DIERENLIEFDE

Een aantal jaren woon ik nu in Frankrijk. Elke maand stuur ik een verhaal, naar familie en bekenden over zaken, die me daar opvallen of verbazen.
 
Wanneer je in Frankrijk Nederlanders ontmoet, is het opvallend, hoe makkelijk je met elkaar in gesprek raakt. De afstand tot het vaderland schijnt het een stuk makkelijker te maken om onderwerpen aan te roeren die je thuis misschien nog niet eens met je naaste buren zou bespreken.
In een restaurant hier in de buurt, kwamen we een echtpaar tegen. We maakten een praatje, en binnen de kortste keren, waren we in een geanimeerd gesprek verwikkeld.
We wisten al snel, waar ze vandaan kwamen, waar ze vakantie hielden, en in wat voor auto ze reden.
Al gauw kwam het gesprek op de thuissituatie. Ze bleken twee kinderen te hebben, die nu bij opa en oma logeerden, een jongen en een meisje. Ze heetten Dolf en Mieke, en ze waren er erg dol op. Dat kon je wel merken, want ze raakten er niet over uitgepraat, Ze waren zo lief, en ze konden zo leuk met elkaar spelen, en ze aten altijd hun bordje leeg. Kortom het waren ideale kinderen.
Nou ben ik altijd wat argwanend als mensen het over hun ideale gezinnetje hebben. Als je wat langer door praat, blijkt er toch vaak van alles mis te zijn. Dat bleek ook nu het geval.
Het meisje, zo vertelden ze, ging namelijk bij voorkeur bij vreemde mannen op schoot zitten. Toen ik vroeg hoe oud ze was bleek ze al 15 te zijn. Volgens mij een onwenselijke en zorgwekkende situatie, maar de ouders schenen het allemaal de normaalste zaak van de wereld te vinden. Toen ze ook nog vertelden, dat Dolf als er bezoek was altijd op de kast ging zitten, en de kinderen als ze hun behoefte moesten doen, naar buiten werden gestuurd, begrepen we, dat we zo snel mogelijk bureau jeugdzorg moesten bellen. Maar tegelijkertijd, begon er bij mij langzaam een lichtje te branden.
Wat was namelijk het geval, we hadden het al die tijd helemaal niet over kinderen, maar over twee katten gehad.
Ik voel me altijd wat ongemakkelijk als mensen over hun huisdieren praten alsof het kinderen betreft. Helemaal als ze ook nog gaan vertellen dat ze zo veel liefde geven. Naar mijn idee, ontbreekt het wat dat betreft bij veel dierenvrienden aan realiteitszin. Een huisdier is blij als je thuis komt, zwaait met zijn staart of geeft kopjes omdat je het eten geeft of dat je een leider voor ze bent.
Nou moet ik eerlijk toe geven, dat ik ook wel eens tegen een huisdier praat, maar dan toch het liefst als er verder niemand in de buurt is. Als je echte liefde zoekt, dan kun je misschien beter een leuke kamerplant nemen. Die belast het milieu niet, geeft vaak mooie bloemen, en daar kun je ook tegen praten, terwijl die niet meteen als een gek om je heen gaat lopen rennen en met zijn bemodderde pootjes tegen je op gaat staan.
In plaats van dieren allerlei menselijke eigenschappen toe te dichten, zou het misschien goed zijn, ons wat meer in de belevingswereld van de dieren zelf te verdiepen. Onlangs hoorde ik Middas Dekkers op de radio vertellen, dat wanneer een kat met zijn staart omhoog met zo’n grappig knikje aan het eind op je af komt lopen, het de bedoeling is, dat je z’n kontje likt. Als je nou echt iets voor je huisdier wilt betekenen…………

Je zou toch wat meer kennis van zaken verwachten, van mensen die zeggen echte dierenliefhebbers te zijn.
Wist je bijvoorbeeld, dat eenden die brood gevoerd krijgen, vaak al voor hun 5e levensjaar sterven, terwijl ze gemakkelijk 25 à 30 jaar zouden kunnen worden! Dan komt dat gezellige eendjes voeren, met je kinderen of kleinkinderen wel even in een heel ander licht te staan!
Brood is slecht voor eenden en uiteindelijk dodelijk. Ze worden dik en lui, en gaan uit verveling overmatig paren. De waterkwaliteit gaat achteruit omdat de eenden geen algen en waterplanten meer eten, en bovendien trekt de grote hoeveelheid brood ratten en ander ongedierte aan.
Bij ons in het dorp is een haven. Mensen uit een nabij gelegen straat kwamen daar dagelijks de eendjes voeren. De eenden hadden snel door, waar het brood vandaan kwam en waggelden al gauw de straat in. Toen er jonge eendjes geboren waren, kwam de hele familie aan de deur voor brood, tot groot vermaak van de bewoners.
Op een morgen vond ik de twee ouders dood gereden in de straat. De jonge eendjes heb ik nooit meer gezien. Dierenliefde kan soms bizarre vormen aannemen!

Schrijver: frans brugman, 28 april 2015

brugmanfranshotmail.com

dieren liefde moord liefde moord

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.8 met 4 stemmen 195