Inloggen
voeg je column toe

Columns

De dodendans.

Ik ben een anorectische werkweigeraar. Onzichtbaar. De dodendans verstopt uit angst dat ik gezien werd en vermoord in dwang en overmacht van mensen. Doe je ogen dicht. Snoer je mond. Sluit je gezicht.

De minachting zweet uit hun torenhoge geldzuchtige gebouwen. Er is een overmaat aan goede psychologie, maar de machtigen hebben het gebruikt om te manipuleren. Dat is de wereld gezien vanachter de geraniums.

Er is een moeder die hoopt op de val van haar dodendanskind. Ze zullen je nooit geloven mensenkind, dat jij mij een slechte moeder vindt, maakt van jou een slecht kind, waar ik de 'goede moeder' ben en blijven zal.

Ik hoor haar gezicht. Ik zie haar stem. Fantastische verdraaide leugens. Ze verlustigt zich in mijn leed, wetend dat jij nooit zult geloven dat jij ziet wat jij ziet, bestaat niet. En ze volgen haar in hun saaie sprookjeskleren naar de 'nieuwe wereld'.

De woede is groot, in nood. Dans de dodendans. Want de wereld is niet ingericht op de waarheid. Op de vrolijke dader. De moeder. De vader. Of de priester. Wie dan ook van wie verwacht wordt dat hij nóóit zal haten.

Dan dood ik de mensen met de woede waardoor ik zelf gedood ben, om uit te schreeuwen dat ik dood ben. Provoceer als een mislukte profeet: ik ben een anorectische werkweigeraar, hoor je mij, zie je mij, niet?

Maak de mensen machteloos, zoals ik machteloos gemaakt ben. Laat de mensen voelen wat ik voel, totdat ik ze lam geslagen heb. Verstoot geliefden zoals ik verstoten ben.

En huil omdat ik dat niet wil.

Schrijver: Sjakelein, 30 juli 2015


Geplaatst in de categorie: psychologie

4.3 met 7 stemmen 214



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Ton Hettema
Datum:
1 september 2015
Beste Sjakelein ik steun van ganser harte je hartverscheurende oproep aan allen die met deze ervaringen leven om de moed te vatten hun verborgen gehouden wonden te delen en te helen.
Naam:
Sjakelein
Datum:
12 augustus 2015
Beste Ton Hettema, u bedoelt het goed, laat me dat eerst vaststellen, maar u speelt de dader in de kaart en onderschat de sporen van psychisch geweld, die te vaak levenslang zijn. Leest u 'Moederziel alleen' en 'Trauma'. Geloof gewoon de kinderen, jong volwassenen en de volwassenen die eindelijk iets durven te vertellen over wat ze hebben meegemaakt. Sommigen zwijgen twintig jaar of hun hele leven, omdat deze samenleving deze tranen met hun trieste verhalen niet wil. De realiteit is dat niet iedereen een succesverhaal heeft. Het leven is geen sprookje.
Naam:
Ton Hettema
Datum:
8 augustus 2015
Toch, mijn beste Sjakelein, ligt de uitdaging voor ons om, dit wetend, onze intelligentie in te zetten voor een super-inspanning om geen slachtoffer te zijn, te worden of te spelen van al datgene wat we verafschuwen...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)