Inloggen
voeg je column toe

Columns

Anders

Om me heen wordt gekakeld alsof hun leven er vanaf hangt. Een waar kippenhok. Het lukt me niet om me af te sluiten. En waar het over gaat? Zouden ze sterven als ze zouden ophouden met praten? Ik denk aan uitspraken van meditatiegoeroe's dat je zelfs in een drukke metro moet kunnen mediteren! Afsluiten dus.

Ik krijg het maar moeilijk voor elkaar, ik blijf alles horen. Terwijl ik probeer me te focussen op mijn taken, gaan mijn gedachten alle kanten op. Waarom pakken zij hun verantwoordelijkheden niet? Wat er de komende weken moet gebeuren, is bepaald niet kinderachtig. Of: waarom tok ik niet lekker 'gezellig' mee? Waarom kan ik me niet ook zo lekker ontspannen alsof er niets aan de hand is? Waarom kan ik niet over het weer praten? Op weg naar huis houdt het me nog steeds bezig. Andersom zal dit niet het geval zijn. Dat ik stil was, heeft niet eens iemand gemerkt.

Een paar dagen later fiets ik naar Angerlo om een uurtje vrijwilligerswerk te gaan doen met gehandicapten. Het weer is prachtig. Wellicht mogelijkheden om stukjes met bewoners te gaan wandelen. En inderdaad, na de koffie gooit de begeleidster dit in de groep. De twee die in alles voorop lopen, hebben voordat ik het doorheb hun jassen al aan. Buiten blijf ik achterom kijken of meer bewoners ons volgen. Ik laat het maar los. Zo gaat het blijkbaar.

Bij terugkomst willen er graag nog twee een wandeling met me maken. De ene spreekt continu in de derde persoon enkelvoud. Aanstekelijk enthousiast. De ander is gevoelig en als een kind zo verlegen. Wijst me op de paarden. Ik vul haar aan door de vogels te wijzen. En de oldtimer die langskomt. Zij wijst me op het vlaggetje.

Bij een oude boom staan we even stil. Ik richt mijn wijsvinger op de wortels en ik zeg dat daar de kabouters wonen. Geen idee of het door mijn verhaal komt maar de verlegen vrouw ligt ineens dubbel van het lachen. De verdere tocht blijft ze herhalen hoe ze gelachen heeft bij de boom. Ze wil het dolgraag aan de begeleidster vertellen. Ze is vol ongeduld.

Na de wandeling vuurt de ander krachtige zinnen op de begeleidster af. In derde persoon. Het 'grote verhaal van de boom' moet nog even onder de deksel blijven. Ik maak het spannend door wat met haar te smoezen. Alsof we een geheimpje hebben. Zo krijgen ze beiden hun 'minute of fame'.

's Avonds krijg ik een mailtje binnen over het thema introvert versus extravert. Ik houd helemaal niet van hokjes, toch zet het mijn week in een helder licht. De extravert heeft prikkels van medemensen nodig, de introvert heeft aan zichzelf meer dan genoeg.

Het één is niet beter dan het ander.
Al vraag ik me wel af of een extravert persoon beide bewoners een podium zou hebben gegeven.


www.reneturk.nl

Schrijver: René Turk, 23 februari 2015


Geplaatst in de categorie: individu

4.4 met 7 stemmen aantal keer bekeken 205

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

nita, 10 jaar geleden
Column om even stil bij te staan.
Joanan Rutgers, 10 jaar geleden
Mooi hoe je die vrouw aan het schaterlachen hebt gekregen. Zoiets is meer waard, dan een topambtenaar, die dagelijks over miljoenen euro's beslist!...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)