanavond sta ik aan de start van mijn achtste Kennedymars. Een mens is tot veel meer in staat dan hij of zij denkt. De tachtig kilometer van Melderslo, oftewel door de streek van Rowwen Hèze. Twee vliegen in één klap.

Terug in de tijd naar 1992. Ik zet de televisie aan en val midden in een optreden van een band op Pinkpop. Verkocht vanaf de eerste seconde. Alsof ik ze al jaren ken. Wie zijn toch die mannen in die houthakkersblousjes? De Limburgers hebben er sindsdien een Hollandse fan bij.

In het kerkdorpje heerst een ware feeststemming. We vertrekken met zo'n tweehonderd lopers. Het publiek langs de dranghekken klapt ons op gang. Veel te vroeg merk ik dat ik vandaag niet de goede benen heb. Ze voelen als beton. Vorige week liep ik nog ruim een uur van mijn persoonlijk record af in Hengelo. Iedere mars staat weer op zich. Er is geen pijl op te trekken.

De nachtelijke uren zijn koud. De hemel is kraakhelder. Ik zie achter elkaar twee vallende sterren. Ik fantaseer dat ik dit aan Jack Poels vertel en dat hij er een tekst in ziet. Als ik het blauwe bord met 'America' zie, fleur ik helemaal op. Maar meer nog van het bord eronder: 'America dat stiet!'
Als vanzelf krijg ik allemaal liedjes in mijn hoofd. En warempel, er komt een 'buske doar de bocht' net zoals in het nummer 'Probleme.' Het dorp ademt Rowwen Hèze.
Iets verderop is het roemruchte café Boëms Jeu dat dient als rustpost. Als ik een beker bouillon tap, zeg ik tegen de mannen achter de stand dat ik nu weet waar het liedje 'Kilomeaters' vandaan komt. Of 'Blieve loepe' krijg ik als antwoord.

Het is een verademing dat er naar het einde toe zoveel rustpunten zijn. Ik heb ze meer dan ooit nodig. De gesprekken met een Americaans stel verleggen een paar kilometer lang mijn aandacht. Ik stuur het praatje natuurlijk richting de band. En zo komen 'Dikke Nel' en 'IJzeren Thijs' voorbij.
Een andere wandelaar vertelt me dat hij ontzettend veel last heeft van een pees in zijn voet. In 2013 was hij clubkampioen met 22 Kennedy's en vijf langeafstandsmarsen binnen één jaar. Dit wandelseizoen moet hij het bij vier of vijf gaan laten. Als ik later hoor dat hij ook nog flink heeft gestreden tegen een vreselijke ziekte ben ik helemaal onder de indruk.

De laatste twee kilometer maak ik een praatje met een loper uit Meterik. Ik voel meteen dat hij het nog zwaarder heeft dan ik. Hij vertelt over zijn pijnlijke linkerknie. De operaties aan zijn rechter in het verleden. Zijn missie is eens een Kennedymars te lopen. Eens en nooit meer. Hij zwoegt. Verbijt de pijn. Het tempo is laag. We zien eindelijk de rode opblaasboog voor ons. In een impuls pak ik zijn hand. Met de armen omhoog gaan we over de finish. 'Hij heeft me er doorheen gesleept', zegt hij tegen de man met de microfoon. Ik voel emotie opkomen. Hij moest eens weten hoe hij mij geholpen heeft.

emoties

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 3 stemmen 104