Inloggen
voeg je column toe

Columns

HET KUIERLATTEN SYNDROOM

Ze was met knikkende knieën de spreekkamer ingestapt. De botten in haar benen zagen er best mooi uit op de röntgenfoto vond ze. Op het ontbreken van kraakbeen in haar linkerknie na dan. Ze had wekenlang oefeningen bij de fysiotherapeut gedaan, zich wezenloos gefietst, grote stappen genomen als ze liep en een keer de lopende band geprobeerd, maar daar kukelde ze steeds af. Het had de hele boel meer kwaad dan goed gedaan. Ze liep manker dan daarvoor en haar rechtervoet was dermate geïrriteerd geraakt van het haar best doen, dat ze er nauwelijks meer op kon staan.

De orthopedisch chirurg met de bruine ogen had het nog even willen uitstellen, ze was nog aan de jonge kant vond hij, maar hij kwam er nu ook niet langer onderuit. Hij twijfelde of hij haar een hele of een halve knieprothese zou geven en verwees haar door naar zijn collega die ‘de halve knieën deed’. Ze kon al snel bij deze terecht. Hij ging, na enige afweging, voor een halve knie. Ze vond het al lang best, het herstel zou sneller gaan en ze hoefde wat hem betrof haar vakantie naar haar favoriete Waddeneiland niet te verzetten. Ze zou makkelijk twee of drie weken na de operatie kunnen gaan. Desnoods met krukken mee.

Ze was evengoed onder de indruk van beide artsen, hooguit veertig schatte ze hen. Toen de arts van de halve haar wat vragen stelde, stond ze gelukkig niet met haar mond vol tanden, maar beantwoordde die vlot. Op zijn vraag of ze gereanimeerd wilde worden als er iets mis zou gaan antwoordde ze gretig en met een twinkeling in haar ogen.: ‘Nou, uh, ja graag natuurlijk.’
Ze wilde nog heel wat jaartjes mee.
Of het nu een halve of hele knie betrof, hij ging toch maar tien jaar mee en ze had nog genoeg plannen en dromen te verwezenlijken.

‘Wie zegt dat ik er nog ben over tien jaar?’
Ze keek de arts recht in zijn bijzonder heldere, lichtblauwe ogen. Ze zat zo leek het aan de voeten van Gamaliël, ooit president van het Joodse gerechtshof, die pleitte voor meer vrouwenrechten en dat in de jaren 37-41! Dat had ze wel vaker bij in haar ogen wijze, kundige, tedere manlui. Ze kuste zulke personen dan haast de voet!
Dat stamde vast nog uit haar kindertijd, toen de vrouwen uit de Bijbel dat bij Jezus Christus deden en de mannen nog het meeste eten kregen en het gras nog voor de voeten van de vrouwen en meisjes wegmaaiden. Ze had sindsdien altijd wat op gespannen voet gestaan met de heren der schepping. Soms vond ze hen wel grappig of aantrekkelijk, maar hoe ouder ze werd, des te minder snapte ze van het andere geslacht. Het was niet voor niets dat de meeste vrouwen van haar leeftijd, of ze nu al weduwe waren of niet, alleen nog een man wilden ‘om gezellige dingen mee te doen’. Een extra blok aan het been waren mannen. De oudere zeker.
Maar ook jonge mannen, zoals de beide artsen, vergden al veel, vol voortplantingsdrift als ze zaten. Met senioren, vaak al met één been in het graf, was er alweer snel rouw en verlies zicht. Voorlopig liep ze op haar laatste benen en stond ze met beide onderdanen op de grond. Er waren trouwens gasten uit het verleden die ze maar wat graag een knietje zou willen geven.
De blauwogige orthopeed zei dat de meeste mensen wel tachtig werden tegenwoordig en in de toekomst wellicht nog ouder. Over tien jaar moest de halve dus wel vervangen worden door een hele. Ze hoopte van harte het nog mee te maken.

Natuurlijk was haar hartslag te snel en haar bloeddruk te hoog toen ze bij het intakebureau kwam. Gevolg van zenuwen, opgewondenheid en medicatie die deze symptomen als bijwerking hadden. Ze hoorde haar hart tekeergaan en af en toe een raar geluid maken; soort
pfloink. Het hartfilmpje moest een paar keer over voordat het werd goedgekeurd. De elektroden werden diverse malen wat centimeters verplaatst. Het ging ineens allemaal zo akelig snel voor de turboslak die ze nu eenmaal was geworden. Ook wat betreft verbaal en snedig reageren. Ze was daar nooit sterk in geweest en benijdde mensen die ad rem waren ten zeerste. Op schrift kon ze beter uit de voeten. Al moest ze ook daar de laatste tijd soms diep nadenken om het woord te vinden wat in een keer weergaf wat ze wilde zeggen.

Sommigen zagen haar als een reus, maar alleen zij wist van haar lemen voeten, de letterlijke en de figuurlijke! Ze was eigenlijk altijd al iemand geweest die zich in de eigen voet schoot.
Dat soms nog deed. Nou ja, ieder had zo zijn Achilleshiel. Hoe ouder ze werd, hoe liever ze zich op kousenvoeten voortbewoog, hoe minder last ze had van het kuierlatten syndroom waaraan ze in haar jonge jaren had ‘geleden’.

Schrijver: Anneke Haasnoot, 8 september 2015


Geplaatst in de categorie: lichaam

4.0 met 2 stemmen 144



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)