Intellectuele verklaringen over zelfdoding
In het artikel van Marc van Dijk 'Laten we het over zelfmoord hebben' (Trouw, 9 oktober 2015) laten twee intellectuelen hun licht schijnen over het tragische fenomeen zelfmoord. Zelf schrijf ik altijd bewust over zelfdoding, omdat ik moord een bij voorbaat negatieve lading vind hebben en dan doe je zelfdoders dus bij voorbaat kwaad. Jezelf doden, klinkt zachter, humaner en met meer respect voor de desbetreffende persoon. 'Gij zult niet doden!', is één van de Tien Geboden, die ik iedere zondag vaak twee keer hoorde uitspreken door mijn vader of een andere dominee. Daarmee was inherent het doden van jezelf bedoeld. Die angstritus begreep ik maar al te goed. Maar ik heb in de loop van mijn leven heel veel literatuur, psychologie, filosofie en paranomale informatie gelezen, waardoor ik geen zwart-wit kijk op zelfdoding meer heb. Ik ken persoonlijk de beklemmende diepten van zware depressie en als je die duistere sferen eenmaal zelf hebt meegemaakt, dan piep je heel anders jegens zelfdoders.
Met mijn diverse beschouwingen op Nederlands.nl heb ik het wurgende taboe rondom zelfdoding willen opheffen, wat mij misschien ten dele is gelukt. Voor sommige mensen blijft het een pikzwarte nacht, ook al is het een warme zomerdag en weerkaatst het licht aan alle kanten. Benoemen om te voorkomen.
In het artikel van Marc van Dijk laat hij twee geleerden aan het woord, Gert-Jan van der Heiden en de schrijfster Désanne van Brederode. Tja, met zo'n achternaam! De aanleiding van de uitspraken van deze twee kanjers is het overlijden van Joost Zwagerman, wat velen diep geschokt heeft, ook mij. Désanne komt met Albert Camus en Jean-Paul Sartre op de proppen, die met hun existentialistische visie weinig hoop boden/bieden. Het werk van Sartre is op zich al een uitnodiging tot suïcide. Foute kost, zeker weten. Toen ik langs zijn graf liep, had ik alsnog de neiging om een houten priem in zijn hart te steken, zoals je vampiers uitschakelt. Camus en Sartre waren totaal zonder spiritualiteit en dat maakt hen tot uitgeholde blindgangers. Gert-Jan is hoogleraar metafysica aan de Nijmeegse Radboud Universiteit. Hij bekritiseert het christendom, dat zelfdoders sterk veroordeelde/veroordeelt, omdat het leven van God gegeven zou zijn en daarom niet eigenhandig kan worden losgelaten. Gert-Jan noemt de dubieuze kwestie van de martelaren, die vaak uit vrije wil hun leven opofferden, toch ook een vorm van zelfdoding. Neem Sint-Franciscus, die at nauwelijks en hij deed aan automutilatie. Anorexia nervosa en pak 'em beet borderline of zo. Zijn vroege dood is te wijten aan zijn slechte omgang met zijn lichaam, wat hij zelfs heeft toegegeven. Zelfkastijding was zelfs lange tijd een verplichting binnen de roomse leer, allemaal geënt op de term zelfversterving, het doden van het ego om enkel nog God te ademen.
Désanne stelt terecht dat veel mensen lijden aan een gebrekkig inlevingsvermogen als het om zelfdoders gaat. Veel mensen kennen dan ook niet het uitzichtloze, naargeestige gevoel van een suïcidale depressie. Wat de boer niet kent... Daarom schermen ze maar wat met nageäapte clichés. Alleen ervaringsdeskundigen hebben recht van spreken, wat mij betreft. Gert-Jan noemt een zelfdoder iemand die geen vrij denkend subject meer is, maar dat bestrijd ik, want juist zelfdoders kunnen uiterst helder denken en een klare balans opmaken. Hij stelt dat zo'n zelfdoder niet bewust en in vrijheid iets afweegt of wil. Vanuit welke arrogantie denkt hij dat te bepalen? Hiermee is hij even erg als de roomse, onzalige betweters. Désanne pleit ervoor dat de mensen die niet begrijpen, dat sommige mensen af en toe wel dood willen, even dimmen. Ze ontdekte dat Goethe, Nietzsche en Graham Greene regelmatig niet meer wilden leven. Ik kan daar talloze schrijvers/kunstenaars bijvoegen. Gert-Jan haalt tenslotte het anti-depressiva-pilletje onderuit, maar het is de vraag of hij daarmee de plank raak slaat, daar serotenine-tekort bij vele kunstenaars vaak tot hun zelfdoding hebben geleid en hij deze wetenschap dramatisch verwerpt.
Geplaatst in de categorie: filosofie
In Rivella zitten wel andere zoetstoffen die kunstmatig zijn. Het is altijd wijs om met alle kunstmatige toevoegingen voorzichtig te zijn en met mate te gebruiken.
Wie meer wil weten over aspartaam en serotonine: gooi beide woorden in combi op google, en je krijgt tig hits.
De eerste hit is een verhaal over de link tussen aspartaam, serotonine en prozac. De schrijver van het stuk ontmaskerd hoe via de voormalige Bush regering mensen wereldwijd depressief worden gemaakt met serotonine verlagende rotzooi in ons eten en onze drankjes (goedkeuring aspartaam) om vervolgens de medische big money industrie te spekken (goedkeuring prozac). Beide zijn in dezelfde periode via contacten met dezelfde regering op de markt gebracht.
Toeval? Ik vrees van niet. De stichting Skepsis denkt hier natuurlijk anders over, maar die halen alle denkbeelden uit de links-alternatieve-newage-natuurgeneeswijze hoek onderuit. Zal me niet verbazen als daar ook wat mega money verdienende bobo bazen uit de medische industrie tussen zitten.
Wat de diverse standpunten voor en tegen ook mogen zijn, ik trek voor mezelf de conclusie op basis van eigen ondervinding. Toen ik in een bepaalde periode in mijn leven veel producten met aspartaam gebruikte, de canderel poeder overal doorheen gooide en er alleen light frisdrank in mijn koelkast lag, toen werd ik opeens enorm depressief. Nadat ik alle aspartaam resoluut de deur uit had gegooid, ging dat weer over. Nee, dat is geen wetenschappelijk bewijs, en wat voor mij geldt, hoeft voor een ander niet te gelden, maar er staan niet voor niets zoveel hits over dit onderwerp op internet, dus ik zal de enige niet zijn die proefondervindelijk tot deze conclusie is gekomen.
En ja, in dat opzicht is er dus een link tussen aspartaam en zelfdoding. Voor alle light drinkende lijnende tieners die nog niet aan de prozac zijn en denken dat het leven sowieso altijd *** is. En misschien is dat ook wel zo.
Bij sommige mensen leeft nog steeds het beeld, van karakterzwakte of gebrek aan sterke wil. Depressie is een ziekte. Het is onleefbaar om je zo intens naargeestig, angstig en uitzichtloos te voelen. Als je het verhaal van Mike Bode hebt gelezen weet je dat veel mensen baat hebben bij anti-depressiva.