Drempel

Wiskunde was een ramp. Behalve dan in dat ene jaar. Een timide leraar leidde degenen die wilden als een blindengeleidehond door het oerwoud van de getallen. Ook al stond je voor de twintigste keer in de korte rij bij zijn bureau, met dezelfde vraag, hij bleef de rust zelve. Ondertussen brak de rest de klas af. Waarschijnlijk dacht hij heel nuchter: 'dan doen jullie het volgend jaar toch gewoon lekker over?' Door hem haalde ik ineens voldoendes. Mijn identiteit wankelde. Zowel alfa als bèta zijn, kan toch helemaal niet?

Een jaar of twintig later ga ik een traject aan met een coach. Om menselijk gedrag en levensfasen te illustreren, komt hij met allerlei tabellen en grafieken op de proppen. Ik denk in een flits terug aan die moeilijke jaren op de middelbare school. Hij wijst me op de Kromme van Gauss. Deze grafiek heeft in mijn ogen iets weg van een drempel. De meeste mensen lijken op elkaar en zitten dus gezellig bij elkaar in het grote midden. In het harde steen. Maar zonder een op -en afrit zou de drempel een muur zijn. Het zou een flinke puinhoop worden. De hoog sensitieven, de autisten, de hoogbegaafden, de ADHD'ers en alle andere prachtig gestickerde mensen zorgen ervoor dat het verkeer door kan stromen. De minderheden bewonen immers de aan- en uitloop van de heuvel. Als de mens het onderwerp is, wordt wiskunde ineens een kleurplaat.

Mijn broer wijst me op Stephen Wiltshire, een autistische artiest. Hij zat ergens onderin de curve en besloot een helikopter te pakken. Na twintig minuten boven New York City was hij in staat om met een pen de gehele skyline te tekenen. Uit zijn hoofd. Wiskunde wordt een steeds mooier vak.

school wiskunde Wilt wiskunde Wiltshire

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.9 met 10 stemmen 206