Inloggen
voeg je column toe

Columns

Intellectuele verklaringen over zelfdoding

In het artikel van Marc van Dijk 'Laten we het over zelfmoord hebben' (Trouw, 9 oktober 2015) laten twee intellectuelen hun licht schijnen over het tragische fenomeen zelfmoord. Zelf schrijf ik altijd bewust over zelfdoding, omdat ik moord een bij voorbaat negatieve lading vind hebben en dan doe je zelfdoders dus bij voorbaat kwaad. Jezelf doden, klinkt zachter, humaner en met meer respect voor de desbetreffende persoon. 'Gij zult niet doden!', is één van de Tien Geboden, die ik iedere zondag vaak twee keer hoorde uitspreken door mijn vader of een andere dominee. Daarmee was inherent het doden van jezelf bedoeld. Die angstritus begreep ik maar al te goed. Maar ik heb in de loop van mijn leven heel veel literatuur, psychologie, filosofie en paranomale informatie gelezen, waardoor ik geen zwart-wit kijk op zelfdoding meer heb. Ik ken persoonlijk de beklemmende diepten van zware depressie en als je die duistere sferen eenmaal zelf hebt meegemaakt, dan piep je heel anders jegens zelfdoders.
Met mijn diverse beschouwingen op Nederlands.nl heb ik het wurgende taboe rondom zelfdoding willen opheffen, wat mij misschien ten dele is gelukt. Voor sommige mensen blijft het een pikzwarte nacht, ook al is het een warme zomerdag en weerkaatst het licht aan alle kanten. Benoemen om te voorkomen.

In het artikel van Marc van Dijk laat hij twee geleerden aan het woord, Gert-Jan van der Heiden en de schrijfster Désanne van Brederode. Tja, met zo'n achternaam! De aanleiding van de uitspraken van deze twee kanjers is het overlijden van Joost Zwagerman, wat velen diep geschokt heeft, ook mij. Désanne komt met Albert Camus en Jean-Paul Sartre op de proppen, die met hun existentialistische visie weinig hoop boden/bieden. Het werk van Sartre is op zich al een uitnodiging tot suïcide. Foute kost, zeker weten. Toen ik langs zijn graf liep, had ik alsnog de neiging om een houten priem in zijn hart te steken, zoals je vampiers uitschakelt. Camus en Sartre waren totaal zonder spiritualiteit en dat maakt hen tot uitgeholde blindgangers. Gert-Jan is hoogleraar metafysica aan de Nijmeegse Radboud Universiteit. Hij bekritiseert het christendom, dat zelfdoders sterk veroordeelde/veroordeelt, omdat het leven van God gegeven zou zijn en daarom niet eigenhandig kan worden losgelaten. Gert-Jan noemt de dubieuze kwestie van de martelaren, die vaak uit vrije wil hun leven opofferden, toch ook een vorm van zelfdoding. Neem Sint-Franciscus, die at nauwelijks en hij deed aan automutilatie. Anorexia nervosa en pak 'em beet borderline of zo. Zijn vroege dood is te wijten aan zijn slechte omgang met zijn lichaam, wat hij zelfs heeft toegegeven. Zelfkastijding was zelfs lange tijd een verplichting binnen de roomse leer, allemaal geënt op de term zelfversterving, het doden van het ego om enkel nog God te ademen.

Désanne stelt terecht dat veel mensen lijden aan een gebrekkig inlevingsvermogen als het om zelfdoders gaat. Veel mensen kennen dan ook niet het uitzichtloze, naargeestige gevoel van een suïcidale depressie. Wat de boer niet kent... Daarom schermen ze maar wat met nageäapte clichés. Alleen ervaringsdeskundigen hebben recht van spreken, wat mij betreft. Gert-Jan noemt een zelfdoder iemand die geen vrij denkend subject meer is, maar dat bestrijd ik, want juist zelfdoders kunnen uiterst helder denken en een klare balans opmaken. Hij stelt dat zo'n zelfdoder niet bewust en in vrijheid iets afweegt of wil. Vanuit welke arrogantie denkt hij dat te bepalen? Hiermee is hij even erg als de roomse, onzalige betweters. Désanne pleit ervoor dat de mensen die niet begrijpen, dat sommige mensen af en toe wel dood willen, even dimmen. Ze ontdekte dat Goethe, Nietzsche en Graham Greene regelmatig niet meer wilden leven. Ik kan daar talloze schrijvers/kunstenaars bijvoegen. Gert-Jan haalt tenslotte het anti-depressiva-pilletje onderuit, maar het is de vraag of hij daarmee de plank raak slaat, daar serotenine-tekort bij vele kunstenaars vaak tot hun zelfdoding hebben geleid en hij deze wetenschap dramatisch verwerpt.

Schrijver: Joanan Rutgers, 12 oktober 2015


Geplaatst in de categorie: filosofie

4.5 met 6 stemmen 258



Er zijn 7 reacties op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
15 oktober 2015
Krijg ik vandaag een email van het voedingscentrum die alles over suikers en zoetstoffen uitleggen op hun site. Volgens hun: niks aan de hand, alles is veilig en getest. Tja. Ik heb daar zo mijn bedenkingen over en ga liever op mijn eigen bevindingen af, voor mezelf dan, wat iedereen anders doet moet iedereen zelf weten. Als aspartaam het serotonine verlaagt, wat ik dus denk dat het doet, dan is de link naar zelfdoding niet zo heel raar. Maar ik snap wat je bedoelt, Joanan. De psychische factoren bij suïcide wegen natuurlijk heel zwaar. Dat onderschat ik ook echt niet. Door mijn woede tegen al die troep in ons eten heb ik daar inderdaad onvoldoende aandacht aan gegeven. Ik weet ook niet of je alleen van het gebruiken van dat spul suïcidaal kunt worden. Maar ik ben zelf nogal gevoelig voor depressie en voor alles wat met serotonine te maken heeft, dat is bij mij snel uit balans. Daarom mijd ik het spul, en ik denk dat het ook voor anderen zo zou kunnen werken, dat als je toch al gevoelig bent en over zelfdoding nadenkt, die troep in je drankjes je misschien net even dat laatste zetje kan geven. Ik weet het niet hoor, of het echt zo werkt, maar ik ga het op mezelf niet uitproberen. Ik wil graag mijn lieve moeder en mijn lieve hondje overleven. En het leven is gelukkig niet altijd ***, nee. Gisteren wel voor mij... maar vandaag alweer beter. En nee, ik ga mezelf niet van kant maken. Als ik dat had willen doen, dan was dat dertig jaar geleden al gebeurd en dan had ik dit nu niet geschreven.
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
15 oktober 2015
Inderdaad zit er geen aspartaam in Rivella, ik vergiste me met acesulfaam K, wat mogelijk nog veel gevaarlijker is dan aspartaam. Jij ziet een link tussen aspartaam en zelfdoding, maar ik vind dat je daarmee de psychische factoren van een zware depressie onderschat. Mocht jouw visie echt waar zijn, dan zouden de wetenschappers dat toch allang onder de aandacht hebben gebracht en zou er maatschappelijk verzet ontstaan. En nee, dat het leven sowieso altijd kut is, dat is zeker niet zo!...
Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
14 oktober 2015
In Rivella zit geen aspartaam. Rivella bestaat sinds 1958. Aspartaam is ons pas door de strot geduwd in de jaren '80 (droge voeding en frisdranken) en '90 (andere voedingsmiddelen).

In Rivella zitten wel andere zoetstoffen die kunstmatig zijn. Het is altijd wijs om met alle kunstmatige toevoegingen voorzichtig te zijn en met mate te gebruiken.

Wie meer wil weten over aspartaam en serotonine: gooi beide woorden in combi op google, en je krijgt tig hits.

De eerste hit is een verhaal over de link tussen aspartaam, serotonine en prozac. De schrijver van het stuk ontmaskerd hoe via de voormalige Bush regering mensen wereldwijd depressief worden gemaakt met serotonine verlagende rotzooi in ons eten en onze drankjes (goedkeuring aspartaam) om vervolgens de medische big money industrie te spekken (goedkeuring prozac). Beide zijn in dezelfde periode via contacten met dezelfde regering op de markt gebracht.

Toeval? Ik vrees van niet. De stichting Skepsis denkt hier natuurlijk anders over, maar die halen alle denkbeelden uit de links-alternatieve-newage-natuurgeneeswijze hoek onderuit. Zal me niet verbazen als daar ook wat mega money verdienende bobo bazen uit de medische industrie tussen zitten.

Wat de diverse standpunten voor en tegen ook mogen zijn, ik trek voor mezelf de conclusie op basis van eigen ondervinding. Toen ik in een bepaalde periode in mijn leven veel producten met aspartaam gebruikte, de canderel poeder overal doorheen gooide en er alleen light frisdrank in mijn koelkast lag, toen werd ik opeens enorm depressief. Nadat ik alle aspartaam resoluut de deur uit had gegooid, ging dat weer over. Nee, dat is geen wetenschappelijk bewijs, en wat voor mij geldt, hoeft voor een ander niet te gelden, maar er staan niet voor niets zoveel hits over dit onderwerp op internet, dus ik zal de enige niet zijn die proefondervindelijk tot deze conclusie is gekomen.

En ja, in dat opzicht is er dus een link tussen aspartaam en zelfdoding. Voor alle light drinkende lijnende tieners die nog niet aan de prozac zijn en denken dat het leven sowieso altijd *** is. En misschien is dat ook wel zo.
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
14 oktober 2015
Beste Gabriëla, ik snap de link tussen mijn column en aspartaam niet of hoeft die er niet te zijn? Als kind dronk ik veel Rivella en ik weet niet of er toen al aspartaam in zat, maar ik was wel vaak heel agressief (suiker) en heel depressief (volgens jou aspartaam). Ik dronk veel frisdranken, maar ik weet dat die niet de oorzaak van mijn depressiviteit zijn geweest, integendeel, ik werd er juist vrolijk van, door de dorstlessende smaak en het energie-effect. Bovendien geloof ik niet dat Rivella mijn serotenine-spiegel kan afbreken. Dan zou dat met Alpenkruiden gevulde frisdrankje ons dus al die jaren vergiftigd hebben. Ik drink nog steeds geregeld Rivella, omdat de smaak mij aan mijn jeugd herinnert en ik er alleen daarom al vrolijk van word, maar volgens jou is dat dus maar een illusie. Van mij mag Rivella op stevia overgaan, maar die zijn blijkbaar nog niet gealarmeerd door de schadelijke effecten van aspartaam en ze houden het zo, gezien de blijvende, hoge inkomsten. Gelukkig gebruiken de bierbrouwers geen aspartaam!...
Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
13 oktober 2015
Het is schandalig dat er nog geen wettelijk verbod is op de dodelijke zoetstof aspartaam. In een poging het suiker in ons voedsel te verlagen, stoppen ze het serotonine verlagende kunstmatige zoetstofje aspartaam in ons eten en onze drankjes. Je kunt anti-depressiva slikken tot je een ons weegt, maar het effect ervan wordt door die serotonine verlagende troep in de zogenaamde gezonde light-drankjes weer teniet gedaan. En ze duwen het bijvoorbeeld ook in kant en klare maaltijden. Altijd etiketten lezen! Ik vermijd het spul met mijn leesbrilletje, waar ik er soms twee van nodig heb om de miniminilettertjes van ingrediënten op de verpakking nog te kunnen lezen. Maar ik lees altijd alles! Suiker mag dan slecht zijn, maar het is vele male meer te verkiezen dan de dodelijk ziekmakende zoetstof aspartaam. Ik snap niet dat er niet veel meer gebruik gemaakt wordt van het natuurlijke zoetsmakende plantje stevia, in snoep, in drankjes en alles wat we verder willen zoeten. Heel langzaam zie je het al terug in producten als yoghurt of dropjes. Coca-cola heeft nu ook een groene variant met het zoete plantje. Heel raar dat ze er dan nog steeds voor een deel suiker aan toevoegen. Is niet nodig! De mensheid is een hardleers wezen.
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
13 oktober 2015
Thanks a lot, Mohair, ik zit op bladzijde 65 van 'Pil' van Mike Boddé en ik hoop het nog uit te lezen, al heb ik in mijn werkpaleis talloze boeken liggen, waarin ik aan het lezen ben. Ik slik zelf 40 milligram Citalopram per dag en dat net als Mike met de nodige alcoholische verlichtingen/dempingen. Ik doe dit al ruim vijftien jaar en ik zal er niet mee stoppen, omdat ik mij de psychische hel van daarvoor nog levendig herinner. Dit is ook niet alles, maar wel het beste alternatief. Eerst was ik doodsbang om mijn creativiteit te verliezen, maar dat is godzijdank ten beste gekeerd, omdat ik minder angsten heb. Al is het sociale isolement er volstrekt niet anders op geworden. Ik kom bij aardige mensen vaak niet verder dan 'Hallo!'. Ik durf nog steeds niet verder te gaan. Dus gebruik ik mijn kluizenaarschap maar nuttig en schrijf ik zoveel ik kan en wil. Schrijven is zeker therapeutisch, dus zal ik nog wel even doorgaan. Psychische ziekten, zoals depressie, worden nog steeds te weinig onderkend en begrepen. Voor iemand met een zichtbaar, gebroken been is alle mededogen, maar een psychische gebrokenheid, daar heeft men de grootste twijfels bij en gooit men al gauw op de vuilnishoop van aanstellerij. Totdat men er zelf mee te maken krijgt!...
Naam:
mohair
Datum:
12 oktober 2015
Goed geschreven, genuanceerd stuk over zelfdoding.
Bij sommige mensen leeft nog steeds het beeld, van karakterzwakte of gebrek aan sterke wil. Depressie is een ziekte. Het is onleefbaar om je zo intens naargeestig, angstig en uitzichtloos te voelen. Als je het verhaal van Mike Bode hebt gelezen weet je dat veel mensen baat hebben bij anti-depressiva.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)